Ik ben een rasechte avonturier

Ja Goethe, ik ben je moeder niet, maar ik denk
niet dat deze houding erg bevorderlijk is voor je
rug en iets met 'het goede voorbeeld geven' en zo.

Sommige beslissingen hebben drastische gevolgen voor je verdere leven; beslissen of je de pindakaas op de tafel smeert of op je brood, beslissen (of liever gezegd: bedenken) dat prinses misschien toch niet zo'n realistisch toekomstperspectief is of beslissen welke auto je koopt. Mijn laatste beslissing was om niet met een groepje op een tropisch eiland of op Texel te gaan zuipen maar om in plaats van coke die-hard cultuur te gaan snuiven in de stad der steden van Oostenrijk: Wenen. Voor degenen die het niet kennen: Wenen ligt dus in Oostenrijk (het zou ook een beetje zielig zijn voor Oostenrijk als Wenen in Kenia of zo lag) en is ook nog eens de hoofdstad. Eigenlijk is de stad in tweeën verdeeld, je hebt het deel met de historische gebouwen waar de Japanners en Chinezen als sardientjes in blik uit hun touringcars rollen, en dan is er ook nog het deel voor de échte cultuurmensen die nette kleren in de kast hebben hangen en die zo de vele voorstellingen bezoeken die in Wenen worden opgevoerd.
EN LAST BUT NOT LEAST, in Wenen wonen ook nog eens mijn nichie en haar man met hun supercoole kat die mij soms aardig vond en soms wat minder. Dat is dus waar ik ook afgelopen week gebivakkeerd heb, waarvoor dank.
Nu kan ik eindeloze en saaie verhalen gaan vertellen over dat ik A Midsummer night's dream in het Duits heb gezien en een kwart begreep. Of dat ik La Bohème heb gezien (dat is een opera) en alles begreep omdat boven het toneel de tekst geshowed werd en dat kon ik lezen (blijkbaar kunnen de Duitstaligen het zelf ook niet verstaan). Maar als iemand daar geïnteresseerd in is dan kan ik hem of haar naar Wikipedia verwijzen terwijl ik zelf overga op de coole verhalen voor de coole mensen.                                                                                                                                                                                                  
Le trein
Aangezien mijn rijbewijs en mijn auto zich verstoppen in de wereld van de niet-bestaandheid moest ik met de trein, de nachttrein welteverstaan. Voor degenen die niet aan het woord zien wat dat inhoud: dat betekent dat je in de nacht met een trein rijdt. Dus niet overdag. 's Nachts. Als je hoort te slapen. Wat niet echt kan in een stoel. Maar dat was niet het echte avontuur, het verhaal begint namelijk plaats in het simpele Nederland en dankzij Veolia (dankjewel Veolia). Dit was wat er gebeurde: de trein probeerde op tijd zijn bestemming te bereiken en als er IETS is wat een trein niet moet doen dan is dat om op tijd zijn bestemming te bereiken. Needless to say dat de trein glorieus faalde wat mij een gezinsverpakking cortisol (stresshormoon) opleverde plus een gemiste aansluiting naar Düsseldorf en daarmee de aansluiting naar Wenen waar je een stoel voor moet reserveren dus een lang verhaal kort: ik kon de boel wel vergeten en zat vast in Venlo, of all places. Gelukkig hoorde ik iemand praten tegen twee Chinese meisjes die hem overduidelijk niet begrepen of niet wilden begrijpen. Hij had het over Düsseldorf en een taxi en uit pure alleenigheid en wanhoop begon dit persoontje met al haar ongemakkelijkheden maar tegen hem te praten. Het bleek dus dat hij ook de aansluiting gemist had en gewoon zo snel mogelijk naar zijn huis (en familie, zo'n waarde hechtte hij nou ook weer niet aan dat huis) in Düsseldorf wilde. Daarbij was hij ook nog een Braziliaan die in Duitsland woonde, naar Nederland ging verhuizen en voor Heinz werkte maar dat heeft eigenlijk niks met het verhaal te maken, gratis fun-facts voor iedereen!!
We vroegen bij de taxichauffeurs hoeveel het kostte om in Düsseldorf te komen en hoe lang het zou duren, antwoord: 90 euro en 40 minuten. Aangezien niemand anders op het station mee wilde  stelde hij voor dat ik 20 zou betalen en hij 70 en dat we dan als een gek weg zouden rijden zodat ik mijn trein nog kon halen. Nu denkt de moederlijke (of vaderlijke) lezer: JE-ZUS STOM KIND, heeft je moeder je vroeger nooit geleerd dat je nooit, NOOIT met vreemde mannen mee moet gaan??? Nou, misschien heeft de Braziliaan zijn moeder hem vroeger wel geleerd dat hij nooit vreemde meisjes in een taxi mee mocht nemen, heeft hij daar naar geluisterd? Precies.
En zo kwam het dat ik 40 minuten lang in extase én in een taxi zat en Engels praatte met de Braziliaan en Nederlands met de chauffeur terwijl we met 150 km/u over de Duitse Autobahnen schoten. Op het station stapte de Braziliaan met mij uit (dit is het punt waarop het ouderlijke instinct in de lezer zegt: nee!!!! STOP!!! Hij gaat je verkrachten/beroven/vermoorden/iets anders engs) en nam afscheid door mijn portemonnee weg te duwen en te zeggen: 'it's OK, enjoy your trip'.
                                                                                     







