Murica be like....

Yo hey hoi hallo, de gezinsfamilie en ik zijn op reis gegaan naar de VS en omdat het daar erg fantastisch was krijg jij, geliefde lezer, daar nu een fotoblog over voor je kiezen. Schakel uw telefoons uit. Er is geen pauze. Enjoy the show.

Kijk deze globetrotterwagen dan (let op de sneeuw op de achtergrond)

Wat twaalf uur in het vliegtuig met je doet

San Francisco
San Francisco was te gek, er waren zeeleeuwen, corndogs (ontdekking van de eeuw: dat zijn gewoon hotdogs met pannenkoekenbeslag eromheen), een Bubba Gump shop en restaurant en er waren straten die loodrecht omhoog liepen. Als je met een enorme camper door die straten rijdt denk je maar één ding: "er zijn nu voldoende redenen om uit de auto te vluchten en in foetushouding langs de kant van de weg te gaan zitten" -Irene, tien minuten nadat ik haar had geleerd wat een foetushouding is.

Dit was onze eerste Amerikaanse taxichauffeur ooit
en hij leerde ons een belangrijke les over het land:
"America is beautiful mental hospital".

Ik probeerde een foto te maken van een boom die, ondanks de helling, recht omhoog groeide, maar toen ging er ineens een kind tegenaan staan.

Jenny and I were like peas and carrots

De Stille Oceaan was ongeveer zo groot en absoluut niet stil

Toen we onderaan deze heuvel stonden kwam er een man naar ons toe en die zei: 'most trucks stop here'......oh..

Wat doe je als je als Nederlander gaat fietsen in een land waar mensen niet eens weten hoe een bel werkt? Juist, je gaat bij de eerste de beste mogelijkheid op je bek en krabbelt onhandig overeind terwijl zowat alle fitnessklanten van San Fransisco naar je toe spurten om je weer op de beentjes te krijgen.

PALMBOOMPJES en andere gekke grillige bomen

Twee choquerende dingen aan deze foto. 1: Die he-le gang was behangen met reclame voor een film. 2: Ik heb nog nooit zoveel daklozen gezien op één plek, het is niet goed te zien op de foto want ik wilde hen niet zo onbeschoft een camera voor de neus duwen, maar het was echt bezaaid met daklozen waarvan sommigen niet eens zo heel veel ouder waren dan ik.

Losse picca's

Note: Bryce Canyon is zo'n duizend keer mooier dan Grand Canyon en trekt ook minder fotogeile toeristen. Aanradertje. #nofilter

Dit is een eekhoorn

Aan onze gefronste voorhoofdjes kun je zien dat de zon nogal fel was

ZE BESTAAN!!!!! Winkelscootmobils voor de mensen die te weinig op de groente- en fruitafdeling komen

Ja, dit is wat je denkt dat het is: TicTac's met minionfiguurtjes erop gedrukt!!! Helaas waren ze niet bestand tegen temperaturen van boven de 40 graden en hadden we uiteindelijk een doosje gele suikersoep met bananensmaak.

Chemische shit die resulteert in een kotsverwekkende stank en leuke kleurtjes (dat zwarte object onderaan is de schaduw van mama's zonnehoed die erg in de smaak viel bij een jongeman in Lassen National Park. Tja)

Ik kreeg een smileysticker van een mevrouw bij de Walmart en dit is hoe je moet kijken als de verpakking van de spuitkaas moeilijk doet. Twee minuten later zat overigens de halve camper onder de spuitkaas dus ik weet nu wel hoe dat ding werkt.

Ja hoor, hallo diepe spoorwegfoto. 

Dit bleek achteraf een grapje te zijn, maar het idee was er en het was best beangstigend

Er was een pad dat door een rivier liep dus de mannen gingen op pad terwijl de vrouwen achterbleven in het kamp. Vanzelfsprekend was ik de koploper.

We waren in het dorp waar Cars was opgenomen! Ondanks het massatoerisme zijn die auto's er gewoon blijven wonen. Onze camper probeerde een praatje aan te knopen met Takel, maar die was al zo arrogant geworden dat die de camper zomaar opzij duwde. Arrogante roestbak.

Ik hoop dat je de geur ruikt die ik rook toen ik deze foto nam. Dennennaalden, hars en warmte. Echt een perfecte wcverfrisser geur.

