Och kind, wat doe je jezelf allemaal aan?

Nounou Esther, keep it effe cool met die blogoverdaad. Voor de echte hardcore fans: sorrysorrysorry, het spijt me echt tot in de grond van mijn ziel (en dat is een zwart gat, kun je voorstellen) dat ik jullie zo lang zonder Esther-updates heb gehouden. Voor de iets mindere hardcore fans: hah, pech. Lezen bitches.

Dus, wat doe ik naast me afvragen op wat voor een manier ik mijn Primark én mijn suikervrije bloggies ga maken (want voor beide heb ik al heel veel inspiratie)? Het is iets met VWO, een extra programma op de uni, een theaterfestival (en ik ben door naar de finale, joepie de poepie), toneelvereniging, rijles, zangles (vraag niet of ik wat voor je wil zingen want dan eet ik voortaan alleen nog maar knoflook voordat ik naar je toe ga) en nog wat dingetjes. Ohja, en in case of having to do homework speel ik ook nog schaamteloos van die afschuwelijke Facebookspelletjes. Erreg hè?
Niet dat ik zeur hoor! Want over het algemeen ben ik best wel positief (of dat hou ik mezelf in elk geval graag voor) behalve op het gebied van bloedgroep kwam ik laatst achter (O negatief, vet handige shit volgens het internet).

Vet goede kwaliteit heeft dit plaatje trouwens

Maar nu komt wat ik, op dit moment, het coolste vind: ik ben aangenomen bij Oostpool!! Woehoe!!! Voor degenen die nu denken: 'huh? Oostpool? Ik dacht dat er alleen een noord- en zuidpool waren.' Oostpool is een toneelgroep in Arnhem en ze maken ieder jaar met 40 jongeren een voorstelling. Die 40 jongeren zijn niet alleen acteurs maar ook muziekmakers en beeldende dudes en dudettes. Het idee is dat je het hele jaar vet veel repeteert en dan uiteindelijk een stuk hebt dat cool genoeg is om je familie ervoor uit te nodigen. Dit jaar wordt Het Lijden van de Jonge Werther gedaan, een toneelbewerking van het boek van Goethe. Volgens Wikipedia pleegden mensen zelfmoord na het lezen van het boek. Ik hoop dat het theaterpubliek in Arnhem ook veel artsen bevat.
However, wij gaan dus lekker pretentieus Goethe oefenen en dat is heel fijn en dat wilde ik even gemeld hebben (voor degenen die graag op de zaken vooruit lopen, de voorstellingen zijn op 6, 7, 8, 11, 13, 14 en 15 mei. Ja, dat is inderdaad voor en tijdens de examens maar hé, livin' on the edge).

Voor de moeilijkerds, dit is een recente foto, Schneider VS Bax
is een film die dit jaar uitkwam, maar ze is best mooi toch?

Oké, nu komt iets waar ik al een tijdje ontzettend geïntrigeerd door ben. Kent iemand dat programma van Sophie Hilbrand 'Sophie in de kreukels'? Daarin ondervraagt Sophie Hilbrand BN'ers, deskundigen en weet ik wie nog meer over hun mening op het gebied van botox/overdadig veel make-up/facelifts, kortom: hoe verberg ik het beste dat ik ouder wordt. Het schijnt dus dat super veel mensen, en dan vooral BN'ers en ik denk ook veel mensen die in de grote stad wonen (sorry jongens, Nijmegen valt niet onder 'de grote stad'), massaal naar alle middelen grijpen die ze te pakken kunnen krijgen om zich voor de buitenwereld maar mooier te maken dan dat ze werkelijk zijn. We hebben het hier trouwens over vrouwen, een man met een dikke laag mascara is weer een heel ander verhaal. Nu is dus de vraag: waarom doen ze dat? Sophie heeft er een heel empirisch (zo, een moeilijk woord gebruiken kan ik ook weer van mijn to do-lijstje afvinken) onderzoek ernaar gedaan maar hier komt mijn eigen theorie, misschien is dit een theorie die algemeen bekend is of misschien zeg ik nu allemaal rare dingen maar dat maakt me niet zo veel uit. Doorgaans zie je alleen maar mooie mensen op tv en daar worden anderen, ook BN'ers, heel onzeker van. Omdat ze zelf dan ook zo mooi willen zijn gaan ze er van alles aan veranderen en zo worden hún 'voorbeelden' weer onzeker van hèn. Dus het versterkt zich zeg maar de hele tijd. Het is al zo ver dat mensen van in de dertig klagen over uitgezakte lichaamsdelen, mensen van twintig dat die rimpeltjes zien, tieners met grijze haren. Over een aantal jaar wordt met de Blije Doos ook een rollator voor de uk geleverd.
Nu vraag ik me dus af, en vergeef me dit egocentrische trekje, wat een plastisch chirurg aan mij zou veranderen. Ik vind Sophie een mooie vrouw en toch was ze volgens de plastisch chirurg, in haar eigen woorden, 'rijp voor de sloop'. Wat zouden ze dan zeggen van een achttienjarige die dan wel niet de mooiste van de klas is maar ook niet super lelijk is (hoop ik). Mooi onderwerp voor een pws, zoek een plastisch chirurg die je kunt interviewen, ga naar een schoonheidssalon, want die mensen kunnen je denk ik ook heel interessante dingen vertellen over hoe je eruit 'moet' zien, en vraag je medeleerlingen om wat relativeringen want anders schiet je denk ik spontaan in een depressie. Mocht je heel toevallig geen partner hebben maar wat morele steun wel gewenst vindt, ik doe zo met je mee want ik vraag het me echt af en als je als jong volwassene/puber/gup nog niet strak genoeg bent, waar ligt dan de grens.
Of ik later botox ga gebruiken? Nou, ik ambieer wel een carrière als yup met een bakfiets dus wie weet....

