The little rebel inside me

Wat ik eerst even wil zeggen.
Ochjee, was ik toch bijna van plan om met het bloggebeuren te stoppen. Waarom? De kijkcijfers bevielen mevrouw niet. Dat klinkt heel verwend en misschien een beetje raar, maar ik doe dit op zich niet voor mezelf (wat blijkbaar veel mensen denken). Eigenlijk doe ik dit voor niemand, ik ben met de blog begonnen omdat ik iets heel grappigs zag (de bouwvakkers) en het dat op internet wilde gooien. Maar als ik het in een Facebookbericht zou doen zou het bericht te groot worden, en daarom heb ik het maar in een blog gezet.
"De kijkcijfers" kun je in een bepaald schermpje zien en die waren van 60 naar 16 gegaan en op Facebook kreeg ik ook weinig tot geen respons dus toen dacht ik, goh, mensen vinden het blijkbaar niet leuk. En als het niet leuk is, waarom zou ik het dan nog doen?
Dus vandaar. Maar er waren genoeg mensen die vonden dat ik door moest gaan en daarom ga ik nu vertellen wat voor een spannend avontuur ik vanmorgen heb meegemaakt.

Wat er gebeurde.
Eigenlijk heb ik een enorm trauma aan mijn kleinekindertijd, bijna iedereen heeft als kleuter of peuter zijn haar wel eens afgeknipt. Ik dus niet. Als ik een schaar in mijn handen had (als ik dat durfde tenminste) dan gingen gelijk alle alarmbellen af 'PANIEK, SCHAAR, NIET IN JEZELF KNIPPEN'. Ik heb dus nooit vreemde plukjes gehad of rare kale plekken in mijn haar, en dat gebrek aan kinderheid knaagt hoor, geloof me.
Ik stond vanmorgen te denken aan hoe relatief veel celebrities hun haar afknippen, eerst Emma Watson, toen Miley Cyrus en nu Jennifer Lawrence. Eigenlijk wil ik al best lang een nieuw kapsel maar ik liet mijn haar maar lang (en dood en gespleten) worden onder het mom "het is voor KiKa". En daarbij moet ik tijd en energie hebben om naar de kapper te gaan. Kortom, genoeg redenen om gewoon zelf een schaar te pakken en mijn schitterende en afgestorven lokken te kappen.
Eerst dacht ik aan een coupe de Miley:
   Maar daar zag ik maar van af aangezien ik geen miljardair ben en dus geen peperdure extensions kan betalen als het kapsel een beetje tegenvalt.

Helaas was daardoor Jennifer Lawrence ook geen optie, maar effe Sirius mensen, haar haar is echt te gek (ik heb niks tegen Miley hoor).

Dus: haar natmaken (doet de kapper ook altijd dus zal wel goed zijn) (ontzettend ongemakkelijk om dat bij jezelf te doen), drie spiegels, een schaar en een bak, want ik had geen zin om de badkamer te moeten stofzuigen of vegen ofzo. Alleen de schaar werkte niet heel goed, waarschijnlijk lege batterijen, want het ging iets minder soepel dan bij de kapper maar het hoefde ook niet een ontzettend rechte lijn zijn. Het is trouwens verschrikkelijk onhandig om je eigen haar te knippen, je moet je rug kunnen zien in de spiegels en dan moet je in spiegelbeeld de schaar besturen. Oplossing voor de doe-het-zelfers die zichzelf ook een nieuwe coupe willen aanmeten: maak een staart en knip die eerst af, dan gaat het veel makkelijker.

Genoeg huishoudelijke tips, na 10 minuten knippen en mezelf in rare bochten wringen (letterlijk) was dit het resultaat:

SELFIIEE (met de duck)

 En aangezien ik de smaak te pakken had heb ik Hugo (mijn lieftallige broertje) (kunnen jongens lieftallig zijn?) zover gekregen dat ik hem ook mocht knippen. Het resultaat was... nouja... ik vind het wel goed gelukt, als hij er een beetje gel in doet....


Nou, tot hier dan mijn Rambo Light verhaal. Mam vond mijn haar wel leuk, ik heb een idee wat je van Hugo's nieuwe look vindt. Maar weet je wat het fijne is van haar, het groeit gewoon weer aan.
Ohja, en KiKa, sorry, je houdt nog wat tegoed.

Interview met mijn konijn

Zo. Hoi. Stel jezelf maar even voor.
Ik ben Famke en ik ben drie. En wit... Kan ik dat zeggen zonder racistisch te zijn?

Ja is goed, ik ben ook wit. Maar als ik het zeg is het wel racistisch.
Maargoed, is het leuk bij die gezellige Van der Welletjes? Of vind je het daar nu wel welletjes? (wat een verschrikkelijke woordgrap)
Ja nou het is niet echt leuk ofzo want de buren hebben een hond. En als die gaat blaffen en ik in de tuin mag rondlopen, dan schrik ik en ren eerst rondjes door de tuin en dan ga ik onder de glijbaan zitten. Soms is de hond van de zoon van de buren ook mee en dan mogen de baasjes blij zijn als ik geen hartaanval krijg.

