Er is 1 week in het jaar dat heel Nijmegen in rep en roer is. Iedereen is druk bezig, de supermarktmedewerkers maken overuren, de flesjes water zijn niet aan te slepen en overal worden in de wilde weg dranghekken en Dixi's gepleurd. Die week is de week voor de 4Daagse, grasveldjes worden plantsoenen met bloemetjes die geen water krijgen en dus binnen een paar dagen weer dood en/of platgetrapt zijn, er worden vrachtladingen spekjes en biscuitjes ingekocht om de hongerige wandelaars te voorzien van schattige kindjes die met een bakje spekjes langs de kant van de weg zitten. Hun plakkerige handjes omhoog voor de high-fives en een tasje achter hun stoeltjes voor de stickers die ze hopen te krijgen.
De mensen die het echt niet meer kunnen maken om te bedelen voor 'souvenirtjes' zoeken hun uitvlucht in het bier en de loeiharde carnavalsmuziek die uit de speakers schettert. De avond ervoor zijn ze uit geweest in Nijmegen en wat werkt beter tegen een kater dan een goeie pot bier om 10 uur 's ochtends.
Voor de wandelaars is het een iets andere week, kan ik uit ervaring zeggen. Voor de 40 km is het opstaan om 5 uur, starten om 6:15, 's middags een keer thuiskomen en dan vroeg naar bed want je bent moe na 40 km lopen, geloof me.
Zondag of maandag kun je je startbewijs en bandje ophalen op de Wedren. Ik ging maandag en dat was een heel avontuur. Dat startbewijs is zo gedaan, de mevrouw van het tentje deed mij mijn bandje om ('2 vingers ertussen houden alsjeblieft.' 'Mag 1 vinger ook, want de vorige keer za......' 'Wat jij wil.') en ik kon gaan. Nou begon het net op dat moment te regenen en ondanks dat ik niks tegen water heb, zolang het maar uit de douche komt, ging ik schuilen onder een boom, samen met nog zo'n 40 andere mensen.
Onder die mensen waren ook drie mensen van de tv. Persmensen. Als je ze ooit bent tegengekomen snap je vast wat ik bedoel als ik zeg dat ik niet helemaal ondersteboven van ze ben. Ze doen zo cool en hun clubje bestaat altijd uit dezelfde personen: een ietwat gezette cameraman, een regisseur en een knappe presentator/presentatrice. Variaties zijn natuurlijk mogelijk, en zo ook bij deze groep. Ik dacht namelijk eerst dat de knappe regisseur de presentator was en de knappe presentatrice de regisseuse. Ze overlegden met elkaar en met de cameraman, geïrriteerde blikken en stemmen. De man belde met iemand, keek om zich heen en na een paar minuten kwam er, de regen trotserend, een kleine vrouw met wandelschoenen aanlopen. Haar kleding was duidelijk niet bedoeld om mee te wandelen, geen afritsbroek dus. Ze praatte even met de tv-mensen en liep toen weer terug de regen in. De cameraman pakte zijn camera en plantte hem op zijn schouder. Behulpzaam als ze was vroeg de vrouw of ze nog een speciale pose aan moest nemen als de camera begon te draaien. Nee, dat hoefde niet. Nadat er 'camera loopt' was geroepen liep ze breed lachend naar de presentatrice toe. 'Zooo', zei die op een toon alsof ze het tegen haar vijf jaar oude nichtje had, 'dus jij hebt nu je startbewijs opgehaald?' 'Ja, ik heb er erg veel zin in'. 'Ja dat begrijp ik. Zeg, heb je nou veel getraind?'
De rest van het gesprek weet ik niet, ik kon die poppenkast niet meer aanzien en ben door de regen heen naar huis gelopen. Ik had natuurlijk ook de bus kunnen nemen, maar ik besloot om drie keer te verdwalen in de stad waar ik al bijna 17 jaar naast woon.