Goed, dan nog een leuke afsluiter, voor de gezelligheid. Iedereen kent denk ik die pagina van Humans of New York wel. Voor degenen die het niet kennen; het is een ding (Facebook, site, boek) dat beheerd wordt door een fotograaf die de meest vrolijke en droevige verhalen uit mensen los weet te krijgen, een schitterende foto van ze neemt en die vervolgens samen op Facebook zet.

Dit bedoel ik dus, Groot is homo maar zijn moeder weet het niet. Tragisch vanwege het verhaal en grappig omdat.....nouja....die gast heeft boomschors aan zich hangen. (Patrick van der Linde laat alle opties open maar ik denk dat het een man is)

Nou had hij laatst dus een serie over vluchtelingen. Ja, ik hoor iedereen al zuchten van tjee, daar worden we al zo mee doodgegooid (met het 'vraagstuk' bedoel ik, niet met de vluchtelingen) maar wees gerust, ik zal geen uitgebreide politiek correcte verhalen gaan houden en dat kan ik ook helemaal niet. Ik wilde alleen even deze fotoserie delen die in een reactie op een foto stond: http://darbarnensover.aftonbladet.se/chapter/english-version/ Het zijn echt bloedmooie foto's maar de verhalen erachter zijn verschrikkelijk. De fotograaf is een Zweed en heeft een tijdje door Europa gereisd om kinderen te fotograferen die met hun ouder(s) gevlucht zijn, als die ouders nog in leven waren ten minste. Ze slapen op plekken waar je niet moet gaan slapen als je de winter door wil komen en hebben enorme trauma's opgelopen door bommen, geweren en andere enge oorlogsdingen.
Verder wil ik nog even zeggen dat als deze kinderen en hun mede vluchtelingen geluk zoeken ze daar nog ver van verwijderd zijn. Nou hoeven we niet massaal een vluchteling in huis te nemen, dat is niet te doen en dat weet ik ook wel, maar van mij mogen ze best een boterham en een dekentje krijgen. Dat kan denk ik best wel zonder dat je stopt met de kindjes in Afrika te redden of je baan 'af te laten pakken' of de maagdelijkheid van je dochter weg te geven. Wow, ik klink nu super links of niet dan. Nou ja, kan op zijn tijd ook geen kwaad. :-)

En voor nu, lekker slapen en morgen weer gezond op (dat was een Sonja Barend reference).

Ik ben een rasechte avonturier

Ja Goethe, ik ben je moeder niet, maar ik denk
niet dat deze houding erg bevorderlijk is voor je
rug en iets met 'het goede voorbeeld geven' en zo.