Rondjes rennen... Verder ben je normaal?
Nee, ik wilde vroeger altijd ontsnappen door onder mijn ren door te graven, maar er is nu gaas als vloer dus dat kan niet meer. Ik eet alles wat los en vast zit, inclusief het hout van het hok, en ik wil nooit dat iemand me aanraakt tenzij ze eten hebben. Wat dat betreft pas ik wel bij de rest van de familie.
Oja, en ieder voorjaar pluk ik mezelf kaal omdat er dan geen mannetje bij me in de buurt zit.

Aha... Waarom eet je je hok op en epileer je jezelf? Heb je jeugdtrauma's?
Ik ben bij mammie weggehaald toen ik een paar maanden was, kan dat een trauma zijn? Ik heb zodra ik thuis kwam van schrik meteen de tafel ondergezeken, daarvoor wilde ik nog even mijn excuses aanbieden. Mijn mammie was trouwens ook een... een.... nouja, laat ik zeggen dat ze al heel veel kleine konijntjes heeft gehad en ze weet niet van welke mannetjes die allemaal waren. De grote baas weet dat waarschijnlijk wel, maar daar wil ik niks meer mee te maken hebben want die vond mijn oren niet goed staan. En je oren moeten goed staan want anders kan hij je niet meenemen naar een konijnenwedstrijd en bakken met geld met je verdienen. Net als met drugsdealers, als je oren niet goed staan kan je geen geld verdienen.

Dat heeft niets met drugs dealen te maken.
Hou je mont.

Het is mond, met een d.
Ik ben een konijn, weet ik veel. Ik kan niet eens schrijven

Je bent wel een beetje dominant hè?
Tja, bepalen van rangorde, en ik ben duidelijk een hogere rang dan jij.

Zullen we er maar geen probleem van maken? Waar komt 'Famke' eigenlijk vandaan?
Die kinderen van Van der Wel zijn er zo ontzettend trots op dat hun oma in Friesland geboren is, en dat zijn dus voor een kwart Fries zijn, dat ik Famke heet. Het betekent meisje in het Fries.

Eigendunkers.
Het is dat ik het zelf niet kan zeggen.

Dus het is helemaal niet leuk bij die familie?
Nu ik het zo bekijk.... Mijn dak is trouwens net met de storm van me afgevlogen, gelukkig kwam die fantastische Esther, die heeft het dak weer in elkaar gezet en er stenen opgelegd. Maar is was dus wel dakloos en er is water in mijn hok geregend, en erger zelfs, in mijn etensbak.
Nouja, ik heb tenminste zelf de keuze of ik kaal geplukt word of niet, die angora's van de massaproductie hebben die vrijheid niet.

Zullen we dit interview maar stoppen? Straks ga ik nog door jouw antwoorden te manipuleren de familie of de angora's zwart maken. Dan kunnen ze net zo goed zwarte konijnen plukken.
Je kan ze ook kammen, dan heb je ook wol, alleen dan zonder dierenleed. Maar zo verdient de massaproductie er niet genoeg aan, vandaar het plukken.

Ik zal het in gedachte houden, mocht ik ooit de behoefte hebben aan een angoratrui.
Oke.

Dank voor dit intervuuuuu.
Graag gedaan.

Dingetjes en dangetjes

Nieuwe blog, nieuwe kansen. Al weet ik niet welke kansen ik de vorige keren niet heb benut....
Ik heb niet echt iets interessants waar ik een hele blog over kan schrijven, maar ik heb leerontwijkend gedrag, dus vandaar dat ik het op deze manier doe.

Sinterklaas
Ik hou van Sinterklaas, ik kijk het Sinterklaasjournaal en Zwarte Piet vind ik te gek, met of zonder oorbel. Thank God heeft mam niet besloten dat we nu, nou Irene niet meer 'gelooft', iets anders gaan doen maar zingen we nog steeds 2x per week bij de voordeur sinterklaasliedjes. Alleen een beetje jammer dat ik nergens piet kan zijn, want dat heb ik 1 keer gedaan, en het is echt geweldig, al die jankende kinderen en massa's protesterende mensen aan je kop. Nee just kidding, er huilde maar 1 kind, hij kroop onder de tafel, het was schattig.
Eigenlijk zou ik best wel piet willen zijn bij de intocht op tv, alleen dan wel zonder die rare Stefan Huppeldepup (iets met van de Walle). Dat is toch zo'n gekke vent, zittie op dat paard, te zwaaien naar die bloedzuigers langs de kant (nee hoor, kleine kinderen zijn meestal heel lief) en dan roept hij "dag schatjes, dag lieve schatten van me". Moeten ze nodig zo'n drukte gaan maken over een vrouw bij Schooltv Weekjournaal die voorlichting geeft.

