Titel onbekend (WAT EEN MYSTERIE)

De geschiedenis van huisdieren in de familie Van der Wel-Schut is vrij groot als je bedenkt dat beide ouders niet zo gecharmeerd zijn van het houden van dieren in een kooitje. Ik leefde altijd zo mee met het meisje van 'Ik wil een huisdier' van Kinderen voor Kinderen. Dat was gewoon de echte pijn die ik voelde en de terreur waar ik trauma's aan heb overgehouden.

                                                            Dit dus:

In totaal hebben we zo'n 7 (gewenste) dieren in huis gehad (ongedierte dus niet meegerekend) en ik ben zo vrij geweest om voor ieder die dit leest de beestenboel even op een rijtje te zetten.

In den beginne kreeg ik na lang zeuren de grootste verassing van mijn leven: een goudvis voor mijn verjaardag. Na jarenlang lieveheersbeestjes in plastic bakjes met nagemaakte 'natuurtjes' te hebben gehouden werd ik blijkbaar volwassen genoeg geacht om de zorg te dragen van een levensechte vis. Ik besloot om dit wonder de naam Vis te geven. Je kon Vis in tegenstelling tot de lieveheersbeestjes niet knuffelen of aaien, maar ze vloog in ieder geval ook niet weg en na een paar weken voelde ik al echt een band groeien tussen mij en mijn vis.
Natuurlijk moest Hugo, mijn broertje, toen ook een vis hebben die de naam Vin kreeg. Maar Vin was een zwakke vis en op een ochtend zag ik hem in zijn kom drijven. Mijn vriendschap met Vin was nooit zo sterk als die met Vis (niemand komt tussen een kind en haar vis) maar ik was zeven en heb tranen met tuiten gehuild. Na een ceremoniële begrafenis kreeg Hugo een nieuwe vis die hij op aanraden van ondergetekende ook Vin noemde.
En toen sloeg het noodlot toe: goudvis Vis legde het loodje en de vis die ik daarna kreeg (raad eens hoe die heette) sprong na een paar maanden al uit zijn kom toen we terugkwamen van vakantie (ja, hij had wel te eten, dat deden de buren) (hoop ik..). Opnieuw waren er tranen maar deze keer omdat Vis in plaats van een eervolle begrafenis een enkeltje kliko had gekregen en dat vond ik echt not done. Om een lang verhaal kort te maken: er zijn 3 Vissen en 2 of 3 Vinnen geweest voordat er we erachter kwamen dat wij misschien niet helemaal geschikt waren voor het houden van vissen aangezien ze het ondanks onze goede zorgen allemaal niet veel langer dan een half jaar uithielden.

Een paar jaar na Vis de derde kregen we een kanariepietje van een oud vrouwtje dat er alleen in het weekend boodschappen mee deed (grapje). Hij heette Basje en was al best oud. Desondanks leek hij nog behoorlijk jong en vitaal als hij door de woonkamer vloog (alleen in zo'n kooitje is ook zielig) terwijl mijn vader achter hem aanzat om te voorkomen dat hij ergens op poepte.
Uiteindelijk viel hij van zijn stokje. Mijn vader kwam het me vertellen toen ik net met een vriend een hevig B-damangevecht aan het voeren was. We staakten de strijd en renden naar beneden om te kijken naar het zielige hoopje vogel dat onderin de kooi lag.
Basje kreeg een mooie begrafenis van mij, mijn vader en mijn moeder. Hugo was er niet bij omdat het hem te emotioneel werd. Irene, mijn zusje, was er niet bij omdat ze liever de zandbak leegat.
Als er ooit iemand in dit huis gaat wonen en de tuin verbouwt zal diegene een aantal skeletten vinden: 2 vissen en 1 vogel. Sorry alvast.

Na Basje was er een lange periode van een huisdierloos bestaan. Het duurde zo'n 3 jaar en we (ik) hebben zo'n 3 jaar lang gesmeekt om een konijn. Uiteindelijk kwam het konijn omdat mijn moeder er volgens mij stiekem ook wel eentje wilde en omdat we al tijden lang een konijnenhok tegen het huis aan hadden staan. Voor meer info, kijk: http://notfoenny.blogspot.nl/2013/12/interview-met-mijn-konijn.html want ik vind dit een zwaar ondergewaardeerd maar zeer geslaagd verhaal. En daarbij heb ik niet echt veel zin om opnieuw hetzelfde te gaan vertellen.
Maar er is wel een verhaal. Een dramatisch verhaal. Famke was kwijt. Famke is het konijn en ze was kwijt. En het word nog erger, we dachten dat we haar nooit meer terug zouden vinden.
Maar nu hoor ik je denken: hoe kwam dit afschuwelijke drama tot stand? Nou kijk, Famke mag altijd overdag los door de tuin lopen/huppelen omdat ze anders maar de hele dag in dat hokje en haar en zit en dat is zielig (en dan wordt ze nog dikker dan dat ze nu is). De tuin is daarvoor hermetisch afgesloten met kippengaas en paaltjes. Maar Famke is een nogal graverig konijn. Dat wil zeggen dat ze over het algemeen wit is maar als ze 's avonds weer terug is voor haar eten is ze een soort oplossing voor het zwarte pietenprobleem: helemaal zwart. Nu heeft ze dus een gat gegraven onder een houten schutting door naar de buren en wij zouden wij niet zijn als we daar niet veel te laat achter kwamen en dus de hoop al een beetje konden opgeven. Ter vergelijking: het konijn van het buurmeisje is een keer door een fret uit zijn hok gehaald, doodgebeten en weer teruggelegd, kun je voorstellen wat er gebeurt met een konijn dat losloopt.
De volgende dag hing er een dikke grijze mist in huize Van der Wel-Schut. De platenspeler liep vast, de bloemetjes lieten hun kopjes hangen en de pindakaas was op. Tot we de dierenbescherming belden. Wat bleek, mensen in de buurt hadden Famke in de goot zien zitten en hebben haar naar binnen gehaald om haar daarna aan ons uit te leveren. Zo kwam er toch nog een goed einde aan dit inmiddels weer veel te lange verhaal.