Dag 1
Zoals ik al zei moet je vroeg opstaan als je jezelf pijn wil doen door middel van lopen. En dat deed ik dus, dat vroeg opstaan. Te vroeg als je het mij vraagt.
 |
| De politie heeft vorig jaar een liedje over hem bedacht. Want de politie is je beste vriend! |
Als ik na zeven uur lopen en een half uur fiets zoeken weer thuis ben zie ik dat mijn voet de grootte en de kleur heeft van een watermeloen. Hij was al ontstoken en de bloeduitstorting die net weg was verdiende ook niet de schoonheidsprijs, maar ik had toch gehoopt dat hij me zou sparen. Wat verwachtte ik, dat ik zomaar 40 km kan lopen zonder gestraft te worden? Misschien had ik toch maar het boekje van de nette heren aan moeten nemen. Maar, zoals de man met de trompet zei: ik ben nu in Elst geweest, en dat pakt niemand me meer af.
TELLER:
Aantal keer de naam 'Roy Donders' gehoord: 4
Blaren: 0
Pauzes: 0
Aantal wandelaars uitgevallen: 715
Aantal super-coole-(naar eigen zeggen)die hard-vrienden langs de kant om half 7 's ochtends: 3
Dag 2
Ik ben moe. Ik. Ben. Zo. Moe. En raad eens? Ik heb nauwelijks vreemde/gekke/grappige mensen of dingen onderweg gezien. Dat betekent dat ik bijna geen stof heb om over te schrijven, anders wordt het wel heel saai.
Vandaag was het Roze Woensdag, en daarom was er aan de Stevenstoren een regenboogvlag gehangen. Tot zover de kerk.
Militairen en de invloed die ze hebben op kleine kinderen is vreemd. Het is me al te vaak overkomen dat ik een kind een high-five gaf en dat het me verbaasd aanstaarde met een blik die zei 'wat doet dat rare mens nou?'. Bleek dat er een colonne militairen achter me liep die natuurlijk veel interessanter waren dan ik vanwege hun hoge gehalte aan stickers en het uniform. Maar WIST JE DAT: buiten de steden, dorpjes en gaten (zoals Slijk-Ewijk) komt hun ware aard naar boven. Ze zingen rustig een half uur lang hetzelfde lied, lopen met een knuffelhond aan een stok alsof ze hem aan het uitlaten zijn en praten niet over de veiligheid van het land. Nee, ze hebben het over auto's en meisjes, alsof het normale jongens zijn. De meeste (Nederlandse) wandelaars in een militairenpakkie zijn trouwens ook helemaal geen militairen. Er zitten heel veel studenten bij met te veel vrije tijd die allemaal dokter of advocaat worden, niks Afghanistan en Syrië.
Al moet ik wel toegeven dat dit grappig was:
Oma tegen haar kleinkind: kijk daar, soldaten. Ga ze maar een high-five geven! (roept naar militairen) HANDEN OMHOOG, HANDS UP, HANDS UP!!
Twee vrouwen die achter mij lopen: pieuw pieuw.
Blijkbaar had ik toch genoeg inspiratie.
TELLER:
Aantal keer een plaatje van Roy Donders gezien: 1
Aantal keer dat dat te vaak was: 1
Blaren: 0
Pauzes: 1, 4 minuten
Aantal wandelaars uitgevallen: 1118
Aantal mensen langs de weg die ik ken: 1
Aantal mensen langs de weg die mij schijnbaar kenden en heel hard hallo riepen: 3, op verschillende locaties
Dag 3
Over de Zeven Heuvelen moeten mensen altijd moeilijk doen, altijd. En dat terwijl het niet eens zo heel moeilijk is. Er is 1 heuvel waar je even moet doorstappen, maar verder valt het heel erg mee.