PWS
Profielwerkstuk, ugh. Gelukkig hebben Jurrian en ik een leuk onderwerp (is het waar dat buitenlanders zoveel vooroordelen hebben over Nederland?) maar het is een rotwerk. We hebben een interview gehouden met een man van de universiteit en dat opgenomen, maarja dan moet je wel dat hele interview van een half uur gaan uitwerken. Op zich viel dat nog wel mee, vergeleken met de 350 enquêtes die ik moest sorteren en in tabellen zetten. Waarom ik? Omdat Jurrian op uitwisseling in Spanje zat, lekker getimed school.
Maargoed, we moeten de eerste volledige versie over twee weken inleveren en dat moet wel gaan lukken (hoop ik).

Proefwerkweek
Proefwerkweek, toetsweek, SE-week, maakt niet uit je moet gewoon leren. Veel leren. En dat is niet zo erg, want het is voor 'je toekomst' en soms is het best interessant (nerd). Maar het is zoooo veeeeel, ik heb gewoon twee weken chronische moeheid tijdens en na die week. En dan krijg je die cijfers.... Wil je weten wat ik had? Boeit me niet, ik ga het gewoon zeggen (schijven) (typen). Wiskunde: 5.7 (herkansen), economie: 5.5 (herkansen), Engels: 8, biologie: 8.1 (ik heb Sebastiaan bijna van zijn Hoogste-van-de-Klas-Troon gestoten, we hebben samen het hoogste cijfer), geschiedenis: 8.2, Frans: 8.3. Nederlands heb ik nog niet terug.
Bij Frans moet nog even gemeld worden wat eraan vooraf is gegaan; we moesten een brief schrijven voor het SE, en dat is nou eenmaal niet mijn sterkste punt. Dus ik haalde allemaal onvoldoendes voor de oefenbrieven en die wilde ik even met de lerares doornemen (of een paar woordjes), waarop zij zegt dat ik een 3 zal halen, hoogstens een 4. Toen ben ik maar weggelopen want ik was een soort van geïntimideerd.
Vervolgens ben ik de zaterdag voor de toets volledig geflipt en zondag met mam naar iemand geweest die Frans is. Daarnaast heb ik keihard geleerd en als wraak in mijn brief "le français me plaît, mais mon (HET MOET MA ZIJN) prof de français n'est pas gentil" gezet, wat zoiets betekend als "Frans vind ik leuk, maar mijn Frans lerares is niet aardig". Oké oké, heel rebels is het niet, maar het gaat om het idee.
Zegt ze de eerstvolgende les "ik voelde me niet aangesproken", ach moet zij weten, ik heb een hoog cijfer voor Frans en mijn mentor was verontwaardigd. 1-0 voor mij.

Toneel
Beetje reclame maken, 10 en 11 januari dames en heren, in Maldensteijn, komt dat zien komt dat zien. We gaan  'In de ban van Richard' spelen, het is een bewerking van een stuk van Shakespeare dat gaat over Richard III die ooit in Engeland de coole gast uithing. En ik zie al die honderden mensen die dit lezen (ahum) denken 'welke rol zou Esther nou spelen'. Ik ben Richard, Catesby en een tv-programma, of eigenlijk niet Richard, Catesby en een tv-programma, ik ben iemand die Richard, Catesby en een tv-programma speelt. Het stuk gaat over een groep mensen die Richard III gaan spelen maar zich soms iets teveel inleven in hun rollen, leg ik het zo goed uit? Oja, er zijn drie Richards en ik ben de eerste met een prachtige monoloog waarin ik uitleg hoeveel ik van mezelf hou ;-).
Whatever, kom maar gewoon kijken want we hebben een hele leuke groep en het stuk is echt grappig, en als ik het niet goed heb uitgelegd is het aan ons om het tijdens het spelen duidelijk te maken (dat lukt wel).

Verder speelt mama 29 en 30 november en 1 december Achtergrondmuziek en ze heeft een rol die nouja.... nogal apart is... ehm... Maar dat is ook een leuk stuk :-)

Ladies Night
Nee, ik heb niet opeens vrienden gevonden die met mij avonden willen stappen (dat wil ik ook niet), maar ik ben met mam en Irene naar de Ladies Night bij de Intratuin geweest en Suze zei 'schrijf dr een blog over'. En ja, als Suze zoiets zegt (al is het als grap), dan moet ik dat wel doen.
Dus, het is wat je verwacht, massa's übervrolijke vrouwen met een enkele meegesmokkelde man ertussen. Kraampjes met eten herken je aan de lengte van de rij, en er was een duidelijke voorkeur voor de sjaaltjes die bij de ingang werden uitgedeeld. Links waren de mooie en rechts was saai. Ik ging rechts, ga daar toch niet een half uur in de rij staan voor een roze sjaaltje, en bovendien stond Suze rechts. Dus die jongen die bij haar staat vraagt welke ik wilde, kan mij dat schelen, en je zag hem zoeken naar welke er het langste hing en dus de minste voorkeur had van de dames.
Nou, en verder gebeurde er niet veel, behalve dat Irene in paniek schoot toen ze iets voor in de boom (even omschakelen: Sinterklaas->Kerstmis) mocht uitzoeken, er was toch ook zoveel. Ik denk dat veel paniekaanvallen bespaard zouden blijven als de Intratuin zijn assortiment wat kleiner hield.