Nog meer woestijn met nog meer regen

In dit nisje heeft ooit een belangrijke pen gelegen. Reden genoeg dus om er een bordje naast te hangen

De boomtoppen waren dood want er was een brand heel lang geleden

Dit is een hele grote dode boom

Dit zijn hele grote levende bomen. Ze waren echt vet groot en hadden namen gekregen. Het waren heel erg grote levende bomen met namen

Just our luck: zijn we een keer in de woestijn, gaat het regenen

Las Vegas

Alles in Las Vegas is nep, dus ook de tegels in het nagebouwde Venetië

Ochach, wat een stad. Mensen zijn of heel arm of heel rijk of je ziet het niet omdat ze in een kinky politiepakje (dat vast niet is goedgekeurd door het ministerie van defensie) over straat gaan. Alles daar is nep en als ik alles zeg dan bedoel ik ook alles. Zelfs het gras en sommige palmen (ik heb ze niet allemaal geprobeerd) zijn van plastic. Daarnaast waren er natuurlijk ook nog die enorme shows en daar was voor ieder wat wils, van lieflijk glimlachende escortdames tot, ik verzin dit niet, Menopauze de Musical. Voor de minderjarige bezoekers was er Madame Tussauds waar je 10 procent korting kreeg op vertoon van je Pokémon GO-app.

In Las Vegas hebben ze heel veel casino's die een soort onderlinge strijd lijken te hebben om wie de meest coole wc heeft. En Irene en ik zijn natuurlijk altijd bereid om met een wc met goudkleurige deuren op de foto te gaan.

Met z'n vieren achterin, taxichauffeurs doen er niet zo moeilijk over 

Death Valley
Vroeger was Death Valley een meer met dieren en planten enzo. Toen droogde de boel op en nu is het de plek waar de warmste temperatuur ooit is gemeten, 57 graden Celsius ofzo. Toen wij er waren was het denk ik 56,9 graden Celsius, 'but it's a dry heat'. Maar ondanks dat we een liter water per uur moesten drinken was het daar echt schitterend met spookstadjes, zandduinen, canyons, zoutgronden, Ben Stiller, aangelengde cola, een vulkaan en een visitor center met airconditioning. 

Dit was toen papa zijn mond vol had en we in een restaurant zaten met een ober die heel erg op Ben Stiller leek en dacht dat we Frans waren.

Het was tantoe warm in Death Valley, maar dit bord overdreef een beetje (dit zou rond de 330 graden Celsius liggen)

Even een leuk natuurverschijnsel delen: dit is zout dat is blijven liggen nadat het meer was opgedroogd. Dat zout is gaan kristalliseren en nu ziet het er zo uit. Nog een leuk dingetje: door de hitte is dat zout constant aan het knappen dus ik ben me drie keer bijna een rolberoerte geschrokken door dat gepang. 

Alles ging dood behalve wij

Death Valley was dus zo'n 50 graden en het zand leek daar niet veel onder te zitten. Wij waren zo slim om teenslippers aan te trekken. Gelukkig waren wij ook zo slim om in elkaars schaduw te gaan staan.

Ubehebe Crater baby, de plek waar alles onder de twintig kilo zo weg wordt geblazen omdat het er zo ongelofelijk hard waait. 

We hadden in Death Valley een hele futuristische auto met heel veel lampjes en bekerhouders omdat de camperverhuurder bang was dat de lijm van de camper zou smelten in de hitte

Existentiële levenscrises (meervoud, ja), over audities, examens, Oostpool en daarna

Afgelopen maanden was hoogseizoen in Estherland, in drie woorden: Oostpool, examens, audities. Een kijkje in het leven van een jolige meid die iets te veel hooi op haar vork nemen schijnbaar normaal vindt.
Note: ik klaag niet hoor!! Juist niet, ik vind het fantastisch allemaal! Zie dit maar als een 'kijk eens hoe cool en druk mijn leven is en hoe ik dat allemaal tóch weet te managen en dat daarna op internet tentoon spreid zonder toe te geven aan eventuele enorme onzekerheden'-post.

Foto: Sanne Peper

Oostpool
Toneelgroep Oostpool produceert ieder jaar een coming of age voorstelling met een groep jongeren en ik mocht dit jaar meespelen, joepie de poepie!! We speelden Het lijden van de jonge Werther naar de stokoude briefroman van Goethe. Als je meer wil weten over Werther en zijn puberperikelen moet je maar even op Wikipedia kijken of dan had je moeten opletten bij Duits.

Waarschijnlijk was ik aan het praten toen deze foto genomen werd,
anders kan ik ook niet verklaren waarom ik zo keek
Foto: Sanne Peper