Nog 1 ding: mocht ik ooit nog een ander dier in huis nemen dan is dit of een kat of een konijn. Een kat omdat katten cool zijn en ze dan McGonagall kan heten. Een konijn omdat konijnen cool zijn en ik hem/haar dan Kommer kan noemen. Niet omdat Kommer zo'n leuke, flitsende, moderne naam is maar omdat ik dan kan roepen: 'kom, Kommer'.

Het leed dat kamperen heet

Op een gegeven moment voel je het, er hingen al een tijdje spandoeken en van die kartonnen borden (die overigens met de eerste regenbui weer weg zijn en dus niet heel veel zin hebben) langs de weg die ervoor zorgden dat het niemand zou ontgaan. De zon breekt eindelijk door de dikke lagen wolken heen, mensen komen weer buiten en doen alsof ze geen weken met een slechte film en een bak chips (daar gaat je bikini-body) binnen hebben gezeten terwijl de regen tegen de ramen beukte.
Het schooljaar is weer begonnen, en daarmee is komkommertijd afgelopen en begint het normale leven weer. Overal hoor je hoe geweldig iedereen het heeft gehad in Spanje, Turkije of de op Noordpool. Ze hebben gezwommen met dolfijnen, gedanst met Patrick Swayze en gedineerd met de plaatselijke keizer. Jij niet. Jij bent 'lekker in Nederland' gebleven, regen? Nee hoor, viel hartstikke mee, hooguit een paar spatjes.
Je liegt, ik weet dat je liegt. Op zwarte zaterdag rij je met een auto vol rotzooi die je niet nodig gaat hebben naar de camping, je wilde eigenlijk op een vrijdag gaan om de files te ontwijken, maar het tas inpakken is toch ieder jaar weer een issue, daar heeft een mens nou eenmaal tijd voor nodig. Uiteindelijk bleek dat nog meer tijd te zijn dan verwacht en dus kom je een dag later aan op camping Het Mooiste Plekkie, gezellig en gastvrij. En gezellig it is. Op een bordje bij de receptie staat 'pas op, vallende dakpannen', bij het hondenuitlaatveldje ('midden in de vrije natuur') staat een doorgeroeste prullenbak waar een paar pissebedden uit kruipen, een schommel hangt zielig te piepen in de wind ('ook de kleintjes kunnen zich ongestoord vermaken'). Een zwembad is er niet, dat is ook niet nodig want de plassen die ontstaan zijn door de orkanen die Nederland teisterden kunnen gemakkelijk dienen als subtropisch zwemparadijs. Ohja, en wc-papier zelf meenemen uiteraard.
En dan begint het, de tent opzetten. Als je de instructies volgt mag dat geen probleem zijn, maar hallo, jij weet het toch veel beter dan die instructies?? Het is duidelijk dat de rode stok in het gele hoesje moet, want hoe moet dat ding anders staan? Na een gevecht van leven op dood ben je de wanhoop nabij en geef je toch toe dat je misschien fout zat of dat de fabrikant het niet duidelijk genoeg heeft gemaakt. Zeker in de leer geweest bij de Ikea. Als het ding eindelijk staat ben je doodop en dringend aan vakantie toe, maar het is nog niet afgelopen, het is avond en er moet gegeten worden. Aangezien er geen elektriciteit is ben je aangewezen op een gasbrandertje dat ook niet uitgevonden is om het kamperen gemakkelijker te maken. Na 5 verbrande vingers, 3 aanstekers en 2 doosjes lucifers heb je eindelijk een vlammetje dat sterk genoeg is om je blik ravioli op te warmen. Horen en zien vergaat je in het natuurgeweld dat om je tent heen wervelt terwijl je met een plastic vork je stuk gekookte pasta naar binnen werkt en je vraagt je af hoe je in hemelsnaam deze week moet gaan overleven. Survivallen in de Ardennen is een lachertje vergeleken met dit.
Als mensen willen overleven moeten ze zich aanpassen, dus dat doe je, je trekt je fleece vest, afritsbroek en witte sokken met sandalen aan en gaat naar de buren. Daar staan al wat mensen, druk discussiërend over of het douchewater nou lauw of koud is. En welke wandelroute is nou leuker, het Kabouterpad of de Krekeltocht. Of toch maar een stukje door de Vleermuizengrot? Je was al bang dat het niet zou gebeuren, maar daar komt het al, het favoriete onderwerp van iedere Nederlander en dan met name de kamperende Nederlander: het weer. Wat wordt het deze week? Regen? Wat een verassing, ik had toch echt gehoopt dat het nu mooi zou worden, volgende week is het waarschijnlijk weer lekker met het zonnetje erbij maar daar hebben we nu niks aan. Maar zeg nou eens, waar kom jij vandaan? Ik hoor een accent.
Het was zo leuk bij de buren en hun kaarsjes (die jij met je volgepropte auto vergeten bent) gaven zoveel overbodige campingsfeer dat je niet doorhad dat het al donker is geworden. Snel haast je je met je toilettas onder je arm en je handdoek over je schouder naar het wc-gebouwtje. Veel meer dan een paar palen en een dak is het niet maar hé, beter dan een gat boven de grond zoals bij scouting (dit zijn echte trauma's).
Het is inmiddels zo laat geworden dat er niemand meer rondloopt, nachtvlinders en muggen zwermen om de knipperende tl-buizen heen, een pad van moddervoeten geeft aan welke wc's het populairst zijn. De gebarsten spiegel boven de ijzeren wasbak is in staat om je er nog slechter uit te laten zien dan de passpiegels bij de Primark. Ohja, en blijkbaar zijn er toch nog mensen wakker want terwijl jij je tanden staat te poetsen hoor je menselijke geluiden die je liever niet wil horen. Snel ga je terug naar je tent, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Op de heenweg was het lopen makkelijk, gewoon het licht van het gebouwtje volgen en onderweg alleen maar de plassen ontwijken. De terugweg is een ander verhaal, natuurlijk ben je in je haast je zaklamp vergeten en dus wordt het net een scene uit Peter Pan, bij de derde tak rechtsaf en dan zoveel mogelijk op het wegglijdende, glibberige walletje lopen om maar niet tot je enkels in de blubber te zakken. Weer bij je tent ben je doodop en wil je neerploffen op je lekke matje als je iets hoort trippelen over het zeil. Dat moment, dat mensen in een film of in een boek verstijfd van angst zijn en niet meer weten wat ze moeten doen terwijl hun brein op volle kracht draait, dat heb jij nu. Voorzichtig zoek je naar je zaklamp en je knipt hem aan, natuurlijk is het ding bijna leeg, het zal ook weer eens niet, maar je ziet in de smalle straal licht een bruin bolletje met zwarte kraaloogjes over de grond schieten.
Meestal ben je niet bang voor muizen. Meestal. Maar nu het bruine wezentje al drie rondjes om je tas heeft gerent, op zoek naar een verstopplek, bedenk je je. Muizen zijn afschuwelijk en deze is de ergste. Langzaam, om hem niet te storen in inmiddels zijn vijfde rondje, kruip je je tent uit, de ritsen blijven open, mocht hij weg willen dan is hij vrij om te gaan. En daar sta je dan, uit je eigen tent verdreven door een onschuldig dier dat niet groter is dan een tennisbal. Je besluit om maar eens een rondje om je tent te gaan lopen om te zien of hij nog ergens medeplichtigen heeft zitten, maar je bent nog niet halverwege of je stapt in een plas zo groot als het Suezkanaal. Ohja, regen. Met soppende voeten maak je je rondje af maar nergens een muis te bekennen. Als je weer op je knieën voor je tent zit zie je niets meer. Je zoekt overal, je tassen, schoenen, slaapzak en tussen je eten, nog nooit heb je zo graag een muis willen vinden, maar hij is nergens meer te bekennen. Desondanks moet je de wacht houden, wie weet komt hij zo terug, maar na een paar uur met je zaklamp en later in het licht van je mobiel te hebben gezeten besluit je dat het toch echt tijd is om te gaan slapen. Nog 1 keer check je je slaapzak, je trekt nog 2 truien en je jas aan, legt je mobiel naast je neer en valt in de koudste slaap ooit.