Schoolwc's
Nee, dit is geen afzeik (WOORDGRAP) moment voor schoolwc's (al is die overstromende plee in gang 2 wel irritant). Ik wil ze juist promoten want er is geen betere plek om rare dingen te horen dan bij de schoolwc's.
Zo hoorde ik vandaag dit gesprek:

Hey
Hey
Wat had jij?
Een 6.7
Ooh, net als de andere Roos!
Wat had zij dan?

Dit soort dingen maken het leven leuk, en al helemaal als je in de buurt bent van een overstromende plee.

Nou luitjes, dat was m dan. See ya (of niet).

Oh jeez waarom doe ik dit.. Mijn essay

Op verzoek... Het schuine is mijn 'commentaar', niet om het af te kraken maar gewoon omdat ik kritisch ben. En als ik het niet afzwak gaan mensen het helemaal groot maken enzo.

Wat is luxe? De rest had als titel iets interessants gedaan, wist ik veel dat dat moest. 

Wat is luxe? Ik denk dat veel mensen, vooral kinderen, zullen antwoorden dat luxe een groot huis is en veel geld op je bank. Vaak op lange all inclusive vakanties gaan en alleen maar bankhangen met butlers die je limonade brengen. Serieus? Limonade? De rest zal waarschijnlijk antwoorden dat ze liever veel vrienden en familie om zich heen hebben dan veel geld. Want wat heb je aan geld als je niemand hebt met wie je kan zwemmen in je veel te grote zwembad?
Het zijn allebei goede antwoorden, maar wat is echt luxe en word je er gelukkig van?