Anyway, we hebben gezongen, gespeeld, gegeten, geroddeld, Schots gedanst, spelletjes gespeeld en geleerd voor school want de voorstellingen (zeven!) vielen lekker in de examenperiode. Lekker. Maar verder was het allemaal heerlijk en hadden we een heel vet decor met allemaal opgehangen dieren (rustig Marianne Thieme, de dieren waren van hout en plastic), hele mooie muziek en ontzettend leuke mensen die houden van ineens heel hard gaan zingen en daar hou ik ook van dus dat was een match made in heaven.
En, ook heel leuk, ik heb blokfluit gespeeld! Toen ik klein was wilde ik keyboard spelen, maar dat mocht niet, ik moest eerst maar eens blokfluit leren. Dus ik braaf beginnen op een sopraan blokfluit en omdat ik natuurlijk enorm getalenteerd en muzikaal ben mocht ik later ook op een alt blokfluit mijn fluitkunsten uitproberen. Dat kwam nu dus allemaal mooi van pas en het fijnste was (dat rijmt): ik speelde Mieke heeft een lammetje (weetjewel, dat liedje dat vrijwel iedereen kan op zijn/haar instrument) en als het vals was dachten mensen dat het erbij hoorde! Verder heb ik ook nog wel serieuze Brahms gespeeld hoor, maar dat terzijde.

Ohja fuck, school, iets met slagen 
Ja dat was ook nog even een dingetje. Ik had 7 januari mijn eerste auditie en 22 april de laatste, twaalf auditiedagen met voorbereidingsopdrachten en alles erop en eraan. Tussendoor nog wat Werther en de tijd om te leren voor proefwerkweken was alweer voorbij. Gelukkig heb ik vorig jaar iets meer huiswerk gemaakt (wat op zich geen wereldprestatie is als je bedenkt hoe weinig ik dit jaar heb gedaan) en stond ik er goed voor zodat ik het nu wel kon hebben om wat zessen (en wat zevens) te halen. En voor de mensen die zeggen dat dat vet hoog is: nee.
De examens waren vreselijk, thanks for asking. Ze waren op zich niet zo lastig, maar mijn motivatie om te leren lag ergens in het wrak van de Titanic dus ik heb nog minder geleerd dan voor een proefwerkweek in de eerste (toen ik vrijwel niks deed). Niet dat ik ga zakken hoor, ik heb waarschijnlijk alleen een onvoldoende voor wiskunde en die ga ik herkansen, maar ook zonder herkansing ben ik waarschijnlijk geslaagd. Oh, en daarbij, ik heb twee jaar geleden met heel veel inkt, zweet en tranen mijn HAVO gehaald dus in feite ben ik al binnen. Champagne!

Nu komt een heel lang verhaal over audities, mocht je denken 'jemig mens, alsof ik hier geïnteresseerd in ben, met je stomme audities': OK, even scrollen. Ik ga nu schrijven wat ik zelf had willen lezen toen ik in januari doodsbang was en heel graag wilde weten wat er ging gebeuren.

Audities zijn.....

.....volgens veel mensen verschrikkelijk, maar ik vond ze meestal wel leuk. Ik heb auditie gedaan voor de toneelschool in Arnhem, de Amsterdamse Toneelschool&Kleinkunstacademie in Amsterdam en de opleiding theatraal performer aan de Toneelacademie Maastricht. Voor wie niet weet wat een theatraal performer zoal doet, kijk dit filmpje, als je die kletsmajoor even doorspoelt is het allemaal zeer prachtig. Voor wie niet weet wat kleinkunst is: lees dit maar even.

Goed, audities zijn heel erg eng, vooral de eerste ronde in Amsterdam heeft me jaren van mijn leven gekost. Aan de andere kant ontmoet je heel veel leuke mensen en zijn de docenten annex juryleden meestal ook wel lachen.

Drie scholen betekent drie visies en drie heel verschillende audities. Voor de duidelijkheid: er is inderdaad ook nog een HBO toneelschool in Utrecht maar daar heb ik geen auditie gedaan omdat ik toen ik zestien was besloot dat de site er niet cool uitzag en dat dat een valide reden was om me niet aan te melden.

Eerste ronde Arnhem: ontzettend veel mensen, opdrachten waarvan je als buitenstaander zult zeggen: WAT???? (we moesten onder andere schildpadden, giraffes en chimpansees uitbeelden. Aan de andere kant: de andere groep moest een naaimachine vormen) Je moet twee monologen leren en omdat mijn auditie de dag na mijn proefwerkweek was kende ik er maar eentje uit mijn hoofd en ging de andere rampzalig. Lang verhaal kort: ik ben na de eerste ronde vrolijk weer naar huis gestuurd (iedereen ging naar huis maar ik hoefde niet meer terug te komen) wat ik niet zo erg vond want ik begreep het wel en ArtEZ had toch niet echt mijn voorkeur.

Maastricht: ik had me hier dus ingeschreven voor theatraal performer en zo kwam ik met ukelele en al aan op een school die ik nog nooit had gezien in een stad waar ik nog nooit was geweest. Al na een halve dag wist ik: deze opleiding is helemaal niets voor mij, veel te serieus allemaal. Het enige dingetje was dat ik twee dagen later een mail kreeg waarin stond dat ik door was naar de tweede ronde. Dus ik lijdzaam weer naar Maastricht, ditmaal voor de tweede ronde regie en theatraal performer, in Maastricht doe je in de tweede ronde namelijk altijd auditie voor twee opleidingen. 