De volgende morgen zijn je ledematen in ijs veranderd en is je neus gevoelloos geworden. Het goede nieuws is dat je tent nog steeds muisvrij is en dat er een nieuwe stralende dag is aangebroken. Alhoewel..... Schrap dat laatste maar, dikke grijze wolken trekken over je hoofd heen en door de regen van die nacht is je voortent een zwembad voor de (niet aanwezige) muizen veranderd.
En zo vind je jezelf terug met je rubberen regenlaarzen aan en een bekertje in je hand water scheppend op een camping waar je niet wil zijn en nooit voor je rust zal komen. Je weet dat als je straks weer thuis bent je iedereen moet gaan vertellen over hoe fantastisch het was en hoe mooi de heide en de zee waren. Ook als de heide was weg geregend en ook als de wind het strandzand in je ogen blies en ook als de zee grijs en gauw was en het alleen maar regende.
En je weet dat, net als de rest, je zal vertellen over het heerlijke zonnetje, de prachtig paarse heide en de schitterende blauwe zee.

Afritsbroeken. AF-RITS-BROEKEN

Relax, dit wordt geen eindeloos verhaal over afritsbroeken, ik vind zelfs dat ik er nu al te veel tijd aan heb besteed. Ik wilde met u eens praten over het gelo.......grapje. 4Daagse.

Er is 1 week in het jaar dat heel Nijmegen in rep en roer is. Iedereen is druk bezig, de supermarktmedewerkers maken overuren, de flesjes water zijn niet aan te slepen en overal worden in de wilde weg dranghekken en Dixi's gepleurd. Die week is de week voor de 4Daagse, grasveldjes worden plantsoenen met bloemetjes die geen water krijgen en dus binnen een paar dagen weer dood en/of platgetrapt zijn, er worden vrachtladingen spekjes en biscuitjes ingekocht om de hongerige wandelaars te voorzien van schattige kindjes die met een bakje spekjes langs de kant van de weg zitten. Hun plakkerige handjes omhoog voor de high-fives en een tasje achter hun stoeltjes voor de stickers die ze hopen te krijgen. 

De mensen die het echt niet meer kunnen maken om te bedelen voor 'souvenirtjes' zoeken hun uitvlucht in het bier en de loeiharde carnavalsmuziek die uit de speakers schettert. De avond ervoor zijn ze uit geweest in Nijmegen en wat werkt beter tegen een kater dan een goeie pot bier om 10 uur 's ochtends.

Voor de wandelaars is het een iets andere week, kan ik uit ervaring zeggen. Voor de 40 km is het opstaan om 5 uur, starten om 6:15, 's middags een keer thuiskomen en dan vroeg naar bed want je bent moe na 40 km lopen, geloof me.

Zondag of maandag kun je je startbewijs en bandje ophalen op de Wedren. Ik ging maandag en dat was een heel avontuur. Dat startbewijs is zo gedaan, de mevrouw van het tentje deed mij mijn bandje om ('2 vingers ertussen houden alsjeblieft.' 'Mag 1 vinger ook, want de vorige keer za......' 'Wat jij wil.') en ik kon gaan. Nou begon het net op dat moment te regenen en ondanks dat ik niks tegen water heb, zolang het maar uit de douche komt, ging ik schuilen onder een boom, samen met nog zo'n 40 andere mensen.