WAT. Even alle credits naar deze Braziliaan die werkelijk alles heeft gered zonder dat ik zijn naam of wat dan ook weet. (Verder weet ik eigenlijk alles van hem, zelfs waar hij woont) Hierdoor haalde ik mijn trein en kon ik in Düsseldorf ontdekken dat de trein naar Wenen kapot was, iets met de elektriciteit of zo. Dus kon ik lekker genieten van het leukste vijftal dat ik op de reis ontmoet heb. Het groepje bestond uit: een coole, stille leider die Paul heette en de tickets bij zich hield omdat....tja, omdat hij de leider was. Een man in een wit en viezig motorpak die eruit zag als een loodgieter maar praatte als een Amsterdamse zakenman (Amsterdams omdat hij nogal zei wat hij dacht). Een oude man, Piet, die niet zoveel dingen begreep en een beetje naïef was maar wel grappig en hij leek heel erg op mijn oude tandarts. Een lieve en wat sukkelige nerd met bijpassende pet en bril die steeds met mij begon te praten omdat hij mij allenig vond, denk ik. En, mijn favoriet, een man met een Antilliaans accent die klein, dik en waarschijnlijk ook nog homo was en die als een klein kind bij de groep gehouden moest worden omdat hij anders wegliep (wat ook een aantal keer gebeurde waarna een ander lid van de groep zuchtend opstond en hem ging zoeken). Hij heette Giulio en was met de auto gekomen terwijl de rest met de motor was want ondanks dat deze meneren op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hadden maakten ze deel uit van een groep die eens in de zoveel tijd ergens motor ging rijden. En ze kwamen ook nog eens uit Oss, wat een feest.
De trein was gemaakt en we konden instappen en toen heb ik de nacht doorgebracht in een echte coupé (zo één als ze in Harry Potter ook hebben) in het bijzijn van een gezin uit Dortmund bestaande uit een vader uit Kameroen, een moeder uit Polen en hun zoontje uit Duitsland. Daarnaast kwam er nog een meisje uit Litouwen bij zitten en zo kwam het dat er vijf verschillende nationaliteiten in de coupé zaten waarvan er twee Engels spraken, mezelf meegerekend. De man uit Kameroen was echt zo'n reggae-type, in de meest positieve zin van het woord. Hij heeft uren tegen mij gepraat over hoe leuk hij Amsterdam vond en hoe geweldig ons drugsbeleid was (niet dat hij voor de drugs naar Amsterdam komt hoor! Hij reist vier keer per jaar uren alleen maar om op een terrasje te zitten en te kijken naar de grachten). Uiteindelijk vielen we opgevouwen op onze stoelen allemaal in een van de meest ongemakkelijke slapen van ons leven.

Le stad
Ik maak het weer veel te lang....

Mensen vinden misschien dat dit niet kan maar
als je goed kijkt die je dat de mannen gestreepte
 pakken aanhebben en dat er op die pakken rode
driehoekjes staan. Is dit een soort van moderne opdat
we nooit vergeten-glas-in-lood?

Zoals gezegd is Wenen een cultuurstad met allemaal oude gebouwen en theaters met opera's en toneelvoorstellingen en zo. Maar er zijn zo veel meer dingen die veel leuker zijn om over te vertellen. Bijvoorbeeld dat ik als een local met een fiets over het bekendste en drukste plein liep en mijn mooiste 'afschuwelijke toeristen, ga lekker terug naar je eigen land'-gezicht opzette waarna ik drie (DRIE!!!) keer werd aangesproken door hopeloos verdwaalde wezens met afritsbroeken, witte sokken in sandalen en van die belachelijke (maar ongetwijfeld efficiënte) hoedjes. De eerste was de meest memorabele: 'entschuldigung, sind Sie Wienerin?' Het was een vrouw en ze stond bijna schuldbewust en heel klein naast me met een kaart die verkeerd was opgevouwen in haar hand. Ik schrok me dood maar was zo verbaasd en blij dat ik überhaubt had verstaan wat ze zei dat ik iets te hard en iets te onbeleefd 'NEIN' zei waarna zij snel wegliep en ik me schuldig voelde. Dus hierbij wil ik even mijn excuses aanbieden aan die mevrouw. Mevrouw, sorry, ik had beter 'no, thank you' kunnen zeggen.

En zo zie je maar weer dat bepaalde woorden
anders worden geïnterpreteerd dan dat de
bedoeling was.