Mijn performance was niet al te best. Niet genoeg doordacht een best wel melodramatisch. Aan de andere kant had ik wel een mooi muziekje eronder gezet dus dat vond ik persoonlijk dan wel weer leuk.

Voor regie moesten we naar aanleiding van een foto of een tekst die gegeven werd een scène schrijven die gespeeld moest worden door twee mensen uit je auditiegroepje. En echt, I nailed it. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik was de allerlaatste van de twee dagen, na mijn stukje zouden we weer naar huis mogen en ik stond aan. Tussen het regisseren door heb ik overigens ook nog wat ontzettend brutale dingen geroepen naar de docent die mij beoordeelde, maar volgens mij kon hij dat gelukkig wel hebben.

Ondanks dat het heel leuk was om te regisseren wist ik ook gelijk dat ik dit niet vier jaar lang wil doen, laat mij maar gewoon spelen. Maastricht dacht daar anders over en liet mij door naar de derde ronde regie. Stel je dit even voor: er melden zich heel veel mensen aan voor de regie-opleiding die allemaal heel graag willen en ik, de persoon die voor het eerst regisseerde in de tweede ronde zit ineens bij de laatste twintig terwijl er maar zo'n tien mensen worden aangenomen. Woeps.

Nouja, ik deed die auditie (een beetje regisseren en heel veel spelen en vies worden en in ondergoed rondlopen), die trouwens drie dagen duurde, en iedere dag werd ik er zekerder van dat ik geen regie wilde studeren. Vat dit niet verkeerd op, ik vond het echt heel leuk en ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad die drie dagen met iedereen die daar was, maar de opleiding en ik klikten gewoon niet.

De dag na de laatste dag kreeg ik een mail: niet aangenomen. Toch een buts voor je (mijn) ego, maar niet heel lang over ingezeten.

Amsterdam: de eerste ronde ziet er zo uit: je bereid een monoloog of een lied voor en dan krijg je samen met een andere auditant twintig minuten waarin je allebei je ding doet en dan opdrachten krijgt waardoor ze een beter beeld krijgen van wat je kunt. Ik was samen met een heel lief meisje uit Friesland en zij kreeg zo'n zeven minuten, ik de rest. Hoeveel tijd je krijgt zegt overigens niks, er zijn heel veel dingen op audities waar mensen over stressen en betekenis aan gaan geven, maar die niks zeggen. Na die twintig minuten mag je weer naar huis. Ik wist dat er in de eerste ronde ontzettend veel mensen af zouden vallen dus ik ging er voor het gemak maar vanuit dat ik ook niet door zou zijn. En toen kreeg ik ineens een mail waarin stond dat dat wel zo was, blijheid alom. Voor de tweede ronde moet je een liedje en wat dialoogjes leren en krijg je op de dag zelf wat bewegings- en improvisatieoefeningen die op zich niet zo lastig zijn, je moet alleen goed op elkaar letten en lekkoa lellek zijn. Het ging allemaal wel prima, maar ik wist ook nu dat er maar een aantal mensen door zouden zijn. En hoppatee: toen ik thuiskwam van mijn tweede ronde Maastricht zat er een zeer fijne en gewenste mail in mijn inbox: door naar de laatste ronde. Ik vet blij natuurlijk want Amsterdam was wel by far mijn eerste keuze en door naar de derde ronde betekent ook dat je het jaar daarop in de tweede mag beginnen, mocht je niet zijn aangenomen. Voor de derde ronde heb je twee werkdagen en dat houdt in dat je wat lessen (beweging, lezen en praten) krijgt en dan zelf aan het werk moet om aan het einde van de tweede dag te presenteren wat je hebt gemaakt met je groepje. Dolletjes. Toen kwam de real shit, namelijk de slotauditie. Ik koos ervoor om een lied ('Wat voor weer zou het zijn in Den Haag' van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink) en een monoloog ('Oom Donald' van Ischa Meijer) te doen en het was doodeng. Goh Esther, als je toch al zo ver bent gekomen, waarom is het dan nog zo doodeng? Nou, omdat er een enorme jury zit die je aankijkt en wel heel aardig is maar toch beslissen die mensen over jouw bezigheden van de komende vier jaar en daarna. Daarom. Anyway, na de auditie zijn Ella (Ella begeleidde mij op piano bij mijn lied, maar ze zingt zelf ook en heel mooi en dan speelt ze ook nog eens gitaar en ze heeft zelfs een heuse eigen Facebookpagina: Mozarella) en ik naar het Rijksmuseum gegaan (Ella werd boos als ik alleen 'het Rijks' zei omdat ik daar volgens haar nog niet cool genoeg voor ben) en verder hebben we ons de hele middag beziggehouden met wifi zoeken omdat ik een mail zou krijgen als ik niet was aangenomen en gebeld zou worden als ik wel was aangenomen. Na heel veel selfie's met de Nachtwacht en refreshen in de McDonald's werd ik uiteindelijk gebeld en daar was ik heel erg blij mee. We hebben tezamen gesprongen en een beetje halfslachtig gegild midden in Amsterdam, maar dat vond niemand die langsliep gek.