Onder die mensen waren ook drie mensen van de tv. Persmensen. Als je ze ooit bent tegengekomen snap je vast wat ik bedoel als ik zeg dat ik niet helemaal ondersteboven van ze ben. Ze doen zo cool en hun clubje bestaat altijd uit dezelfde personen: een ietwat gezette cameraman, een regisseur en een knappe presentator/presentatrice. Variaties zijn natuurlijk mogelijk, en zo ook bij deze groep. Ik dacht namelijk eerst dat de knappe regisseur de presentator was en de knappe presentatrice de regisseuse. Ze overlegden met elkaar en met de cameraman, geïrriteerde blikken en stemmen. De man belde met iemand, keek om zich heen en na een paar minuten kwam er, de regen trotserend, een kleine vrouw met wandelschoenen aanlopen. Haar kleding was duidelijk niet bedoeld om mee te wandelen, geen afritsbroek dus. Ze praatte even met de tv-mensen en liep toen weer terug de regen in. De cameraman pakte zijn camera en plantte hem op zijn schouder. Behulpzaam als ze was vroeg de vrouw of ze nog een speciale pose aan moest nemen als de camera begon te draaien. Nee, dat hoefde niet. Nadat er 'camera loopt' was geroepen liep ze breed lachend naar de presentatrice toe. 'Zooo', zei die op een toon alsof ze het tegen haar vijf jaar oude nichtje had, 'dus jij hebt nu je startbewijs opgehaald?' 'Ja, ik heb er erg veel zin in'. 'Ja dat begrijp ik. Zeg, heb je nou veel getraind?'

De rest van het gesprek weet ik niet, ik kon die poppenkast niet meer aanzien en ben door de regen heen naar huis gelopen. Ik had natuurlijk ook de bus kunnen nemen, maar ik besloot om drie keer te verdwalen in de stad waar ik al bijna 17 jaar naast woon.

Dag 1

Zoals ik al zei moet je vroeg opstaan als je jezelf pijn wil doen door middel van lopen. En dat deed ik dus, dat vroeg opstaan. Te vroeg als je het mij vraagt.

De politie heeft vorig jaar een liedje over hem bedacht.
Want de politie is je beste vriend!

Ieder jaar staan er langs de weg weer mensen die de meeste wandelaars wel kennen. De man met de vikinghelm en zijn kat Wilma, Jan van Vulpen van het BEUMEZAAGUUUHHH en de heren met hun nette overhemden en broeken met vouw, die ons beloven dat God al onze zonden zal vergeven als we hun boekje maar even lezen. Ohja, en een fijne reis en veel wandelplezier, dat ook. Nog tot twee kilometer na de heren zie ik kinderen met de verkortte versie van de bijbel in hun tasjes, af en toen ligt er eentje vertrapt en gescheurd in de goot. Sorry mannen, blijkbaar waren er toch een aantal wandelaars die het evangelie van Lukas niet op prijs stelden. 

Als ik na zeven uur lopen en een half uur fiets zoeken weer thuis ben zie ik dat mijn voet de grootte en de kleur heeft van een watermeloen. Hij was al ontstoken en de bloeduitstorting die net weg was verdiende ook niet de schoonheidsprijs, maar ik had toch gehoopt dat hij me zou sparen. Wat verwachtte ik, dat ik zomaar 40 km kan lopen zonder gestraft te worden? Misschien had ik toch maar het boekje van de nette heren aan moeten nemen. Maar, zoals de man met de trompet zei: ik ben nu in Elst geweest, en dat pakt niemand me meer af.

TELLER:
Aantal keer de naam 'Roy Donders' gehoord: 4
Blaren: 0
Pauzes: 0
Aantal wandelaars uitgevallen: 715
Aantal super-coole-(naar eigen zeggen)die hard-vrienden langs de kant om half 7 's ochtends: 3

Dag 2
Ik ben moe. Ik. Ben. Zo. Moe. En raad eens? Ik heb nauwelijks vreemde/gekke/grappige mensen of dingen onderweg gezien. Dat betekent dat ik bijna geen stof heb om over te schrijven, anders wordt het wel heel saai.
Vandaag was het Roze Woensdag, en daarom was er aan de Stevenstoren een regenboogvlag gehangen. Tot zover de kerk.
Militairen en de invloed die ze hebben op kleine kinderen is vreemd. Het is me al te vaak overkomen dat ik een kind een high-five gaf en dat het me verbaasd aanstaarde met een blik die zei 'wat doet dat rare mens nou?'. Bleek dat er een colonne militairen achter me liep die natuurlijk veel interessanter waren dan ik vanwege hun hoge gehalte aan stickers en het uniform. Maar WIST JE DAT: buiten de steden, dorpjes en gaten (zoals Slijk-Ewijk) komt hun ware aard naar boven. Ze zingen rustig een half uur lang hetzelfde lied, lopen met een knuffelhond aan een stok alsof ze hem aan het uitlaten zijn en praten niet over de veiligheid van het land. Nee, ze hebben het over auto's en meisjes, alsof het normale jongens zijn. De meeste (Nederlandse) wandelaars in een militairenpakkie zijn trouwens ook helemaal geen militairen. Er zitten heel veel studenten bij met te veel vrije tijd die allemaal dokter of advocaat worden, niks Afghanistan en Syrië.
Al moet ik wel toegeven dat dit grappig was:

Oma tegen haar kleinkind: kijk daar, soldaten. Ga ze maar een high-five geven! (roept naar militairen) HANDEN OMHOOG, HANDS UP, HANDS UP!!
Twee vrouwen die achter mij lopen: pieuw pieuw.

Blijkbaar had ik toch genoeg inspiratie.

TELLER:
Aantal keer een plaatje van Roy Donders gezien: 1
Aantal keer dat dat te vaak was: 1
Blaren: 0
Pauzes: 1, 4 minuten
Aantal wandelaars uitgevallen: 1118
Aantal mensen langs de weg die ik ken: 1
Aantal mensen langs de weg die mij schijnbaar kenden en heel hard hallo riepen: 3, op verschillende locaties

Dag 3
Over de Zeven Heuvelen moeten mensen altijd moeilijk doen, altijd. En dat terwijl het niet eens zo heel moeilijk is. Er is 1 heuvel waar je even moet doorstappen, maar verder valt het heel erg mee.
Wat me wel opvalt is dat er ieder jaar weer meer campers en huizen langs de route staan. Op die beruchte en overschatte heuvelen is het namelijk het gebruik om de vele politiemensen die zorgen voor onze veiligheid en dat soort zaakjes, te negeren. Mag je geen campers midden op het steilste stuk zetten? Boeie. Over openbaar dronkenschap wordt ook niet zo moeilijk gedaan, meneer agent zingt samen met de jongens voor de universiteit nog een keer van 'we zijn er biiijjjnaaa, maar nog niet helemaaaal'. De armen broederlijk over elkaar heen en wil je nog een biertje? Nee, nee, ik moet werken hé. Ach man, doe niet zo moeilijk. Nee, ik moet nu echt aan de slag. Hij blaast op zijn fluitje en geeft aan dat we moeten stoppen om de auto's erdoor te laten. Als hij ons weer door laat lopen beginnen de jongens weer te zingen en door de stoet heen te rennen, hun handen omhoog voor de high-fives en zingend dat ze hun potje met vet al op de tafel hebben gezet.