Wat me wel opvalt is dat er ieder jaar weer meer campers en huizen langs de route staan. Op die beruchte en overschatte heuvelen is het namelijk het gebruik om de vele politiemensen die zorgen voor onze veiligheid en dat soort zaakjes, te negeren. Mag je geen campers midden op het steilste stuk zetten? Boeie. Over openbaar dronkenschap wordt ook niet zo moeilijk gedaan, meneer agent zingt samen met de jongens voor de universiteit nog een keer van 'we zijn er biiijjjnaaa, maar nog niet helemaaaal'. De armen broederlijk over elkaar heen en wil je nog een biertje? Nee, nee, ik moet werken hé. Ach man, doe niet zo moeilijk. Nee, ik moet nu echt aan de slag. Hij blaast op zijn fluitje en geeft aan dat we moeten stoppen om de auto's erdoor te laten. Als hij ons weer door laat lopen beginnen de jongens weer te zingen en door de stoet heen te rennen, hun handen omhoog voor de high-fives en zingend dat ze hun potje met vet al op de tafel hebben gezet.
In Groesbeek controleert het meisje dat de Aquarius uitdeelt of ik wel wandelaar ben.
Verontwaardigd wijs ik naar mijn rode hoofd en mijn schoenen die voor wandelschoenen weliswaar te doen zijn, maar die je normaal absoluut niet aan moet trekken tenzij je ze aangeboden krijgt van de lieve mevrouw van Het Leger des Heils. Het meisje lacht een beetje en duwt me dan een flesje in mijn hand, veel succes nog.
TELLER:
Aantal keer aan het bestaan van Roy Donders herinnerd: 0
Blaren: 0
Pauzes: 4 minuten
Aantal wandelaars uitgevallen: 973
Aantal mevrouwen gezien die hun opgerookte peuken netjes in een plastic zakje deden in plaats van de in het weiland te gooien: 1, best tof
Dag 4
And last but not least, dag 4.
Even voor de goede orde: een Vierdaagsekruisje is geen koninklijke onderscheiding.
Iedereen moet zo onderhand wel moet weten dat er donderdag een vliegtuigramp heeft plaatsgevonden.
Het hoe en waarom laat ik graag aan de hoge heren over en dat het zielig is en heel erg, dat is nu ook wel bekent, maar het had ook zeker invloed op de 4Daagse.
Er waren twee medewerkers van de gemeente Cuijk omgekomen, dus toen ik om 11 uur door Cuijk liep was er een minuut stilte. Dat was mooi. Een halve minuut heb ik geluisterd naar mensen die naar hun buurman of hun kinderen sisten dat ze hun bek moesten houden. De andere helft luisterde ik naar doodse stilte, zelfs de buitenlanders die er niks van begrepen stonden stil, ze konden niet anders, en hielden hun mond.
Na deze ernstige minuut besloot de dj om wat leven in de brouwerij te brengen en draaide 'I will survive'. Tja, de perfecte timing was het niet, maar ieder zijn ding. Hij was trouwens niet de enige die het gebeuren weer snel vergat. Een jongetje van zes riep van een afstand al naar me 'hé meisje, boks'.
De rest van de tocht, via Mook, Molenhoek, Malden, Nijmegen, was de gebruikelijke harde muziek verboden. Er waren geen fanfare's en hoempapa-bandjes die zich op het laatste stuk tussen de wandelaars mengden zoals gebruikelijk. Ik ga na mijn Facebookoorlog, die inmiddels verwijderd is, niet meer vertellen wat ik er van vond. Bedenk dat zelf maar.
Gelukkig bood de vliegtuigramp wel voldoende gespreksstof, net als een paar koeien die door een weiland renden (dat is wat koeien doen) (vooral de Amsterdammers en Rotterdammers waren er zo te horen van onder de indruk) en de niet onbelangrijke vraag 'why are all the guys taking shits?' ('Shhh')
Nou goed, ik heb het gehaald. Voorlopig geen Dixi's, afritsbroeken (want ja, zelfs met 35 graden liepen mensen met afritsbroeken), rode voeten van de warmte en geen leuke, juichende mensen langs de kant. En toch kan ik het iedereen aanraden om een keer mee te lopen, want echt waar, het is een eitje.