Nog even wat dingen die ik zelf graag had willen weten voordat ik auditie ging doen:

- Doe wat je wordt opgedragen, als je een schildpad na moet doen doe je een schildpad na, be the turtle bro

- Niet naar je buren kijken, je eigen schildpad is fantastisch

- Sowieso niet te veel op andere mensen letten, sommigen proberen hun onzekerheden en zenuwen letterlijk te overschreeuwen door heel cool te gaan praten over zichzelf. Lekker boeiend. En ook als ze zeggen dat ze al heel veel hebben gedaan en gezien en heel veel van alles weten: lekker boeiend.

- Mensen gaan zich op audities relatief vaak ineens uitkleden of heel heftig zoenen als ze een scène spelen (daarbuiten gelukkig niet). Als het iets toevoegt: prima, anders: de jury gaat je echt niet doorlaten omdat ze je BH hebben gezien of omdat jij even lekker hebt liggen tongen met het knapste meisje uit je auditiegroep. 

- Heel super mega ontzettend veel jezelf blijven. Wow Esther, heb je niets beters te bieden? Dikke cliché dit. Yes, I know, maar door de zenuwen, andere auditanten en prangende juryogen is de verleiding groot om je net iets cooler en grappiger voor te doen dan je bent. Ik heb moeten aanzien hoe een jongen bij mij in de tweede ronde in Amsterdam krampachtig een soort van stand-up comedy act ging houden terwijl hij alleen maar een gesprekje hoefde te voeren. Pijnlijk. Niet doen. 

- Geniet. Stel dat je niet doorgaat en je niet genoten hebt van alles wat er bij die audities gebeurt, dan is dat zonde van je dag èn zonde van de energie die je ook had kunnen steken in het spelen. En daarbij helpt een beetje lol hebben ook nog bij je uitstraling, puntje voor jou als je je dus niet laat overheersen door stress en zenuwinzinkingen. 

Nog even een gouwe ouwe van Werther
Foto: Sanne Peper

En nu?
En nu ben ik super hard aan het niks doen maar eigenlijk ook heel veel. Ik kijk bijvoorbeeld films met het zusje dat al last begint te krijgen van een empty nest syndrome. Beetje jammer trouwens dat ze de laatste tijd steeds minder films met me wil kijken omdat de films die ik goed vind volgens haar saai en poëtisch zijn (zegt degene die uit zichzelf Forrest Gump gaat kijken). Verder zoek ik hard naar een kamer in Amsterdam, train ik voor de Vierdaagse, kijk ik afleveringen van oude programma's uit vervlogen tijden en doe ik mijn uiterste best om mijn dag-nachtritme om te draaien. Stilte na de storm zeg maar.

En daarna?
Weg hier en hupsakee naar Amsterdam. Weg van de mensen die de GTST-tune beginnen te zingen als ik binnenkomen en een kerkkaars niet op de grond durven te leggen omdat ze dat respectloos vinden (maar uit zichzelf zeggen dat de kaars in plastic rollen ook niet echt eerbiedig is). Weg van de mensen die 'kei' en 'friet' zeggen. Weg van 'jij bent echt gestoord' en 'Esther, ga toch lekker toneeltje spelen'. Weg van Steeds Hoger (dé toneelvereniging van Gemeente Heumen) waar ik vanaf zijn achtste heb gezeten en waar het ontzettend fijn was en is. Weg van het gedeelte van Nederland dat boven zeeniveau ligt en dus weg van de veiligheid bij overstromingen. Toen ik na mijn eerste ronde met een jongen die ik daar had ontmoet de stad in ging kwamen we per ongeluk op de Wallen uit. Iets met 'het plattelandsmeisje gaat naar tha big city'. #leuk #zinin

Toegift omdat u zulk leuk publiek was

Het verhaal achter dit verhaal is dat ik in groep drie zat en duidelijke schrijfaspiraties had. Ik schreef dit verhaal en leverde het in bij het grootste taalkundige genie dat ik in mijn omgeving had: juf Janneke. Zoals je ziet vond juf Janneke het superknap (aan elkaar geschreven ja) dat ik zoveel fouten in één verhaaltje maakte. Ik was natuurlijk omneudig trots op dit compliment, maar ik maakte me wel een beetje zorgen of ik later, als ik het verhaaltje terug zou vinden tussen alle heroïnespuiten en grotemensen-videobanden die je dan op je kamer hebt liggen, of ik dan nog wel zou begrijpen hoe knap dit van mij was, gezien mijn leeftijd. Dus ik besloot onder het verhaaltje, in het handschrift van juf Janneke en met bijna dezelfde kleur pen als zij had , even te vermelden hoe oud ik was. Het moest natuurlijk wel met haar naam ondertekend worden, want het zou vreemd zijn als de auteur zelf zoiets onder haar meesterwerk zet. True story. 

