What happens in Riga....

De verveeldood ligt altijd op de loer. Zo ook bij mij. De examens zijn achter de rug, nu is het wachten op de uitslag. Nou kan ik mezelf natuurlijk opsluiten op mijn kamer, met de computer als enige verbinding met de buitenwereld. Maar wat ik ook kan doen is met mijn moeder en haar collega's meegaan naar Riga, en dat is precies wat ik heb gedaan.

Om het te illustreren: dit huis met kogelgaten was ons uitzicht

Voor degenen die hun lessen topo hebben verbannen uit hun geheugen: Riga is de hoofdstad van Letland. Op de kaart ligt het aan zee, maar de enige keer dat ik de zee heb gezien was door het raampje van het vliegtuig. Vroeger hoorde Letland bij de Sovjet-Unie en mede daardoor zijn veel mensen nog steeds arm. Maar dan ook echt arm. In iedere grote stad kom je bedelaars tegen, maar hier stonden de bejaarden met hun verfrommelde koffiebekertjes in rijen voor de kerken en winkelcentra. 

Dit waren dus alleen de oudere armen, de jongere generatie lost hun gebrek aan geld anders op hebben we gemerkt. We liepen een winkel in om water te kopen en vlak na ons kwam een man in een trainingspak binnen. Hij vroeg iets aan de winkelmevrouw en ze antwoordde geïrriteerd iets in het Lets waarop hij naar de deur liep om weg te gaan. Wij wilden ook net weggaan maar lieten hem voor gaan omdat we zulke leuke en aardige westerlingen zijn. Blijkbaar was hij daar niet echt van onder de indruk want voordat we het wisten had hij de fotocamera uit moeders jaszak gepakt. Gelukkig had ze het door, ze pakte zijn schouder en toen hij zich omdraaide kon ze de camera terugpakken.

In het hotel kwamen we erachter dat we met het hele clubje in de Bijlmer van Riga terecht waren gekomen maar er werd ons beloofd dat er in het centrum meer werd gestolen, dus zo gevaarlijk was onze buurt nou ook weer niet. Gelukkig maar.

Achja, het is ook wel zielig als dit je huis is

Er is de rest van de vakantie niets meer gestolen, de mensen waren te druk met andere dingen. Zo zag ik op een enorme markt een man die zijn ui afspoelde om hem vervolgens in twee happen op te eten. Een andere man liep door het centrum van de stad met een wieldop alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ook was er iemand daar die zo briljant/idioot was om yoghurt in een zak te doen en dat te verkopen. Ja ik snap het ook niet. En ondanks dat er van ons groepje niets meer werd gestolen pakte het misdienaartje in de Russisch orthodoxe kerk een hand vol hostie's extra waarna hij rustig weg slenterde met zijn glimmende Adidas sneakers en zijn spijkerbroek die ietwat afstak bij de dure toga die hij daar overheen droeg. Oké oké, ik geef toe dat dit niet echt een indrukwekkende diefstal was, maar ik heb nog wel iets beters! In een enorm warenhuis, vergelijkbaar met de Bijenkorf, liep een vrouw heel rustig langs planken met testflesjes van dure parfum. De bewaker die op twee meter (nee, dit is niet overdreven) afstand van haar stond lette alleen maar op ons en had dus niet door dat ze snel een flesje Chanel pakte om mee te laten liften in haar jaszak. Beetje jammer, bewaker.

Maar er zijn ook mooie dingen in Riga! En dan bedoel ik niet de St. Petruskerk, die was uiteraard gesloten was op het moment dat wij erin wilden, maar de Dom en zijn orgel. De gids vertelde dat dit orgel magische klanken had, je kon er door gaan huilen, lachen of zelfs in slaap vallen. Iedere dag om 12:00 uur en twee keer in de week 's avonds is er een 'concert' met dat orgel. Wij gingen 's avonds omdat het die langer duurde. Een orgel boeit me niet zo, de eerste paar stukken zijn leuk maar daarna worden de tonen eentonig (WOORDGRAP), daarnaast maakt het ding zo veel lawaai dat er scheuren in de muren zaten. Na ieder stuk liepen er meer mensen weg en gonsden mijn oren harder. Voor gehoorschade hoef je dus blijkbaar niet eens naar een duur Justin Bieber of Prince concert, een uurtje orgel luisteren voor 7 euro is al genoeg. Maar toen kwam er een violist bij. Iedereen in de kerk zat netjes met zijn gezicht naar het altaar toe en hield zijn ogen dicht. Ik niet, ik keek tussen de preekstoel en het blonde achterhoofd van mijn voorbuur door ademloos naar de violist, hij was fantastisch. Niet iedereen was het met me eens, een vrouw keek vanuit haar ooghoeken naar haar man die zijn kin op zijn borst had, waarschijnlijk was ze bang dat hij zou gaan snurken. Tegenover mij zat een Gucci-meisje van rond de 25, in het begin lachte ze nog een beetje ongemakkelijk naar haar buurman en vermoedelijk haar vriend. Hij negeerde haar en bleef serieus voor zich uit staren. Als hij uiteindelijk ook de orgelmuziek-luisterhouding aanneemt en zijn ogen sluit doet zij dat ook maar. Met gefronste wenkbrauwen, samengeknepen lippen en haar handen om haar nep-leren tas geklemd probeert ze van de muziek te genieten. Of ze hoopt dat het zo snel mogelijk voorbij is, een van de twee. Als ik na een tijdje opkijk van de violist om mijn nek een vroegtijdige dood te besparen zie ik dat het Gucci-meisje me aanstaart. In haar ogen zwemt het onbegrip en de verbazing. Een 16-jarige hoort zich op dit tijdstip toch in te drinken om daarna naar een of andere lugubere tent te gaan waarna ze kruipend naar huis gaat omdat ze haar fietssleutel heeft verloren? Aanpappen met een rijke nerd die een rare liefde heeft voor orgelmuziek doen we later wel. Ze kijkt weer naar haar vriend, aan haar gezicht te zien kan ze nauwelijks haar lachen inhouden al is mij onduidelijk wat er nou zo grappig is. Uit beleefdheid geeft hij haar een geïrriteerd lachje terug. Zodra hij weer in het niets begint te staren stoot ze hem aan en wijst naar iets. Met haar hand half voor haar mond vertelt ze hem wat er te zien is. Een fractie van een seconde kijken zijn ogen naar wat er te zien is om daarna weer weg te kijken en haar te negeren. Arm Gucci-meisje. 

Een paar banken verder houdt een vrouw de arm van haar man stevig vast, haar hoofd op zijn schouder en zijn hoofd op haar hoofd. Is er toch nog iemand (of twee iemanden) die de slaapverwekkende krachten van het orgel ervaart. Ik kijk mijn buurvrouw aan en ze kijkt terug, maar voordat ik kan glimlachen slaat ze haar ogen neer en wrijft ze met haar handen over haar witte legging. De slotakkoorden klinken en na een paar tellen begint iedereen te klappen. We staan op en kijken naar het orgel om te zien welke bejaarde man er tevoorschijn zal komen. Een blond meisje komt vanachter het enorme ding vandaan en neemt breed glimlachend het applaus in ontvangst. Of ik geloof in stereotypen? Nee joh.

De Russische ambassade die streng bewaakt werd door een flinke club agenten

Gewoon, omdat het grappig is