Sommige beslissingen hebben drastische gevolgen voor je verdere leven; beslissen of je de pindakaas op de tafel smeert of op je brood, beslissen (of liever gezegd: bedenken) dat prinses misschien toch niet zo'n realistisch toekomstperspectief is of beslissen welke auto je koopt. Mijn laatste beslissing was om niet met een groepje op een tropisch eiland of op Texel te gaan zuipen maar om in plaats van coke die-hard cultuur te gaan snuiven in de stad der steden van Oostenrijk: Wenen. Voor degenen die het niet kennen: Wenen ligt dus in Oostenrijk (het zou ook een beetje zielig zijn voor Oostenrijk als Wenen in Kenia of zo lag) en is ook nog eens de hoofdstad. Eigenlijk is de stad in tweeën verdeeld, je hebt het deel met de historische gebouwen waar de Japanners en Chinezen als sardientjes in blik uit hun touringcars rollen, en dan is er ook nog het deel voor de échte cultuurmensen die nette kleren in de kast hebben hangen en die zo de vele voorstellingen bezoeken die in Wenen worden opgevoerd.
EN LAST BUT NOT LEAST, in Wenen wonen ook nog eens mijn nichie en haar man met hun supercoole kat die mij soms aardig vond en soms wat minder. Dat is dus waar ik ook afgelopen week gebivakkeerd heb, waarvoor dank.
Nu kan ik eindeloze en saaie verhalen gaan vertellen over dat ik A Midsummer night's dream in het Duits heb gezien en een kwart begreep. Of dat ik La Bohème heb gezien (dat is een opera) en alles begreep omdat boven het toneel de tekst geshowed werd en dat kon ik lezen (blijkbaar kunnen de Duitstaligen het zelf ook niet verstaan). Maar als iemand daar geïnteresseerd in is dan kan ik hem of haar naar Wikipedia verwijzen terwijl ik zelf overga op de coole verhalen voor de coole mensen.                                                                                                                                                                                                  
Le trein
Aangezien mijn rijbewijs en mijn auto zich verstoppen in de wereld van de niet-bestaandheid moest ik met de trein, de nachttrein welteverstaan. Voor degenen die niet aan het woord zien wat dat inhoud: dat betekent dat je in de nacht met een trein rijdt. Dus niet overdag. 's Nachts. Als je hoort te slapen. Wat niet echt kan in een stoel. Maar dat was niet het echte avontuur, het verhaal begint namelijk plaats in het simpele Nederland en dankzij Veolia (dankjewel Veolia). Dit was wat er gebeurde: de trein probeerde op tijd zijn bestemming te bereiken en als er IETS is wat een trein niet moet doen dan is dat om op tijd zijn bestemming te bereiken. Needless to say dat de trein glorieus faalde wat mij een gezinsverpakking cortisol (stresshormoon) opleverde plus een gemiste aansluiting naar Düsseldorf en daarmee de aansluiting naar Wenen waar je een stoel voor moet reserveren dus een lang verhaal kort: ik kon de boel wel vergeten en zat vast in Venlo, of all places. Gelukkig hoorde ik iemand praten tegen twee Chinese meisjes die hem overduidelijk niet begrepen of niet wilden begrijpen. Hij had het over Düsseldorf en een taxi en uit pure alleenigheid en wanhoop begon dit persoontje met al haar ongemakkelijkheden maar tegen hem te praten. Het bleek dus dat hij ook de aansluiting gemist had en gewoon zo snel mogelijk naar zijn huis (en familie, zo'n waarde hechtte hij nou ook weer niet aan dat huis) in Düsseldorf wilde. Daarbij was hij ook nog een Braziliaan die in Duitsland woonde, naar Nederland ging verhuizen en voor Heinz werkte maar dat heeft eigenlijk niks met het verhaal te maken, gratis fun-facts voor iedereen!!
We vroegen bij de taxichauffeurs hoeveel het kostte om in Düsseldorf te komen en hoe lang het zou duren, antwoord: 90 euro en 40 minuten. Aangezien niemand anders op het station mee wilde  stelde hij voor dat ik 20 zou betalen en hij 70 en dat we dan als een gek weg zouden rijden zodat ik mijn trein nog kon halen. Nu denkt de moederlijke (of vaderlijke) lezer: JE-ZUS STOM KIND, heeft je moeder je vroeger nooit geleerd dat je nooit, NOOIT met vreemde mannen mee moet gaan??? Nou, misschien heeft de Braziliaan zijn moeder hem vroeger wel geleerd dat hij nooit vreemde meisjes in een taxi mee mocht nemen, heeft hij daar naar geluisterd? Precies.
En zo kwam het dat ik 40 minuten lang in extase én in een taxi zat en Engels praatte met de Braziliaan en Nederlands met de chauffeur terwijl we met 150 km/u over de Duitse Autobahnen schoten. Op het station stapte de Braziliaan met mij uit (dit is het punt waarop het ouderlijke instinct in de lezer zegt: nee!!!! STOP!!! Hij gaat je verkrachten/beroven/vermoorden/iets anders engs) en nam afscheid door mijn portemonnee weg te duwen en te zeggen: 'it's OK, enjoy your trip'.
                                                                                     







