En er was rust

Het blijkt maar weer dat Kinderen voor Kinderen wel op waarheid gebaseerd is, iedereen heeft een ochtendhumeur behalve ik. Ik stond vanmorgen vrolijk mijn ontbijt te maken ("want een goed ontbijt is broodnodig") en mijn charmante broertje kwam binnen met zijn koptelefoon op. Hierna volgde de volgende conversatie:

-Goeiemorgen Huug (Hugo)

-....

-Goedemorgen zus, en hoe gaat het met jou op deze stralende ochtend?

-Wat?

-Ik zei goeiemorgen

-Oh..

Dat had dus weinig zin, gelukkig kwam mijn al even charmante zusje binnen:

-Goeiemorgen Nene (Irene)

-Wat? Eeh, goeiemorgen??

Nou oké, ik pak mijn stalen ros (die er helaas niet zo 

uitziet: 

weet iemand waar je die kunt kopen?) en vertrek naar de educatieve instelling die men ook wel met "school" aanduidt. 

MAAR... Terwijl ik naar school reed gebeurde het: de mensen uit Malden en omstreken kennen dat stuk Rijksweg bij de McDonalds, altijd druk en al helemaal als je 's ochtends in de fiets-spits zit. Nou vandaag dus niet want wonder boven wonder was het stil. Het was zelfs zó stil dat ik een vogel hoorde! Maar daar bleef het niet bij, een paar seconden later hoorde ik nóg een vogel! En nóg één! Het enige wat ik hoorde waren die vogels en mijn kettingkast die het voor elkaar kreeg om te klinken als een ratel en een terminale muis, tegelijk! Alles leek langzamer te gaan, ik werd niet ingehaald door coole grote jongens die flink doortrappen, sterker nog: de fietsers voor mij gingen even snel als ik (en dat wil wat zeggen aangezien mijn versnellingen er gisteren de brui aan hebben gegeven) (oké, oké, mijn snelheid is sowieso niet echt verbluffend hoog). Ik geloofde mijn oren niet maar wist dat het glorieuze moment niet lang kon duren. En inderdaad: zodra de McDonalds achter mij lag werd ik ingehaald door de volgende snelle gozer en een oude auto die vast veel waard was maar niet echt snel. Nog nagenietend probeerde ik de vogel weer te horen maar dat was tevergeefs, geen vogel voor mij...

MAARMAAR... Het is een wonder! Op de Scheidingsweg was het ook stil! Dit keer was ik voorbereid en liet me niet afleiden door terminale muizen met ratels maar luisterde ik naar de vogels. En verdomd, er zat een duif tussen. Op zich zijn duiven niet zo bijzonder (behalve toen ze me aanvielen bij de Notre Dame) maar vroeger, als ik bij oma logeerde hoorde ik 's ochtends ook altijd duiven. Thuis lieten die beesten zich nooit horen, maar bij oma stikte het ervan. Toen ik vijf was bleef ik extra lang in bed liggen om naar de duiven te luisteren, ik had toen nog geen idee dat het duiven waren, maar ik vond het een fascinerend geluid. Ik wist wel dat oma waarschijnlijk allang op was, maar dat liet ik maar even zo, ik bleef gewoon een half uur liggen klooien met het koord van de lamp terwijl ik luisterde naar de duiven. Later luisterde ik niet meer naar de duiven, nu word ik wakker met de verschrikkelijk irritante drang om op mijn iPod te kijken om mijn "sociale leven" bij te werken. In plaats van gelijk naar mijn leesboek te grijpen kijk ik filmpjes waarin idiote Amerikanen elkaar met scheerschuim slaan of van kleine kinderen die onderuit gaan op het ijs. Jammer eigenlijk, duiven luisteren is veel leuker dan lezen over feestjes waar je niet was, kindsterren die de verkeerde vrienden hebben en de dagplanning van mensen die je al in geen jaren hebt gezien.
Zo zat ik dus op de fiets, extra langzaam trappen (wat best een prestatie is) en hopen dat de stoplichten heel lang op rood zouden blijven staan zodat ik zonder autogeluiden naar de vogels kon luisteren (en de mensen te laat op hun werk kwamen, muahahaha).
Maar helaas, je kan nou eenmaal als zestienjarige niet denken dat je vijf bent, dus om me uit de droom te helpen was daar de vrachtwagen van de Dar, bijgestaan door de bladblazermannen die de fietsstallingen bladvrij moesten maken. Tegen de werkloosheid denk ik.
Goedemorgen.