Boze Brief aan de Bejaarde Burger

Lieve mannen die in de bieb aan de tafel naast mij zaten,

Gisteren had ik het gehad. School, cijfers, examens, prestatiedruk, sociale druk, toekomst, het was allemaal een beetje veel, ik was gewoon moe en wist niet wat ik wilde. Toen kwam ik op weg naar huis langs de bieb en zonder te aarzelen heb ik mijn fiets weggezet, ben de bieb binnengelopen, heb een Donald Duck van de kinderafdeling gepakt en ben op de eerste de beste stoel die ik tegenkwam neergeploft om, for old times' sake, weer een hele middag door te brengen in de bieb. Langzaam maar zeker ontdooide ik en kwam de vrolijkheid weer terug (want echt, zo'n deprimerend mens ben ik nou ook weer niet). Toen ik weer op de hoogte was van alle activiteiten in Duckstad had ik zelfs weer zin om huiswerk te maken! Maar serieus, dat is echt lang geleden.

Ik wist het niet, maar schijnbaar is de bieb een soort verzamelplek voor sommige mensen. En dat is totaal niet negatief bedoeld hoor, ik bedoel, jullie moeten ook een hangplek hebben. Jullie zaten zoals gezegd aan de tafel naast mij en praatten zo hard dat ik alles wel moest horen, waarvoor dus niet mijn excuses, maar ik koos ervoor om het ook nog eens te verstaan, waarvoor wel mijn excuses. Eén van jullie heeft een nieuw huis gekocht, gefeliciteerd. De ander wist niet wat matchfixing ('matgfiks........ing') was en de derde legde dat uit. En toen, ik weet niet hoe, ging het gesprek ineens over jullie opleidingen en wat er allemaal schort aan het huidige onderwijssysteem en vooral hoe erg de jeugd tekort schiet in het voorspoedig laten verlopen van zijn eigen opleiding. Sociale media, games, mobieltjes, motivatie, intelligentie, het was allemaal te veel of juist bedroevend laag, volgens jullie. Nee, vroeger dan, toen was het leven nog spannend, toen versierden jullie de meisjes op de school naast die van jullie, toen spraken jullie af om stiekem te roken in het bos en naast dat alles moesten jullie ook nog eens, hou je vast, VIER PAGINA'S IDIOOM LEREN!!!!

Ja, those were the days. Ik ving op dat twee van jullie met moeite de HBS-A hebben gehaald (voor de jonkies: dat is een soort havo/vwo met C&M of E&M) (voor de oudjes: dat betekent cultuur en maatschappij of economie en maatschappij), jullie hebben naar eigen zeggen moeten knokken om alles bij te benen, hadden graag de HBS-B (bèta) gedaan maar dat was te moeilijk. Oké, begrijpelijk allemaal. Waar ik het echter niet helemaal mee eens ben is dat jullie beweerden dat jongeren tegenwoordig niet meer bereid zijn om zo hard te werken voor school. Excuse me? Op havo heb ik in de klas gezeten met mensen die zich uit de naad hebben gewerkt om het eindexamen te kunnen halen, doen jullie die nu niet een beetje tekort?
Daarbij, waarom zou je de situatie van vijftig jaar geleden vergelijken met die van nu? Het gaan nu allemaal wel een tikje anders; meisjes worden versierd via Tinder of van een Bangalijst geplukt (oké, flauw grapje), stiekem roken gebeurt nu minder want je krijgt er longkanker van en àls het gebeurt kan het ook gewoon op school. Wat betreft idioom leren, ik had graag met jullie geruild, jullie vier bladzijden voor mijn tien.

Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat al die uitspraken die jullie zomaar deden nogal kort door de bocht waren. Het is echt niet zo dat wij, en dan spreek ik voor bijna iedereen van mijn leeftijd, een beetje loopt te lanterfanten. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar je moet maar zo denken: jullie generatie bestaat ook niet uit louter juweeltjes. Wat jullie absoluut niet moeten geloven is dat de scholen die Rutger Castricum aandoet echt het gemiddelde van de Nederlandse scholen vertegenwoordigen want dat doen ze niet. De meeste leerlingen die ik ken werken hard en oké, misschien wordt er af en toe een boek van de leeslijst niet gelezen, maar bedenk je wel dat dit niet de jaren zestig zijn, dingen veranderen yo, ook al blijft de stress voor de examens hetzelfde.