Ik twijfel. Het lijkt me te gek om in een groot huis te wonen met een zwembad en een bioscoop, maar het lijkt me weer helemaal niets om alleen maar lui te hangen en niets te doen. Neem je een baan of een sportschoolabonnement.
Ik hou veel van mijn familie en ik heb ze ook nodig, maar een beetje geld vind ik niet erg. Het gaat dus om  het vinden van de gulden middenweg maar dat is nog knap lastig. Naar mijn idee is luxe ook maar relatief, ik mocht vanmiddag bijvoorbeeld eerder van school naar huis waardoor ik ook eens tijdens de lunch thuis was. Dat was voor mij luxe want ik ben normaal nooit zo vroeg thuis, maar voor een jongere leerling zou het normaal zijn. Voor hem is het misschien luxe  om de hele dag niet naar school te hoeven. 
Voor iemand die met griep op bed ligt, is het luxe om verpleegd te worden en snel weer beter te zijn. Terwijl het mij soms niet erg lijkt om ziek te zijn en dan school te missen. Dat is niet waar, ik wil eigenlijk meer tijd om aan mn schoolwerk te werken want dat is heel veel. Ook verschilt het per land. In Derde Wereldlanden Pap vroeg of mensen die uitdrukking nog steeds gebruikten, ja toch? zouden de kinderen maar al te graag naar school toe gaan maar zij mogen of kunnen niet. Terwijl er in Nederland kinderen spijbelen om een paar uur uit de sleur van zeurende docenten en stapels huiswerk te ontsnappen (of om naar de stad te gaan). ORGINEEL, klassiek voorbeeld: "denk maar aan de kindjes in Afrika".
Dat wil niet zeggen dat Nederlandse kinderen verwende krengen zijn die het niet verdienen om naar school te gaan want na de zomervakantie kijk ik ook wel weer uit naar dat eindeloze gebabbel van de docenten en de meeste leerlingen met mij denk ik. Als vijftienjarige Je leeftijd in de strijd gooien, werkt altijd. zonder bijbaantje Lui kind. weet ik natuurlijk niet of dat ook zo is bij mensen met een echte vaste baan, maar ik denk niet dat iedereen ’s ochtends staat te springen om weer een hele dag ertegenaan te gaan. Al bedenken we op dat moment natuurlijk niet dat er over de hele wereld miljoenen mensen zijn die dolgraag wel om zeven uur op zouden willen staan om de rest van de dag te werken achter hun computer. Ach gut, het kleine meisje kijkt op naar de Grote Mensen.
In het woordenboek staat luxe beschreven als ‘weelde, overdaad’, maar overdaad is toch niet goed? Het gezegde luidt niet voor niets ´overdaad schaadt´ want wat moet een mens met overdaad. Dat betekent ´te veel´ en wat moet je met te veel? Weggeven is een optie, daar is van bewezen dat je er zelf gelukkiger van wordt dan degene aan wie jij je ‘te veel’ geeft. Maar aan de andere kant kunnen mensen je wel opvallend aardig gaan vinden als je ze te veel ‘te veel’ geeft. Word je daar dan wel gelukkig van? Vetgedrukt want dit was wat in de krant stond.
Stel je voor, je hebt genoeg geld om de rest van je leven te doen wat je wilt, je kunt letterlijk vrienden kopen en je hebt zoveel macht dat je kunt doen wat je maar wil. Dat is voor veel mensen de ideale droomwereld maar of ze er ook gelukkig van worden? Luxe heeft toch ook met geluk te maken. Mensen zijn zo dat ze altijd meer willen, heeft je buurman een nieuwe auto waar de rest van de buurt bij staat te kwijlen dan moet en zal jij een grotere auto krijgen. Vervolgens lig je natuurlijk wakker van je nieuwe hypotheekschuld en dat is ook niet echt luxe. Wat een argument...
Dan zijn er de mensen die vinden dat geld niet belangrijk is en die liever een avondje met hun gezin Monopoly spelen dan dat ze wegzakken in hun luie stoel om op een megascherm een film te kijken die nog niet eens uit is. Maar daar zet ik ook mijn vraagtekens bij.
Natuurlijk bedoelt niemand met ‘geld is niet belangrijk’ dat ze blut willen zijn. Maar het lijkt me toch fijner om te weten dat je je eigen biertjes kunt betalen en niet afhankelijk bent van de rondjes die je vrienden geven. En qua oppervlakte van  je huis is het  toch prettiger om in een rijtjeshuis te wonen dan in een flatje waar studenten nog voor zouden bedanken. Die vond ik wel leuk :-).
Persoonlijk denk ik dat ieder individu voor zich een evenwicht moet zoeken tussen het materiële en het immateriële Doe maar duur met je woorden. en dat hij dan voor zichzelf moet bepalen wat voor hem luxe is. Al zal dat wel moeilijk zijn aangezien mensen van nature geneigd zijn om nutteloze dingen te kopen die dan misschien wel luxe zijn maar waar ze niet gelukkiger van worden. En dat is  het belangrijkste aspect van de vraag ‘wat is luxe’, of je er gelukkig van wordt. Want wat heb je aan een geweldig huis met kamers vol goud en dozijnen vrienden en familie die oprecht om je geven, als je eigenlijk afgezonderd in een hutje op de hei echt gelukkig bent. Als dat alles is wat je nodig hebt en je daar tevreden mee bent dan is dat het meest luxe leven wat een mens kan hebben.

Oke, vertel. Wat is het eindoordeel? :-)

Waarom ik in Amsterdam was en niet op school

Ik baalde eigenlijk wel, had gisteren bijna geen tijd om aan mn pws te werken terwijl ik net op dreef was. Maarja, mijn schrijftalent waarvan ik niet wist dat het er was/is, is eindelijk ontdekt en dus moest ik wel naar de bron van alle vooroordelen (waar mijn pws over gaat) Amsterdam. Waarom?

Een paar maanden geleden zag mam een stuk in de NRC staan waarin een schrijfwedstrijd werd aangekondigd. Je moest een essay schrijven van max. 2000 woorden en het moest gaan over de vraag 'Wat is luxe?' en ik moest maar ff mee doen. Ik ga als gehoorzame dochter dus aan de slag, schrijf een stukje van ongeveer 900 woorden, kon echt niet meer verzinnen, en stuur het op. 

Word ik begin september gebeld: 'jij had meegedaan aan een essaywedstrijd toch?'

'Eeh ja...'

'Nou je hebt de aanmoedigingsprijs gewonnen'

'Oh. Oke' (Vanbinnen danste ik hoor, geloof me.)

Toen kwam er een heel mailverkeer tussen mij en de KHMW-secretaresse (KHMW=Koninklijke Hollandsche Maatschappij der Wetenschappen), PROBLEEM: ik moest een stukje over mezelf schrijven: HOE??? Dus bekende ik maar aan mevrouw de secretraresse (die overigens heel aardig is) dat ik geen professor doctor Mr ben en mijn hoogst behaalde diploma het zwemdiploma B is (nog een hele prestatie want ik haat zwemmen). Gelukkig hielp ze me en heb ik dit er maar van gebakken:

Er staat Esther van der Wel (Nijmegen, 1997) zit in de vijfde klas van de havo op de NSG Nijmegen.
In haar vrije tijd doet ze graag aan toneel en speelt ze piano.