Waar ik altijd ontzettend van kan genieten zijn mensen die van die vakantiefoto's nemen die de helft van de Facebookgebruikers heeft en waar de andere helft jaloers op is omdat zij niet zo'n foto hebben. Ik heb het natuurlijk over de 'ik-kijk-toevallig-op-en-toevallig-staat-daar-iemand-met-een-camera-die-toevallig-net-op-dat-moment-afdrukt'-foto. Vroeger, in het Hyves-tijdperk, dacht ik dus dat die foto's echt toeval waren maar ik kan de depressieve Facebookstalker geruststellen, dat zijn ze niet. Een brede man met een Afghaans uiterlijk staat met zijn rug naar zijn vriend toe die zijn iPhons al in de aanslag houdt. Nonchalant kijkt de Afghaanse man over zijn schouder en glimlacht vaag naar de camera maar dan ziet hij mij en ik besef me dat ik al een paar seconden te lang naar hem aan het staren ben. Zijn lach wordt ineens echt en ik kijk snel weg maar wanneer ik weer voorzichtig mijn hoofd naar hem draai zie ik dat hij mij nog steeds aanstaart. 'I love you', zegt hij met zijn zware buitenlandse accent en hij lacht erbij alsof hij Romeo is die de Julia's van hem af moet slaan. Nog voordat mijn hoofd dat kans krijgt om rood te worden ben ik al weggelopen.
Eigenlijk moet je om een stad echt te zien er twee keer een week naartoe gaan. De eerste week doe je alle toeristendingen en musea en dat soort onzin en de tweede week moet je de wijken in en daar ergens gaan zitten en rondlopen. Aangezien ik een aantal jaar geleden al met de hele familia naar Wenen ben geweest was ik nu aangekomen bij stap twee en bleef ik net zolang één straat doorlopen tot ik geen kaarten, souvenirshops of reisleiders meer zag maar alleen Oostenrijkse kinderen die uit school kwamen. Blijkbaar is het een soort van ongeschreven wet dat de kinderen uit school meteen de speeltuin in verdwijnen want ik ging zitten in een parkje dat stikte van de kinderen die als aapjes rond en aan de speeltoestellen slingerden en de oma's (geen ouders) die op een bankje zaten en ijsjes en takjes aanpakten en ondertussen een beetje wantrouwend naar hun buurvrouw gingen zitten kijken. Overal stonden prullenbakken die uitpuilden van de lege potjes babyvoer en ijsverpakkingen. Als je in een Nederlandse speeltuin komt vind je daar hoogstens vier kinderen en af en toe een uit de hand gelopen kinderfeestje. In Wenen is dat heel anders, alle kinderen speelden met elkaar en droegen samen de verantwoordelijkheid van het geen achtertuin hebben maar toch iets moeten doen van je moeder. Go Weense kinderen.

......en BOEM, wat kwam ik tegen toen ik op de
laatste dag wat rondliep? Woehoe, leuk momentje

Ooit deed ik als overijverige groep 8 leerling
mijn werkstuk over Mozart (zie overdreven
sierlijke lettertype), deze foto vond ik toen op
Google en heb ik er maar ingezet....

Le trein 2.0

Wist iedereen al dat er 52 weken in een jaar zijn? En dat het treinpersoneel dus 52 weken per jaar heeft om te staken, zon- en feestdagen meegerekend. En dat die werknemers precies déze week hebben uitgekozen om te gaan staken? Drama, drama, drama. Mijn trein ging niet want er moest zo nodig gestaakt worden. Gelukkig ging er twee uur later wel een trein en die kon ik dan nemen ondanks dat die veel langer zou duren dan de eerste trein, en natuurlijk was het wederom een nachttrein. En natuurlijk natuurlijk was het niet zo'n chille nachttrein als dat ik op de heenweg had maar een gewone trein met veel mensen en tl-buizen die 24/7 aanstonden want sommige mensen moeten nou eenmaal met een nachtlampje slapen. 

MAAR (nu komt het), en ik weet niet of het kwam doordat het treinpersoneel er 200% mee klaar was of omdat er nou eenmaal geen andere trein was, toen ik om 7 uur 's ochtends moest overstappen wees een conductrice mijn een super vette trein in waar ik maar in moest gaan zitten want die zou mij wel naar Düsseldorf brengen (en daar moest ik gelukkig ook naar toe, anders was dat onhandig geweest). Dit was echt de beste en de coolste trein waar ik ooit in heb gezeten, boven iedere stoel stond op een bordje met 'reserviert' maar volgens de conducteurs boeide dat niet, iedereen mocht zitten waar hij wilde. Het hele interieur was gestroomlijnd en die stoelen..... Het zou me niks verbazen als ze af en toe een half vergane passagier uit die stoelen vissen omdat hij erin is weggezakt, zo zacht waren ze. Zelfs de wc's (er waren er twee per wagon!!) waren zo groot als balzalen met automatische deuren en knoppen om ze te openen en te sluiten. Dankjewel, Duits treinpersoneel, jullie staking was uiteindelijk best oké.

Deze deur. Dit is echt dé deur, hij schuift gewoon
open als je ervoor gaat staan en daarachter waren
speciale ruimtes voor gezinnen met kinderen. 

                                                                             
Tot zover mijn spannende avonturen in Wenen, als je dit niet boeiender vond dan gevaarlijke Mount Everest beklimmingen of een verslag over Nova Zembla dan weet ik het ook niet meer. Nog één tip: probeer eens pretzel met maanzaad, smaakt echt super raar.