Ik had een heel cool filmpje van Nederlandse mariniers en Engelse scouts die een soort zanggevecht deden terwijl er wat Zweden tussen liepen. Maar omdat alles zo modern is tegenwoordig kon ik het niet online krijgen omdat het bestand te groot was. Ik stel voor dat wie wil weten hoe het eruit zag zelf wat mensen of Playmobilpoppetjes regelt en de veldslag op die manier nabootst.

In Groesbeek controleert het meisje dat de Aquarius uitdeelt of ik wel wandelaar ben.
Verontwaardigd wijs ik naar mijn rode hoofd en mijn schoenen die voor wandelschoenen weliswaar te doen zijn, maar die je normaal absoluut niet aan moet trekken tenzij je ze aangeboden krijgt van de lieve mevrouw van Het Leger des Heils. Het meisje lacht een beetje en duwt me dan een flesje in mijn hand, veel succes nog.

TELLER:
Aantal keer aan het bestaan van Roy Donders herinnerd: 0
Blaren: 0
Pauzes: 4 minuten
Aantal wandelaars uitgevallen: 973
Aantal mevrouwen gezien die hun opgerookte peuken netjes in een plastic zakje deden in plaats van de in het weiland te gooien: 1, best tof

Dag 4
And last but not least, dag 4.
Even voor de goede orde: een Vierdaagsekruisje is geen koninklijke onderscheiding.
Iedereen moet zo onderhand wel moet weten dat er donderdag een vliegtuigramp heeft plaatsgevonden.
Het hoe en waarom laat ik graag aan de hoge heren over en dat het zielig is en heel erg, dat is nu ook wel bekent, maar het had ook zeker invloed op de 4Daagse.
Er waren twee medewerkers van de gemeente Cuijk omgekomen, dus toen ik om 11 uur door Cuijk liep was er een minuut stilte. Dat was mooi. Een halve minuut heb ik geluisterd naar mensen die naar hun buurman of hun kinderen sisten dat ze hun bek moesten houden. De andere helft luisterde ik naar doodse stilte, zelfs de buitenlanders die er niks van begrepen stonden stil, ze konden niet anders, en hielden hun mond.
Na deze ernstige minuut besloot de dj om wat leven in de brouwerij te brengen en draaide 'I will survive'. Tja, de perfecte timing was het niet, maar ieder zijn ding. Hij was trouwens niet de enige die het gebeuren weer snel vergat. Een jongetje van zes riep van een afstand al naar me 'hé meisje, boks'.
De rest van de tocht, via Mook, Molenhoek, Malden, Nijmegen, was de gebruikelijke harde muziek verboden. Er waren geen fanfare's en hoempapa-bandjes die zich op het laatste stuk tussen de wandelaars mengden zoals gebruikelijk. Ik ga na mijn Facebookoorlog, die inmiddels verwijderd is, niet meer vertellen wat ik er van vond. Bedenk dat zelf maar.
Gelukkig bood de vliegtuigramp wel voldoende gespreksstof, net als een paar koeien die door een weiland renden (dat is wat koeien doen) (vooral de Amsterdammers en Rotterdammers waren er zo te horen van onder de indruk) en de niet onbelangrijke vraag 'why are all the guys taking shits?' ('Shhh')
Nou goed, ik heb het gehaald. Voorlopig geen Dixi's, afritsbroeken (want ja, zelfs met 35 graden liepen mensen met afritsbroeken), rode voeten van de warmte en geen leuke, juichende mensen langs de kant. En toch kan ik het iedereen aanraden om een keer mee te lopen, want echt waar, het is een eitje.

TELLER:
Aantal mensen die mochten starten: 46.000
Aantal mensen die hun startbewijs hebben opgehaald: 43.013
Aantal mensen uitgevallen: 227
Aantal mensen die de 4Daagse hebben uitgelopen: 39.913
Blaren: 0
Aantal voeten van megaformaat die knalrood zijn: 2
GEEN. ROY. DONDERS. YES.
Aantal keer voor het eerst een 0,0% Radler gehad: 1

What happens in Riga....

De verveeldood ligt altijd op de loer. Zo ook bij mij. De examens zijn achter de rug, nu is het wachten op de uitslag. Nou kan ik mezelf natuurlijk opsluiten op mijn kamer, met de computer als enige verbinding met de buitenwereld. Maar wat ik ook kan doen is met mijn moeder en haar collega's meegaan naar Riga, en dat is precies wat ik heb gedaan.

Om het te illustreren: dit huis met kogelgaten was ons uitzicht

Voor degenen die hun lessen topo hebben verbannen uit hun geheugen: Riga is de hoofdstad van Letland. Op de kaart ligt het aan zee, maar de enige keer dat ik de zee heb gezien was door het raampje van het vliegtuig. Vroeger hoorde Letland bij de Sovjet-Unie en mede daardoor zijn veel mensen nog steeds arm. Maar dan ook echt arm. In iedere grote stad kom je bedelaars tegen, maar hier stonden de bejaarden met hun verfrommelde koffiebekertjes in rijen voor de kerken en winkelcentra. 