Ik had eigenlijk gewoon naar jullie toe moeten gaan en het meteen uitleggen in plaats van dit op het net te gooien als de eerste de beste over het paard getilde Y'er, maar ik weet dat meer mensen zo denken. Sommige oudere mensen lijken zich het recht toe te eigenen te kunnen zeggen wat ze willen en daar ook nog eens gelijk in te krijgen terwijl dat soms helemaal niet is.
En wie weet, misschien zijn wij later ook wel verzuurde mannetjes en vrouwtjes die afgeven op die onopgevoede jeugd (het zijn overigens je kleinkinderen) die maar wat doet en de hele samenleving omlaag trekt. Misschien verzamelen wij ons dan ook wel in een bieb en oreren daar over vervlogen tijden waarin we tien pagina's idioom moesten leren en wel drie talen hadden en puntjes sprokkelden bij de docenten. Ik zie het wel, maar tot die tijd kom ik lekker in opstand tegen oude mensen die midden op de straat lopen en met je vuil aankijken als je de deur in de trein voor ze openhoudt.


Groetjes,

Esther


P.S. Ik vergeef jullie wel een beetje want jullie lazen de Telegraaf. Ik bedoel.......weetje....de Telegraaf.

Och kind, wat doe je jezelf allemaal aan?

Nounou Esther, keep it effe cool met die blogoverdaad. Voor de echte hardcore fans: sorrysorrysorry, het spijt me echt tot in de grond van mijn ziel (en dat is een zwart gat, kun je voorstellen) dat ik jullie zo lang zonder Esther-updates heb gehouden. Voor de iets mindere hardcore fans: hah, pech. Lezen bitches.

Dus, wat doe ik naast me afvragen op wat voor een manier ik mijn Primark én mijn suikervrije bloggies ga maken (want voor beide heb ik al heel veel inspiratie)? Het is iets met VWO, een extra programma op de uni, een theaterfestival (en ik ben door naar de finale, joepie de poepie), toneelvereniging, rijles, zangles (vraag niet of ik wat voor je wil zingen want dan eet ik voortaan alleen nog maar knoflook voordat ik naar je toe ga) en nog wat dingetjes. Ohja, en in case of having to do homework speel ik ook nog schaamteloos van die afschuwelijke Facebookspelletjes. Erreg hè?
Niet dat ik zeur hoor! Want over het algemeen ben ik best wel positief (of dat hou ik mezelf in elk geval graag voor) behalve op het gebied van bloedgroep kwam ik laatst achter (O negatief, vet handige shit volgens het internet).

Vet goede kwaliteit heeft dit plaatje trouwens

Maar nu komt wat ik, op dit moment, het coolste vind: ik ben aangenomen bij Oostpool!! Woehoe!!! Voor degenen die nu denken: 'huh? Oostpool? Ik dacht dat er alleen een noord- en zuidpool waren.' Oostpool is een toneelgroep in Arnhem en ze maken ieder jaar met 40 jongeren een voorstelling. Die 40 jongeren zijn niet alleen acteurs maar ook muziekmakers en beeldende dudes en dudettes. Het idee is dat je het hele jaar vet veel repeteert en dan uiteindelijk een stuk hebt dat cool genoeg is om je familie ervoor uit te nodigen. Dit jaar wordt Het Lijden van de Jonge Werther gedaan, een toneelbewerking van het boek van Goethe. Volgens Wikipedia pleegden mensen zelfmoord na het lezen van het boek. Ik hoop dat het theaterpubliek in Arnhem ook veel artsen bevat.
However, wij gaan dus lekker pretentieus Goethe oefenen en dat is heel fijn en dat wilde ik even gemeld hebben (voor degenen die graag op de zaken vooruit lopen, de voorstellingen zijn op 6, 7, 8, 11, 13, 14 en 15 mei. Ja, dat is inderdaad voor en tijdens de examens maar hé, livin' on the edge).

Voor de moeilijkerds, dit is een recente foto, Schneider VS Bax
is een film die dit jaar uitkwam, maar ze is best mooi toch?