WAT. Even alle credits naar deze Braziliaan die werkelijk alles heeft gered zonder dat ik zijn naam of wat dan ook weet. (Verder weet ik eigenlijk alles van hem, zelfs waar hij woont) Hierdoor haalde ik mijn trein en kon ik in Düsseldorf ontdekken dat de trein naar Wenen kapot was, iets met de elektriciteit of zo. Dus kon ik lekker genieten van het leukste vijftal dat ik op de reis ontmoet heb. Het groepje bestond uit: een coole, stille leider die Paul heette en de tickets bij zich hield omdat....tja, omdat hij de leider was. Een man in een wit en viezig motorpak die eruit zag als een loodgieter maar praatte als een Amsterdamse zakenman (Amsterdams omdat hij nogal zei wat hij dacht). Een oude man, Piet, die niet zoveel dingen begreep en een beetje naïef was maar wel grappig en hij leek heel erg op mijn oude tandarts. Een lieve en wat sukkelige nerd met bijpassende pet en bril die steeds met mij begon te praten omdat hij mij allenig vond, denk ik. En, mijn favoriet, een man met een Antilliaans accent die klein, dik en waarschijnlijk ook nog homo was en die als een klein kind bij de groep gehouden moest worden omdat hij anders wegliep (wat ook een aantal keer gebeurde waarna een ander lid van de groep zuchtend opstond en hem ging zoeken). Hij heette Giulio en was met de auto gekomen terwijl de rest met de motor was want ondanks dat deze meneren op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hadden maakten ze deel uit van een groep die eens in de zoveel tijd ergens motor ging rijden. En ze kwamen ook nog eens uit Oss, wat een feest.
De trein was gemaakt en we konden instappen en toen heb ik de nacht doorgebracht in een echte coupé (zo één als ze in Harry Potter ook hebben) in het bijzijn van een gezin uit Dortmund bestaande uit een vader uit Kameroen, een moeder uit Polen en hun zoontje uit Duitsland. Daarnaast kwam er nog een meisje uit Litouwen bij zitten en zo kwam het dat er vijf verschillende nationaliteiten in de coupé zaten waarvan er twee Engels spraken, mezelf meegerekend. De man uit Kameroen was echt zo'n reggae-type, in de meest positieve zin van het woord. Hij heeft uren tegen mij gepraat over hoe leuk hij Amsterdam vond en hoe geweldig ons drugsbeleid was (niet dat hij voor de drugs naar Amsterdam komt hoor! Hij reist vier keer per jaar uren alleen maar om op een terrasje te zitten en te kijken naar de grachten). Uiteindelijk vielen we opgevouwen op onze stoelen allemaal in een van de meest ongemakkelijke slapen van ons leven.

Le stad
Ik maak het weer veel te lang....

Mensen vinden misschien dat dit niet kan maar
als je goed kijkt die je dat de mannen gestreepte
 pakken aanhebben en dat er op die pakken rode
driehoekjes staan. Is dit een soort van moderne opdat
we nooit vergeten-glas-in-lood?

Zoals gezegd is Wenen een cultuurstad met allemaal oude gebouwen en theaters met opera's en toneelvoorstellingen en zo. Maar er zijn zo veel meer dingen die veel leuker zijn om over te vertellen. Bijvoorbeeld dat ik als een local met een fiets over het bekendste en drukste plein liep en mijn mooiste 'afschuwelijke toeristen, ga lekker terug naar je eigen land'-gezicht opzette waarna ik drie (DRIE!!!) keer werd aangesproken door hopeloos verdwaalde wezens met afritsbroeken, witte sokken in sandalen en van die belachelijke (maar ongetwijfeld efficiënte) hoedjes. De eerste was de meest memorabele: 'entschuldigung, sind Sie Wienerin?' Het was een vrouw en ze stond bijna schuldbewust en heel klein naast me met een kaart die verkeerd was opgevouwen in haar hand. Ik schrok me dood maar was zo verbaasd en blij dat ik überhaubt had verstaan wat ze zei dat ik iets te hard en iets te onbeleefd 'NEIN' zei waarna zij snel wegliep en ik me schuldig voelde. Dus hierbij wil ik even mijn excuses aanbieden aan die mevrouw. Mevrouw, sorry, ik had beter 'no, thank you' kunnen zeggen.