Dit waren dus alleen de oudere armen, de jongere generatie lost hun gebrek aan geld anders op hebben we gemerkt. We liepen een winkel in om water te kopen en vlak na ons kwam een man in een trainingspak binnen. Hij vroeg iets aan de winkelmevrouw en ze antwoordde geïrriteerd iets in het Lets waarop hij naar de deur liep om weg te gaan. Wij wilden ook net weggaan maar lieten hem voor gaan omdat we zulke leuke en aardige westerlingen zijn. Blijkbaar was hij daar niet echt van onder de indruk want voordat we het wisten had hij de fotocamera uit moeders jaszak gepakt. Gelukkig had ze het door, ze pakte zijn schouder en toen hij zich omdraaide kon ze de camera terugpakken.

In het hotel kwamen we erachter dat we met het hele clubje in de Bijlmer van Riga terecht waren gekomen maar er werd ons beloofd dat er in het centrum meer werd gestolen, dus zo gevaarlijk was onze buurt nou ook weer niet. Gelukkig maar.

Achja, het is ook wel zielig als dit je huis is

Er is de rest van de vakantie niets meer gestolen, de mensen waren te druk met andere dingen. Zo zag ik op een enorme markt een man die zijn ui afspoelde om hem vervolgens in twee happen op te eten. Een andere man liep door het centrum van de stad met een wieldop alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ook was er iemand daar die zo briljant/idioot was om yoghurt in een zak te doen en dat te verkopen. Ja ik snap het ook niet. En ondanks dat er van ons groepje niets meer werd gestolen pakte het misdienaartje in de Russisch orthodoxe kerk een hand vol hostie's extra waarna hij rustig weg slenterde met zijn glimmende Adidas sneakers en zijn spijkerbroek die ietwat afstak bij de dure toga die hij daar overheen droeg. Oké oké, ik geef toe dat dit niet echt een indrukwekkende diefstal was, maar ik heb nog wel iets beters! In een enorm warenhuis, vergelijkbaar met de Bijenkorf, liep een vrouw heel rustig langs planken met testflesjes van dure parfum. De bewaker die op twee meter (nee, dit is niet overdreven) afstand van haar stond lette alleen maar op ons en had dus niet door dat ze snel een flesje Chanel pakte om mee te laten liften in haar jaszak. Beetje jammer, bewaker.

Maar er zijn ook mooie dingen in Riga! En dan bedoel ik niet de St. Petruskerk, die was uiteraard gesloten was op het moment dat wij erin wilden, maar de Dom en zijn orgel. De gids vertelde dat dit orgel magische klanken had, je kon er door gaan huilen, lachen of zelfs in slaap vallen. Iedere dag om 12:00 uur en twee keer in de week 's avonds is er een 'concert' met dat orgel. Wij gingen 's avonds omdat het die langer duurde. Een orgel boeit me niet zo, de eerste paar stukken zijn leuk maar daarna worden de tonen eentonig (WOORDGRAP), daarnaast maakt het ding zo veel lawaai dat er scheuren in de muren zaten. Na ieder stuk liepen er meer mensen weg en gonsden mijn oren harder. Voor gehoorschade hoef je dus blijkbaar niet eens naar een duur Justin Bieber of Prince concert, een uurtje orgel luisteren voor 7 euro is al genoeg. Maar toen kwam er een violist bij. Iedereen in de kerk zat netjes met zijn gezicht naar het altaar toe en hield zijn ogen dicht. Ik niet, ik keek tussen de preekstoel en het blonde achterhoofd van mijn voorbuur door ademloos naar de violist, hij was fantastisch. Niet iedereen was het met me eens, een vrouw keek vanuit haar ooghoeken naar haar man die zijn kin op zijn borst had, waarschijnlijk was ze bang dat hij zou gaan snurken. Tegenover mij zat een Gucci-meisje van rond de 25, in het begin lachte ze nog een beetje ongemakkelijk naar haar buurman en vermoedelijk haar vriend. Hij negeerde haar en bleef serieus voor zich uit staren. Als hij uiteindelijk ook de orgelmuziek-luisterhouding aanneemt en zijn ogen sluit doet zij dat ook maar. Met gefronste wenkbrauwen, samengeknepen lippen en haar handen om haar nep-leren tas geklemd probeert ze van de muziek te genieten. Of ze hoopt dat het zo snel mogelijk voorbij is, een van de twee. Als ik na een tijdje opkijk van de violist om mijn nek een vroegtijdige dood te besparen zie ik dat het Gucci-meisje me aanstaart. In haar ogen zwemt het onbegrip en de verbazing. Een 16-jarige hoort zich op dit tijdstip toch in te drinken om daarna naar een of andere lugubere tent te gaan waarna ze kruipend naar huis gaat omdat ze haar fietssleutel heeft verloren? Aanpappen met een rijke nerd die een rare liefde heeft voor orgelmuziek doen we later wel. Ze kijkt weer naar haar vriend, aan haar gezicht te zien kan ze nauwelijks haar lachen inhouden al is mij onduidelijk wat er nou zo grappig is. Uit beleefdheid geeft hij haar een geïrriteerd lachje terug. Zodra hij weer in het niets begint te staren stoot ze hem aan en wijst naar iets. Met haar hand half voor haar mond vertelt ze hem wat er te zien is. Een fractie van een seconde kijken zijn ogen naar wat er te zien is om daarna weer weg te kijken en haar te negeren. Arm Gucci-meisje. 

Een paar banken verder houdt een vrouw de arm van haar man stevig vast, haar hoofd op zijn schouder en zijn hoofd op haar hoofd. Is er toch nog iemand (of twee iemanden) die de slaapverwekkende krachten van het orgel ervaart. Ik kijk mijn buurvrouw aan en ze kijkt terug, maar voordat ik kan glimlachen slaat ze haar ogen neer en wrijft ze met haar handen over haar witte legging. De slotakkoorden klinken en na een paar tellen begint iedereen te klappen. We staan op en kijken naar het orgel om te zien welke bejaarde man er tevoorschijn zal komen. Een blond meisje komt vanachter het enorme ding vandaan en neemt breed glimlachend het applaus in ontvangst. Of ik geloof in stereotypen? Nee joh.

De Russische ambassade die streng bewaakt werd door een flinke club agenten

Gewoon, omdat het grappig is

Drugs en examenstress

Laat ik eens iets nieuws introduceren. Ik begin nu deze blog, werk hem een paar keer bij en dan..... nouja, dan is er als eindresultaat een blog bestaande uit meerdere blogs. Cool toch?