TELLER:
Aantal mensen die mochten starten: 46.000
Aantal mensen die hun startbewijs hebben opgehaald: 43.013
Aantal mensen uitgevallen: 227
Aantal mensen die de 4Daagse hebben uitgelopen: 39.913
Blaren: 0
Aantal voeten van megaformaat die knalrood zijn: 2
GEEN. ROY. DONDERS. YES.
Aantal keer voor het eerst een 0,0% Radler gehad: 1
TELLER:
Aantal keer de naam 'Roy Donders' gehoord: 4
Blaren: 0
Pauzes: 0
Aantal wandelaars uitgevallen: 715
Aantal super-coole-(naar eigen zeggen)die hard-vrienden langs de kant om half 7 's ochtends: 3
Dag 2
Ik ben moe. Ik. Ben. Zo. Moe. En raad eens? Ik heb nauwelijks vreemde/gekke/grappige mensen of dingen onderweg gezien. Dat betekent dat ik bijna geen stof heb om over te schrijven, anders wordt het wel heel saai.
Vandaag was het Roze Woensdag, en daarom was er aan de Stevenstoren een regenboogvlag gehangen. Tot zover de kerk.
Militairen en de invloed die ze hebben op kleine kinderen is vreemd. Het is me al te vaak overkomen dat ik een kind een high-five gaf en dat het me verbaasd aanstaarde met een blik die zei 'wat doet dat rare mens nou?'. Bleek dat er een colonne militairen achter me liep die natuurlijk veel interessanter waren dan ik vanwege hun hoge gehalte aan stickers en het uniform. Maar WIST JE DAT: buiten de steden, dorpjes en gaten (zoals Slijk-Ewijk) komt hun ware aard naar boven. Ze zingen rustig een half uur lang hetzelfde lied, lopen met een knuffelhond aan een stok alsof ze hem aan het uitlaten zijn en praten niet over de veiligheid van het land. Nee, ze hebben het over auto's en meisjes, alsof het normale jongens zijn. De meeste (Nederlandse) wandelaars in een militairenpakkie zijn trouwens ook helemaal geen militairen. Er zitten heel veel studenten bij met te veel vrije tijd die allemaal dokter of advocaat worden, niks Afghanistan en Syrië.
Al moet ik wel toegeven dat dit grappig was:
Twee vrouwen die achter mij lopen: pieuw pieuw.
Blijkbaar had ik toch genoeg inspiratie.
TELLER:
Aantal keer een plaatje van Roy Donders gezien: 1
Aantal keer dat dat te vaak was: 1
Blaren: 0
Pauzes: 1, 4 minuten
Aantal wandelaars uitgevallen: 1118
Aantal mensen langs de weg die ik ken: 1
Aantal mensen langs de weg die mij schijnbaar kenden en heel hard hallo riepen: 3, op verschillende locaties
Dag 3
Over de Zeven Heuvelen moeten mensen altijd moeilijk doen, altijd. En dat terwijl het niet eens zo heel moeilijk is. Er is 1 heuvel waar je even moet doorstappen, maar verder valt het heel erg mee.
Wat me wel opvalt is dat er ieder jaar weer meer campers en huizen langs de route staan. Op die beruchte en overschatte heuvelen is het namelijk het gebruik om de vele politiemensen die zorgen voor onze veiligheid en dat soort zaakjes, te negeren. Mag je geen campers midden op het steilste stuk zetten? Boeie. Over openbaar dronkenschap wordt ook niet zo moeilijk gedaan, meneer agent zingt samen met de jongens voor de universiteit nog een keer van 'we zijn er biiijjjnaaa, maar nog niet helemaaaal'. De armen broederlijk over elkaar heen en wil je nog een biertje? Nee, nee, ik moet werken hé. Ach man, doe niet zo moeilijk. Nee, ik moet nu echt aan de slag. Hij blaast op zijn fluitje en geeft aan dat we moeten stoppen om de auto's erdoor te laten. Als hij ons weer door laat lopen beginnen de jongens weer te zingen en door de stoet heen te rennen, hun handen omhoog voor de high-fives en zingend dat ze hun potje met vet al op de tafel hebben gezet.