En zo zie je maar weer dat bepaalde woorden
anders worden geïnterpreteerd dan dat de
bedoeling was.

Waar ik altijd ontzettend van kan genieten zijn mensen die van die vakantiefoto's nemen die de helft van de Facebookgebruikers heeft en waar de andere helft jaloers op is omdat zij niet zo'n foto hebben. Ik heb het natuurlijk over de 'ik-kijk-toevallig-op-en-toevallig-staat-daar-iemand-met-een-camera-die-toevallig-net-op-dat-moment-afdrukt'-foto. Vroeger, in het Hyves-tijdperk, dacht ik dus dat die foto's echt toeval waren maar ik kan de depressieve Facebookstalker geruststellen, dat zijn ze niet. Een brede man met een Afghaans uiterlijk staat met zijn rug naar zijn vriend toe die zijn iPhons al in de aanslag houdt. Nonchalant kijkt de Afghaanse man over zijn schouder en glimlacht vaag naar de camera maar dan ziet hij mij en ik besef me dat ik al een paar seconden te lang naar hem aan het staren ben. Zijn lach wordt ineens echt en ik kijk snel weg maar wanneer ik weer voorzichtig mijn hoofd naar hem draai zie ik dat hij mij nog steeds aanstaart. 'I love you', zegt hij met zijn zware buitenlandse accent en hij lacht erbij alsof hij Romeo is die de Julia's van hem af moet slaan. Nog voordat mijn hoofd dat kans krijgt om rood te worden ben ik al weggelopen.
Eigenlijk moet je om een stad echt te zien er twee keer een week naartoe gaan. De eerste week doe je alle toeristendingen en musea en dat soort onzin en de tweede week moet je de wijken in en daar ergens gaan zitten en rondlopen. Aangezien ik een aantal jaar geleden al met de hele familia naar Wenen ben geweest was ik nu aangekomen bij stap twee en bleef ik net zolang één straat doorlopen tot ik geen kaarten, souvenirshops of reisleiders meer zag maar alleen Oostenrijkse kinderen die uit school kwamen. Blijkbaar is het een soort van ongeschreven wet dat de kinderen uit school meteen de speeltuin in verdwijnen want ik ging zitten in een parkje dat stikte van de kinderen die als aapjes rond en aan de speeltoestellen slingerden en de oma's (geen ouders) die op een bankje zaten en ijsjes en takjes aanpakten en ondertussen een beetje wantrouwend naar hun buurvrouw gingen zitten kijken. Overal stonden prullenbakken die uitpuilden van de lege potjes babyvoer en ijsverpakkingen. Als je in een Nederlandse speeltuin komt vind je daar hoogstens vier kinderen en af en toe een uit de hand gelopen kinderfeestje. In Wenen is dat heel anders, alle kinderen speelden met elkaar en droegen samen de verantwoordelijkheid van het geen achtertuin hebben maar toch iets moeten doen van je moeder. Go Weense kinderen.

......en BOEM, wat kwam ik tegen toen ik op de
laatste dag wat rondliep? Woehoe, leuk momentje

Ooit deed ik als overijverige groep 8 leerling
mijn werkstuk over Mozart (zie overdreven
sierlijke lettertype), deze foto vond ik toen op
Google en heb ik er maar ingezet....

Le trein 2.0

Wist iedereen al dat er 52 weken in een jaar zijn? En dat het treinpersoneel dus 52 weken per jaar heeft om te staken, zon- en feestdagen meegerekend. En dat die werknemers precies déze week hebben uitgekozen om te gaan staken? Drama, drama, drama. Mijn trein ging niet want er moest zo nodig gestaakt worden. Gelukkig ging er twee uur later wel een trein en die kon ik dan nemen ondanks dat die veel langer zou duren dan de eerste trein, en natuurlijk was het wederom een nachttrein. En natuurlijk natuurlijk was het niet zo'n chille nachttrein als dat ik op de heenweg had maar een gewone trein met veel mensen en tl-buizen die 24/7 aanstonden want sommige mensen moeten nou eenmaal met een nachtlampje slapen. 