Maargoed, be prepared want dit wordt één groot examen-stress-klaag-aaaah-ding. Naast alle negatieve aspecten die aan de examens zitten probeer ik, als een echte rasoptimist, het goede van de examens in te zien. En het was even zoeken maar ik heb het gevonden: je kan er ontzettend lekker over klagen. Gelukkig heb ik, naast mijn optimisme ook een talent voor klagen (en voor sarcasme) dus dat moet goed komen.

Die zin zeg ik dus al weken: 'dat komt goed'. En niet tegen mezelf, want ik praat niet vaak tegen mij omdat ik me dan teveel aan mij ga irriteren, maar tegen iedereen die me succes wenst of me op welke manier dan ook herinnert aan het mes met dodelijk gif dat me boven het hoofd hangt. Niet dat ik dat erg vind, het klinkt wel interessant: 'ik? Ik ga volgende week mijn EINDEXAMEN maken. En jij? Het is vast niet zo belangrijk als het EINDEXAMEN.'

Wel leuk en aardig allemaal hoor, maar ondertussen zit ik dan wel weer wekenlang de hele tijd op mijn veel te kleine en veel te rommelige kamer. Op mijn stoel, die een heel modern hydraulisch (ik spelde hydraulisch in 1 keer goed, krijg ik nu extra punten bij Nederlands? Die heb ik nodig) systeem in zich heeft maar dit niet tot uiting kan brengen omdat het een afgeschreven kantoorstoel is. Mijn heeft rug door deze fijne zetel al drie hernia's opgelopen en mijn vingers hebben putjes omdat ik de pen te goed vasthoud tijdens het maken van de stapels oefenexamens. 

Dit is dus een waarschuwing voor iedereen die ooit nog het examen moet maken: die week vrij voor de examens? Dat is de meivakantie, en je hebt nog minder vakantie dan de basisscholen. Nog een week vrij? Dat zijn facultatieve lessen, Google maar wat het betekent en ga er naartoe, de klas is bijna leeg en de stof die je krijgt is bruikbaar. Geweldige beelden van jezelf, luierend in het zonnetje met ook nog ergens een examenbundel en schrift? Forget it, ik weet niet hoe het weer volgend jaar is, zelfs niet wat het morgen is, maar dit jaar is het gewoon op je zolderkamertje jezelf een depressie aanpraten omdat je niet meer weet wat het omslagstelsel ook al weer inhield. Als er iemand binnenkomt met de vraag of je niet eens moet gaan lunchen of pauze houden want je kan ook te veel leren is het antwoord: 'nee ga weg doei, ik moet deze vragen maken'. De hele dag vraag ik me af of ik nou wel genoeg heb geleerd, of ik die zin nou niet al 20 keer eerder heb gelezen en waarom alle leuke dingen een week voor de examens zijn. Als ik in het woordenboek opzoek wat paramilitair betekent staat er 'op militaire leest geschoeid'. Ohja, nu snap ik het. Na pauzes van 4 uur voel ik me zo schuldig dat ik tot 23:00 uur doorleer, wat me de volgende dag op een duf hoofd en wallen komt te staan. Ik raak afgeleid door de stomste dingen, dan zijn mijn net nieuwe cactussen weer zwart (wat niet hoort) (cactussen horen groen te zijn), dan plingt mijn iPod weer omdat ik zo'n populair persoon ben (en Line Runner wil weten wanneer ik weer kom spelen) en om het feest compleet te maken merk ik dat mijn deo op is en ik zal niet rusten voordat ik een nieuwe heb (aangeleverd door niemand minder dan mijn moeder die altijd voor me klaarstaat in deo-nood). 

Ze zijn weer groen! Ik heb er met een naald in gezeten... Steriel enzo

Natuurlijk zijn er ook verjaardagen en leuke dingen en daar ga ik ook naar toe. Maar niet als ik niet zeker weet dat er 's ochtends of 's avonds nog een oefenexamen kan worden gemaakt of nog een geschiedenistijdvak kan worden doorgenomen.

Hè verdeurie, nu maak ik het weer veel te lang.

Nou goed, nu komt het fantastische van mijn plan dus. Ik ga gewoon ontzettend kankeren (of niet) op de examens. Wat er van terecht gaat komen weet ik ook niet maar dit is een begin.

Maandag

Geen examen, thank God (of de roostermakers). 's Middags pak ik maar alvast mijn tas in om hem daarna weer uit te pakken omdat ik mijn pen nodig heb. 's Avonds begin ik aan poging 2, dit keer wel met resultaat want ik wil vroeg naar bed (lees: 23:30) om morgen helemaal fris en fruitig (wie heeft die uitdrukking ooit bedacht?) te zijn voor Nederlands. Ik twijfel nog even of ik nou wel of niet mijn schaar mee mag nemen, misschien zijn ze bang dat ik één van de examinatoren neer wil steken. Ik neem hem toch maar niet mee, de behoefte om iets te gaan knippen op, of in, mijn examen is nihil.

Dinsdag -> Nederlands

Laat ik hier maar niet te veel woorden aan vuil maken. Het was een makkie. Dacht ik.

Ken je dat, dat je na de toets dat gesprek hebt van 'oh wat had jij daar? Oh dat had ik ook!! Yes ik heb vast een 10'. Dat had ik dus niet maar toen ik op examen.nl wilde kijken wat mijn cijfer was kwam ik erachter dat ik 4 vragen niet had ingevuld. Nu ik het typ doet mijn hart nog steeds pijn, letterlijk. Het is jammer, ik heb de vragen gewoon niet gezien, de blaadjes lagen door elkaar en al het overzicht was verdwenen. 

De schade: ik ben 6 punten misgelopen, en daarmee bedoel ik 6 scorepunten, niet cijferpunten. Mijn cijfer is minimaal een 4.4 en maximaal een 6.blabla. Maar aangezien het zo makkelijk was betwijfel ik of er een soepele normering zal komen. Op naar een herkansing.