En ja, toen was gisteren dus de uitreiking van de prijzen. Om 3 uur in het kantoor van de NRC vlakbij de Dam. Wij (ik+pap+mam) om 12 uur (okeoke, 12:30) weg en na 2x de weg kwijt raken zijn we om 14:55 bij het NRCcafé. Doorweekt met dampende jassen en beslagen brillen komen wij de ruimte binnenstampen waar het natuurlijk al helemaal vol zit met heren en dames in hun zondagse kleren. Zíj hebben geen natte haren en stinkende jassen. Thank God dat het opvalt dat ik de jongste ben en dus 'die ene van de troostprijs' moet zijn en dus meteen naar een plek vooraan word gewezen.

Nou, eerst al die juryrapporten voorlezen (de mijne was echt heel lief, de andere snapte ik niet) en daarna een hele discussie over wat luxe is. Als IEMAND het nu waagt om in mijn bijzijn het woord luxe te laten vallen ben ik bereid een ambulance te bellen. De discussie mensen waren de jury plus Liset Hamming, de winnares. Ik was dus lichtelijk in paniek toen er een microfoon onder mijn neus geduwd werd, ik had wel gezien dat de tweede prijs iets moest zeggen en hij had een goed verhaal over de complete geschiedenis van de zwarte parel. Maar ik besefte pas dat ik óók iets interessants moest vertellen toen de chef opinie van de NRC naar mij toe kwam. Als iemand in de zaal mijn hart eens had gehoord, die draaide echt non-stop de hele middag overuren. Maargoed, ik heb dus gedwongen iets 'interessants' gezegd:

-En Esther, jij had ook een interessant stuk in je essay dat ging over geven is belangrijker dan krijgen.

-.................Ja

-Dat vond ik interessant, en ik denk ook dat het zo is.

-....................Ja, daarom zette ik het er ook in. gelach, ik hoor van de stress bijna niet meer wat hij zegt

-hij stelt een vraag, geen idee wat

- ik hang een lulverhaal op over schuldgevoel, geen idee waar dat vandaan kwam en hij was ook niet echt onder de indruk.

- Het staat morgen in de krant

-NEENEENEE

Dan eindelijk die prijzen, een gouden medaille, een zilveren en een aanmoedigingsprijs (oorkonde).

Complete fotoshoot ter plaatse van mijn geliefde moedertje en een fotograaf van de KHMW, ik heb de foto's nog niet maar ik pleur ze wel een keer op Facebook.

Daarna kregen wij als gelukkige winnaars een kijkje achter de schermen, ofwel we mochten naar het kantoor om de pagina's te zien die vandaag in de krant staan. Zó'n mooi kantoor! Eigenlijk 1 grote ruimte met verschillende delen en een verhoging in het midden. 

En toen kwam het jongens, de borrel. Dat is gewoon een synoniem voor awkward alleen staan en hopen dat er iemand je goed genoeg vind om met hem te praten. Gelukkig was ik 'dat meisje dat ook iets had gewonnen' en wilden mensen ook echt met mij praten. Dus heb ik 20/30 minuten staan converseren met, naar eigen zeggen, 'het nieuwe leukste duo van Nederland' Ruud en Jaap, die elkaar ook nog nooit hadden ontmoet. Ze vroegen zich af hoe ik het essay geschreven heb en ik antwoorde (de waarheid en niets dan de waarheid) dat ik gewoon maar wat had getypt en dat ik verbaasd was dat mensen het überhaubt willen lezen. Nou, die vonden ze wel leuk en Jaap vroeg of DWDD nog niet had gebeld, ja antwoorde ik, die hebben wel gebeld maar ik heb nee gezegd want je moet ook prioriteiten hebben. (Wat die zijn weet ik niet maar ze vonden dat ik het ster-zijn al begon te leren.)  En geloof het of niet, maar ik heb handtekeningen aan ze uitgedeeld (bij gebrek aan een handtekening was dat gewoon mijn naam). Kwam even later nog een vrouw en die wild maarliefst twéé handtekeningen, 1 voor haar en 1 voor haar ex ("altijd vrienden blijven met je ex"). 

Ons sentimentele afscheid bestond uit Ruuds uitspraak dat wij een drie-eenheid zijn, Jaap de Vader, Ruud de Zoon en ik de Heilige Geest al vind ik die titel discutabel. En als kers op de taart een groepshug want we waren nou toch intiem, vond Ruud.

Als afsluitertje heb ik nog een handtekening gescoord van Philip Huff (ja ja mensen, de schrijver van Dagen van gras die zo veel mensen lezen voor Nederlands) en heb ik de winnares de (verkeerde, SORRY) link naar mijn blog gegeven want ik ben gezegend met een moeder die ontzettend goed reclame kan maken voor mij.

Wij naar huis, ik blij dat ik alles heb overleefd en ik kijk uit naar de krant. Helemaal kapot op de achterbank ga ik Temple Run spelen op papa's mobiel, ik ben ook zo lekker gewoon gebeleven.