Oké, nu komt iets waar ik al een tijdje ontzettend geïntrigeerd door ben. Kent iemand dat programma van Sophie Hilbrand 'Sophie in de kreukels'? Daarin ondervraagt Sophie Hilbrand BN'ers, deskundigen en weet ik wie nog meer over hun mening op het gebied van botox/overdadig veel make-up/facelifts, kortom: hoe verberg ik het beste dat ik ouder wordt. Het schijnt dus dat super veel mensen, en dan vooral BN'ers en ik denk ook veel mensen die in de grote stad wonen (sorry jongens, Nijmegen valt niet onder 'de grote stad'), massaal naar alle middelen grijpen die ze te pakken kunnen krijgen om zich voor de buitenwereld maar mooier te maken dan dat ze werkelijk zijn. We hebben het hier trouwens over vrouwen, een man met een dikke laag mascara is weer een heel ander verhaal. Nu is dus de vraag: waarom doen ze dat? Sophie heeft er een heel empirisch (zo, een moeilijk woord gebruiken kan ik ook weer van mijn to do-lijstje afvinken) onderzoek ernaar gedaan maar hier komt mijn eigen theorie, misschien is dit een theorie die algemeen bekend is of misschien zeg ik nu allemaal rare dingen maar dat maakt me niet zo veel uit. Doorgaans zie je alleen maar mooie mensen op tv en daar worden anderen, ook BN'ers, heel onzeker van. Omdat ze zelf dan ook zo mooi willen zijn gaan ze er van alles aan veranderen en zo worden hún 'voorbeelden' weer onzeker van hèn. Dus het versterkt zich zeg maar de hele tijd. Het is al zo ver dat mensen van in de dertig klagen over uitgezakte lichaamsdelen, mensen van twintig dat die rimpeltjes zien, tieners met grijze haren. Over een aantal jaar wordt met de Blije Doos ook een rollator voor de uk geleverd.
Nu vraag ik me dus af, en vergeef me dit egocentrische trekje, wat een plastisch chirurg aan mij zou veranderen. Ik vind Sophie een mooie vrouw en toch was ze volgens de plastisch chirurg, in haar eigen woorden, 'rijp voor de sloop'. Wat zouden ze dan zeggen van een achttienjarige die dan wel niet de mooiste van de klas is maar ook niet super lelijk is (hoop ik). Mooi onderwerp voor een pws, zoek een plastisch chirurg die je kunt interviewen, ga naar een schoonheidssalon, want die mensen kunnen je denk ik ook heel interessante dingen vertellen over hoe je eruit 'moet' zien, en vraag je medeleerlingen om wat relativeringen want anders schiet je denk ik spontaan in een depressie. Mocht je heel toevallig geen partner hebben maar wat morele steun wel gewenst vindt, ik doe zo met je mee want ik vraag het me echt af en als je als jong volwassene/puber/gup nog niet strak genoeg bent, waar ligt dan de grens.
Of ik later botox ga gebruiken? Nou, ik ambieer wel een carrière als yup met een bakfiets dus wie weet....

Goed, dan nog een leuke afsluiter, voor de gezelligheid. Iedereen kent denk ik die pagina van Humans of New York wel. Voor degenen die het niet kennen; het is een ding (Facebook, site, boek) dat beheerd wordt door een fotograaf die de meest vrolijke en droevige verhalen uit mensen los weet te krijgen, een schitterende foto van ze neemt en die vervolgens samen op Facebook zet.

Dit bedoel ik dus, Groot is homo maar zijn moeder weet het niet. Tragisch vanwege het verhaal en grappig omdat.....nouja....die gast heeft boomschors aan zich hangen. (Patrick van der Linde laat alle opties open maar ik denk dat het een man is)

Nou had hij laatst dus een serie over vluchtelingen. Ja, ik hoor iedereen al zuchten van tjee, daar worden we al zo mee doodgegooid (met het 'vraagstuk' bedoel ik, niet met de vluchtelingen) maar wees gerust, ik zal geen uitgebreide politiek correcte verhalen gaan houden en dat kan ik ook helemaal niet. Ik wilde alleen even deze fotoserie delen die in een reactie op een foto stond: http://darbarnensover.aftonbladet.se/chapter/english-version/ Het zijn echt bloedmooie foto's maar de verhalen erachter zijn verschrikkelijk. De fotograaf is een Zweed en heeft een tijdje door Europa gereisd om kinderen te fotograferen die met hun ouder(s) gevlucht zijn, als die ouders nog in leven waren ten minste. Ze slapen op plekken waar je niet moet gaan slapen als je de winter door wil komen en hebben enorme trauma's opgelopen door bommen, geweren en andere enge oorlogsdingen.
Verder wil ik nog even zeggen dat als deze kinderen en hun mede vluchtelingen geluk zoeken ze daar nog ver van verwijderd zijn. Nou hoeven we niet massaal een vluchteling in huis te nemen, dat is niet te doen en dat weet ik ook wel, maar van mij mogen ze best een boterham en een dekentje krijgen. Dat kan denk ik best wel zonder dat je stopt met de kindjes in Afrika te redden of je baan 'af te laten pakken' of de maagdelijkheid van je dochter weg te geven. Wow, ik klink nu super links of niet dan. Nou ja, kan op zijn tijd ook geen kwaad. :-)

En voor nu, lekker slapen en morgen weer gezond op (dat was een Sonja Barend reference).