MAAR (nu komt het), en ik weet niet of het kwam doordat het treinpersoneel er 200% mee klaar was of omdat er nou eenmaal geen andere trein was, toen ik om 7 uur 's ochtends moest overstappen wees een conductrice mijn een super vette trein in waar ik maar in moest gaan zitten want die zou mij wel naar Düsseldorf brengen (en daar moest ik gelukkig ook naar toe, anders was dat onhandig geweest). Dit was echt de beste en de coolste trein waar ik ooit in heb gezeten, boven iedere stoel stond op een bordje met 'reserviert' maar volgens de conducteurs boeide dat niet, iedereen mocht zitten waar hij wilde. Het hele interieur was gestroomlijnd en die stoelen..... Het zou me niks verbazen als ze af en toe een half vergane passagier uit die stoelen vissen omdat hij erin is weggezakt, zo zacht waren ze. Zelfs de wc's (er waren er twee per wagon!!) waren zo groot als balzalen met automatische deuren en knoppen om ze te openen en te sluiten. Dankjewel, Duits treinpersoneel, jullie staking was uiteindelijk best oké.

Deze deur. Dit is echt dé deur, hij schuift gewoon
open als je ervoor gaat staan en daarachter waren
speciale ruimtes voor gezinnen met kinderen. 

                                                                             
Tot zover mijn spannende avonturen in Wenen, als je dit niet boeiender vond dan gevaarlijke Mount Everest beklimmingen of een verslag over Nova Zembla dan weet ik het ook niet meer. Nog één tip: probeer eens pretzel met maanzaad, smaakt echt super raar.

How to je karma opkrikken

Dus, how to krik up je karma? Het is heel simpel want er zijn maar een paar mogelijkheden.
Mogelijkheid ÉÉN (één één één één) (dit moet je denken in een echoënde stem, dat geeft een cool effect): red een puppy of een klein kind, zo jong mogelijk, van de verdrinkingsdood.
Mogelijkheid TWEE (twee twee twee twee) (je weet wat je moet doen): bedenk een medicijn dat in een keer kanker, ebola en aids de wereld uitschopt en vraag er geen patent op.
Mogelijkheid DRIE (drie drie drie drie) (het begint irritant te worden): deze is optioneel want volgens sommige mensen werkt hij wel en volgens anderen weer niet, struggles. Bedenk/doe aan/aanbid een religie/radicale levenswijze/zen. Atheïsten hebben namelijk geen God of andere willekeurige hoge macht die hun karmapunten voor hen bijhoudt en omdat ze het zelf te druk hebben met 'zijn' hebben ze dus vette pech en krijgen geen karma.
Ik weet overigens zelf nog niet tot welke groep ik behoor, maar hé, ik ben 17! Alle tijd van de wereld yo! (werken de uitroeptekens?) (ik heb gemerkt dat 'yo' een cool woord is dat hippe mensen uit Amsterdam gebruiken dus doe ik dat nu zelf ook maar, moet ook met de tijd meegaan.)
Mogelijkheid VIER (.) (hèhè, eindelijk een beetje rust): wordt vrijwilliger. Dit stuk is alweer veel langer dan dat ik gepland had dus laat ik dan ook maar gelijk to the point komen: ik ben vrijwilliger.
Zo. Dan weet iedereen dat gelijk ook weer. Doe er maar niet lacherig over want vroeg of laat ben je oud en moet ik je door het ziekenhuis heen naar de kerkdienst rijden omdat je de eerste twee mogelijkheden niet hebt benut.

Ik heb met twee anderen dus ook ik het
 fabuleuze tijdschrift Moodiez gestaan.
 Kent u het? Nee, ik ook niet, maar het gaat
 om het idee.