VERRASSING!!!

En het beruchte stukje dat zo 'interessant' was

Voor de niewsgierigen de hele pagina:

Irritante mensen

Waar ik me dus echt ontzettend aan erger zijn mensen die niks te doen hebben en dus maar op internet een beetje gaan zitten kankeren (ooohh ze zei kanker!! Stel je niet aan, dat is gewoon een werkwoord en synoniem voor zeuren). Zie ik net een plaatje van de KWF om de slogan van de Roken is zóóóó...-reclame af te maken, die ik overigens goed bedacht vind. Dus ik denk, even kijken, misschien staat er wel een leuke tussen. Nee hoor, alleen maar gezeik van kettingrokers tussen de 14 en 20 jaar over die reclame (1 grappige: voor het rode stoplicht stoppen bij GTA). GET A LIFE. Die mensen die jij nu loopt uit te kafferen om hun 'kankerreclame's', de ironie, doen nu onderzoek naar hoe ze jou over een paar jaar kunnen redden van je longkanker.

Nog eentje, ik kijk op youtube naar 2 trailers van Nederlandse films: Smoorverliefd en Borgman. Smoorverliefd lijkt me echt zo'n cliché-film maar opzich is het met goede acteurs alleen ziten die in de foute film. Staat er in de reacties dat de halve film al gegeven wordt en dat het zo'n ontzettend slechte film is. Nou is Smoorverliefd misschien niet zo'n goed voorbeeld aangezien ik heb gelezen dat het echt een slechte film is en dat geloof ik zo. Maar van Borgman heb ik andere verhalen gehoord, en dan staat er toch in de comments dat de trailer, net als de film, inhoudsloos is. Ja hallo, eerst wordt de halve film weggegeven en nu is het weer te weinig, 't is ook nooit goed hè doe jij het eens beter zonder zo'n Hollywood budget. En die film zelf is ook inhoudsloos? Tuurlijk joh, daarom heeft hij gisteren ook 2 Gouden Kalveren gewonnen, en ze sturen zeker ook zomaar een saaie film naar de Oscars.

Ik vraag me wel eens af of er mensen zijn die op de kalender data hebben bepaald wanneer ze kunnen gaan zeuren: 30 september-31oktober: pepernoten die te vroeg in de winkel liggen

1 november-1december: kerstballen, kransjes, bomen en kaarten zijn ook te vroeg (vind ik gezellig)

23 december: SHIT TEVEEL GEZEURD, SNEL DIE BOOM EN BALLEN KOPEN, KAARTEN DOEN WE VOLGEND JAAR WEL DUBBEL

26-30 december: die rotjochies met hun rotjes

1 januari: ik weet ook niet hoe ik hier kom meneer agent

 15 februari-3 mei: voorjaar komt laat dit jaar

4-5 mei: onbeschoft al die mensen die om acht uur niet stil zijn. Wat? Is het al 3 over 8? Doen we volgend jaar ook wel dubbel

Daarna een vakantieperiode met vervelende campingburen, rotweer en te kleine hotelzwembaden en dan weer bovenaan beginnen. Tussendoor nog een beetje 'het is te koud/te warm' en dan ben je het jaar weer rond.

Maar genoeg gezeurd, ik ga weer Disney liedjes luisteren en aan school werken, ieuwl ;-)

Familie reünie verhalen

Tja, af en toe moet je toch doen alsof je van je bloedverwantjes houdt (dt?) en dan ben je verplicht om naar een reünie te komen. Zo had nu een nicht van pap het idee gekregen om het huis van een tante onveilig te maken door al haar neefjes, nichtjes en een enkele oom of tante plus aanhang uit te nodigen.
Een paar jaar geleden was er ook al zo'n reünie en die was wel leuk, bleek ik twee verre achterneefjes te hebben (tweeling) die een dag ouder waren dan ik. Dus ik was als lichte tomboy weer helemaal gelukkig, niet één maar twee slachtoffers om te stalken. 
Helaas heeft de tweeling zich nu aan hun familie-plicht onttrokken (waren die ouders er wel?).
Eerst dacht ik, goh laat ik eens kennis gaan maken met de mensen hier. Dat gaat dus zo:

'Hallo, van wie ben jij?' (van mezelf, Dobby is a free elf)
'Van Wim'
'Ohja, dan ben jij....' (alsof je ooit mijn naam hebt gehoord)
'Esther'
'Ohja, en hoe oud ben je?' (moet dit?)
'Ik ben woensdag 16 geworden'
'Ohja, dan zit je in de derde... Vierde...' (oh please Oprah, vraag het gewoon)
'De vijfde'
'Ohja...' (awkward silence gevolgd door langzaam van elkaar weglopen)