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ik had een heel cool filmpje van Nederlandse mariniers en Engelse scouts die een soort zanggevecht deden terwijl er wat Zweden tussen liepen. Maar omdat alles zo modern is tegenwoordig kon ik het niet online krijgen omdat het bestand te groot was. Ik stel voor dat wie wil weten hoe het eruit zag zelf wat mensen of Playmobilpoppetjes regelt en de veldslag op die manier nabootst. |
Verontwaardigd wijs ik naar mijn rode hoofd en mijn schoenen die voor wandelschoenen weliswaar te doen zijn, maar die je normaal absoluut niet aan moet trekken tenzij je ze aangeboden krijgt van de lieve mevrouw van Het Leger des Heils. Het meisje lacht een beetje en duwt me dan een flesje in mijn hand, veel succes nog.
Aantal keer aan het bestaan van Roy Donders herinnerd: 0
Blaren: 0
Pauzes: 4 minuten
Aantal wandelaars uitgevallen: 973
Aantal mevrouwen gezien die hun opgerookte peuken netjes in een plastic zakje deden in plaats van de in het weiland te gooien: 1, best tof
Dag 4And last but not least, dag 4.
Even voor de goede orde: een Vierdaagsekruisje is geen koninklijke onderscheiding.
Iedereen moet zo onderhand wel moet weten dat er donderdag een vliegtuigramp heeft plaatsgevonden.
Het hoe en waarom laat ik graag aan de hoge heren over en dat het zielig is en heel erg, dat is nu ook wel bekent, maar het had ook zeker invloed op de 4Daagse.
Er waren twee medewerkers van de gemeente Cuijk omgekomen, dus toen ik om 11 uur door Cuijk liep was er een minuut stilte. Dat was mooi. Een halve minuut heb ik geluisterd naar mensen die naar hun buurman of hun kinderen sisten dat ze hun bek moesten houden. De andere helft luisterde ik naar doodse stilte, zelfs de buitenlanders die er niks van begrepen stonden stil, ze konden niet anders, en hielden hun mond.
Na deze ernstige minuut besloot de dj om wat leven in de brouwerij te brengen en draaide 'I will survive'. Tja, de perfecte timing was het niet, maar ieder zijn ding. Hij was trouwens niet de enige die het gebeuren weer snel vergat. Een jongetje van zes riep van een afstand al naar me 'hé meisje, boks'.
De rest van de tocht, via Mook, Molenhoek, Malden, Nijmegen, was de gebruikelijke harde muziek verboden. Er waren geen fanfare's en hoempapa-bandjes die zich op het laatste stuk tussen de wandelaars mengden zoals gebruikelijk. Ik ga na mijn Facebookoorlog, die inmiddels verwijderd is, niet meer vertellen wat ik er van vond. Bedenk dat zelf maar.
Gelukkig bood de vliegtuigramp wel voldoende gespreksstof, net als een paar koeien die door een weiland renden (dat is wat koeien doen) (vooral de Amsterdammers en Rotterdammers waren er zo te horen van onder de indruk) en de niet onbelangrijke vraag 'why are all the guys taking shits?' ('Shhh')
Nou goed, ik heb het gehaald. Voorlopig geen Dixi's, afritsbroeken (want ja, zelfs met 35 graden liepen mensen met afritsbroeken), rode voeten van de warmte en geen leuke, juichende mensen langs de kant. En toch kan ik het iedereen aanraden om een keer mee te lopen, want echt waar, het is een eitje.
TELLER:
Aantal mensen die mochten starten: 46.000
Aantal mensen die hun startbewijs hebben opgehaald: 43.013
Aantal mensen uitgevallen: 227
Aantal mensen die de 4Daagse hebben uitgelopen: 39.913
Blaren: 0
Aantal voeten van megaformaat die knalrood zijn: 2
GEEN. ROY. DONDERS. YES.
Aantal keer voor het eerst een 0,0% Radler gehad: 1