Ik zal het even uitleggen. In de eerste kregen we een brief over het vrijwilligerswerk die de meesten meteen weer weggooiden maar ik als wannabe nerd leverde hem natuurlijk meteen in. Het hele gebeuren heet Radboudrijden en dat maakt mij een Radboudrijder, wat natuurlijk een ontzettend cool-klinkende titel is en ik ben er trots op hem te mogen dragen. Iedere zondag is er een oecumenische viering in het ziekenhuis en de Radboudrijders zijn er om de patiënten die willen, daar naartoe te brengen en ze ook weer op te halen. En omdat ik officieel niks mag zeggen over patiënten ga ik ook niks zeggen over patiënten behalve dat ze zo blij zijn dat je het doet. En het is ook leuk om te doen, niet vanwege je karmapunten, dat is natuurlijk onzin, maar omdat je die mensen er zo gelukkig mee maakt. Dat merk je bij de dienst, dat merk je bij het terugbrengen en dat merk je bij het rondbrengen van de communie (wat ik 1 keer gedaan heb). De mensen die de communie gebracht krijgen zijn te ziek om zelf naar de dienst te kunnen en het is zo lief om te zien hoe blij je die mensen ermee maakt.
Zelf zit ik nooit bij de dienst want ja, zo rebels ben ik. Alleen met kerst, de enige keer dat er veel mensen komen, ga ik erbij zitten en mensen kijken. Echt, het is verbazingwekkend wat voor een mensen daar komen. Van spijbelende dokters met het weinige haar dat ze hebben in een sullige (sorry, dokters) scheiding tot gapende dames en van moslims (ja.) tot vrouwen die niet meer bijkomen van het lachen als ze handen moeten schudden, wat overigens heel normaal is, toch?
Nu ga ik niemand vertellen dat ze Radboudrijder moeten worden, zelfs niet dat ze vrijwilliger moeten worden. Ik wil gewoon vragen of iedereen wat liever voor elkaar wil zijn. Ja ik weet het, lekker slijm- en zwijmelig, maar ook een beetje serieus en dat mag op zijn tijd ook wel eens. Degenen die de laatste twee programma's van de heren Joling en Gordon hebben gezien weten hoop ik dat het best belangrijk is dat sommige mensen wat meer aandacht krijgen. En geloof me, ook oude en zieke mensen kunnen verrassend leuk uit de hoek komen.

Dat was het serieuze deel, nu komt het leuke deel.

DE SCHILDERSWIJK IS HILARISCH
RTL had een programma dat heette 'Rondkomen in de Schilderswijk'. Ze volgden bewoners en.... en..... ja, dat was het eigenlijk. Die mensen zijn van zichzelf al vermakelijk genoeg, wat bleek uit deze geestige quotes.

'Hennie heb gisteren geprobeerd een zelfmoordpoging te doen (dit is grappig, als je het niet zag: lees opnieuw). Qua inname van tabletten.  Ik zat tien minuten achter de computer en toen lag ze half laveloos  op de bank (half laveloos. Interessant). Bleken tabletten te zijn waardoor ze in katzwijm was gevallen. (...) (dat betekent dat er een klein, niet grappig, stukje tussen zat) Nouja, de eerste keer schrok ik wel, maar als je dat 4, 5 keer meegemaakt heb dan denk je, ja, ach (dit is tragisch-komisch).'

De man die dit zei belde even met het ziekenhuis om te vragen waar Hennie zich bevond en deed toen deze gouden uitspraak:

'Nou, dat weten we dan ook weer. Die lig op de intensieve carré'

In het volgende shot lag Hennie in het ziekenhuis en zei dat de inderdaad op de intensieve carré lag.

Om een beetje populair te worden bij de Schilderswijkjes kwamen twee politici even kijken hoe het erbij stond met de bewoners. Helaas waren ze niet bepaald de ideale personen om dat te doen. De ene was een soort jolige student die grapjes maakte die niemand begreep
. De andere was een lange slungel die waarschijnlijk gepest werd op de basisschool en via de politiek van plan was om keihard terug te slaan. En om het nog erger te maken waren het ook nog eens kakkers met idealistische ideeën die niet helemaal aansloten bij die van de Schilderswijkjes.
Ze wilden het even hebben over de werkloosheid in de wijk en dat resulteerde in deze voortreffelijke dialoog:

- Ik ben ook werkloos
- Oh, u bent ook werkloos?
- Ja, ik ben ook werkloos
- En sinds wanneer?
- Sinds ze me ontslagen hebben

Toen ze weggingen lieten ze ook hun telefoonnummer achter, maar tot teleurstelling van de bewoners belden ze niet en om die logica te snappen moet je toch echt uit de Schilderswijk komen.