Ik stond dus niet helemaal te springen om nog 35 keer dit gesprek te voeren dus was ik aangewezen op een spelletjeskast met vooroorlogse spelletjesdozen waarvan ik de inhoud niet eens heb bekeken want ik had al een puzzel gevonden. Dus dwong ik Hugo (broerTJE) om met mij te gaan puzzelen.
MAAR lucky me, er blijken nog drie kleine Van der Welletjes te bestaan. Eentje heette CHARlotte (de char is belangrijk), had al twaalf lentes achter de rug (was niet te zien, onderdeurtje) en was, om het subtiel te zeggen, niet mijn favoriete familielid. De kleintjes waren schattig. Ik werd gedwongen om verstopprtje te spelen. Kreeg een verstopplaats aangewezen. Zo doen ze dat tegenwoordig. Damn. En uiteraard was mijn lieve broertje te puberaal om zich tot zulke kinderachtige praktijken te verlagen en bleef hij liever in een hoekje zitten om zijn mobiel en de nootjes op te maken. Irene deed wel mee maarja, die deed maar leuk wat die gekke kinderen zeiden, hoef je je tenminste niet te vervelen. Geef dr ongelijk.
Na een tijdje (5 minuten) had ik dat verstoppen ook wel gezien dus ging ik maar weer naar binnen en Godzijdank, mijn geliefde oompje was gearriveerd (natuurlijk weer zoals het een zoon van mijn opa betaamd fashionable late late late late) (die heb ik niet van Suze gejat, die heb ik zelf bedacht) en had zijn bloedjes (van 19 en 21 denk ik) meegenomen. Hoera, puzzelen met Annig. Blugh, te moeilijk, let's go. Komen die kinders aanrennen 'Esther Esther, kom eens mee! Er is daar een deur en daar zitten allemaal geesten en zombies enzo achter'. Als Ghostbuster in opleiding hol ik natuurlijk met mijn helpers (Hugo en Annig) naar buiten om de bewuste deur te ontgeesten. Had ik effe geluk, de deur zat om een hoekje en de kleintjes durfden niet voor mij uit te lopen. Ik loop om het hoekje en begin keihard te gillen, nog nooit zulke bange kinderen gezien, zelden zo'n leedevermaak gehad. We (ik) maakten er maar van dat het de deur naar Narnia is, volgens mij geloofden ze er weinig van.
Gelukkig voor Charlotte en haar nichtjes moesten ze naar huis en wij ook. Enige benoemenswaardige wat er nog gebeurde was dat Hugo's dag weer goed was doordat hij een blikje cola en een overgebleven zak pasta meekreeg.
En toen kwam er een olifant met een lange snuit en..........




(Geen idee waarom dat stuk wit gearceerd is......

Bouwvakkers

Dus ik dacht, laat ik ook een blog gaan maken (site credits gaan  naar Suze). Wantja ik heb een ontzettend interessant leven en dat wil ik uiteraard met iedereen delen. Nou, laat ik dan maar met de deur in huis vallen en vertellen wat er mij vanmorgen overkwam.

Ik loop de deur uit en BOEM staat er een bouwvakker pal voor de deur een gat te graven onder het mom glasvezel aanleggen. Ik wens hem, vriendelijk als ik ben, een goedemorgen maar hij kan niet antwoorden want een klein mannetje roept naar de graver 'diep meten, je moet diep meten' 'jah jah, ik veet ik veet'. Goh, Rusland of Polen? Hoe dan ook, ik vind hem zielig, zoals hij wordt gecommandeerd door die temperamentvolle betweter. Maar het is ook wel weer grappig hoe hij, als grote vent met een bol hoofd waar een paar ontzettend blonde haartjes op groeien, zich zo sullig de les laat lezen.
Terwijl ik mijn tas op mijn fiets doe en wegloop komt de buurman naar buiten 'willen de heren koffie?'. 'Jah menier, komt eraan. Hé Yossa (waarschijnlijk heb ik die naam niet helemaal goed verstaan) HÉ YOSSA YOSSA, hij heeft koffie, die meneer heeft koffie!!! Echt bedankt meneer, echt echt bedankt.' Hij viel nog net niet op zijn knieën, zal wel een bakkie nodig hebben nadat hij die leek alles zo letterlijk heeft moeten uitleggen.
De buurman staat er aandoenlijk onbeholpen bij, doet me denken aan een kind van vijf dat niet weet welk familielid de eer krijgt om het eerste gebakje uit te mogen kiezen. En dus zet hij uiteindelijk het dienblad met de koffiekopjes en oversized koektrommel maar op de grond, trommel open, lepeltjes alvast in de kopjes. Nadat hij de melk en suiker netjes gerangschikt heeft gaat hij weer naar binnen. Zodra de deur dicht is lopen de stoere bouwvakkers met hun flitsende 'GlasvezelWeken'-hesjes aan naar het dienblad om aan hun vroege, maar welverdiende bakkie troost te beginnen.