Wat wel nog even gemeld mag worden is de 'blunder' die ik daarna maakte op Facebook, eerst zei ik dat het zo makkelijk was om vervolgens biologie te gaan gebruiken. Als je begrijpt wat ik bedoel. 

(Als iemand zijn naam er niet bij wil moet die het even zeggen, ik verander het zo) 

Antwoord op Suze: 16 t/m 19

Diana: nee, gewoon pure domheid

Joyce: ik heb niet voor niets een bril ;-p

Ik heb er toch te veel woorden aan vuil gemaakt.

Woensdag -> wiskunde

Ik had me zo druk gemaakt om Nederlands (als in: 4 paniekaanvallen waarbij ik tijdens de derde mijn examenbundel wiskunde sloopte) dat ik valeriaan kreeg om rustig te blijven en man, ik was rustig. Normaal gebruik ik nooit medicijnen en 16 druppels van dat stinkende, vieze, gore spul zorgde ervoor dat ik mijn benen moest dwingen om te lopen. Tel daar de 19 druppels bij op die ik nam vlak voor het examen begon en je kan zeggen dat ik mezelf gedrogeerd heb.

Nog iets extra's wat ik dinsdag nog niet had: een nietmachine. Ik was/ben niet van plan om het me nog een keer te laten gebeuren dat ik door mijn chaos vragen mis. Helaas stierf mijn nietmachientje na zijn eerste nietje al een dramatische dood, maar de blaadjes zaten aan elkaar en daar ging het om.

Om de één of andere reden heb ik in de zomervakantie een soort wiskundeknobbel gekregen dus dit was te doen. Ik hoorde van veel mensen dat ze het te moeilijk vonden maar jongens, we hebben het wel over wiskunde hé. 

Donderdag -> economie

Nieuw examen, nieuwe nietmachine (of juist oude, ik heb m geleend).

Ik ben verontwaardigd. We hebben het zo vaak over marktvormen, omzetten, break-evenpunten, werkloosheid en weet ik het gehad, en nou kwam het niet in het examen voor! Hoe dan ook, als je goed las was het best te doen, in het begin een beetje lastig, oké, oké. Maar daarna ging het.

Geen idee of ik nu allemaal onzin vertel over hoe goed ik economie wel niet heb gemaakt, deze heb ik niet nagekeken. Anders vind ik het zo zielig voor mijn mentor, dan belt ze me over een paar maanden en dan ga ik de pretbederver spelen omdat ik al weet wat mijn cijfers zijn.

Nou, ik ben moe en morgen heb ik Engels. Dus dat.

Vrijdag -> Engels
Pff, is dat alles? Zo gedaan. Cijfer: 7.9-9.4

HET HELE WEEKEND
LEREN LEREN LEREN (en toneel, dat is dan wel weer leuk)

Maandag -> geschiedenis (pilot)
Ik wilde eigenlijk niet gaan nakijken, maar mijn iPod begon zijn eigen leven te leiden en omdat ik ook de kwaadste niet ben liet ik het toe. Van de antwoorden werd ik alleen zo bang en depri dat ik het snel weg klikte. Met andere woorden: ik heb geen idee hoe het ging. 

Frans
HA YES, dit kan ik!!!! Cijfer: 8.2-9.5

Dinsdag -> niks noppes nada
Zucht, biologie is zoo veel.

Woensdag -> biologie
Tja kijk, ik was gewoon heel erg moe en dat werkt niet. Stomme fouten, stom cijfer. 5.6-7.6 meh

En nu denkt iedereen (ik soms ook) dat ik zeeën van tijd heb. Officieel is dat ook wel zo, maar omdat ik me ooit in een vlaag van verstandsverbijstering heb aangemeld voor de jaarboekcommissie en er deze hele week 'vergaderingen' zijn gepland moet ik dus alsnog naar school. Achja, het harde leven van een scholier....
Maar even zonder gekheid, het is 12 uur en ik had mezelf plechtig beloofd om: 1, niet 's nachts te schrijven want dan komen er alleen maar rare dingen uit. En 2: om om 10 uur in bed te liggen. Ehm ja..

Laatste update
Mijn plan was om direct na de uitslag te updaten. Toen was het plan om dat na de diploma-uitreiking te doen. En nu wil ik deze blog voordat ik op vakantie ga af hebben.

Met dank aan de buurtjes. Ik heb m alleen nog niet
open durven maken omdat ik niet weet
 of er nou erwtensoep of iets heel anders in zit

Nou, ik ben dus geslaagd met cijfers waar ik niet ontevreden over ben (lees: achten en een paar zevens). Mijn mentor verklaarde me volgens mij voor gek toen ik zei dat Nederlands niet goed was nagekeken (een 6.8, met het SE erbij een 7.0).
Zoals het een net geslaagde betaamt knalde ik een bericht op het internet waar niet iedereen van gecharmeerd was, maar waar ik nog steeds achter sta.
En natuurlijk moest ik hoogstpersoonlijk de vlag uithangen. Vanwege het WK was het nu van levensbelang dat er een tas bij hing, mensen moesten natuurlijk niet denken dat we voor Nederland waren. Stel je voor! Nee, wij waren vanaf het begin voor de kampioenen, wie dat ook zijn. Maar heeft iemand er ooit bij stilgestaan wat voor een rotwerk het is om zo'n tas vast te knopen aan een vlaggenstok? Is er dan werkelijk nog nooit iemand geweest die besefte dat geslaagden ieder jaar weer vechten met dat ding? En geloof me, dat is een strijd op leven en dood. Gelukkig won ik, en na een tijdje hing mijn eigen vlag te wapperen in de wind met mijn tas eronder bungelend. (Dat is niet helemaal waar, er stond geen wind. Eigenlijk zag de vlag er een beetje dood en zielig uit, maar als ik dat zeg klinkt het niet alsof ik een geweldig en perfect leven heb.)
Wat daarna gebeurde is niet echt interessant. De leraren waren er bij het cijfers ophalen in geslaagd om vlaggen op de hangen door de hele gymzaal, wat ik best een prestatie vind als je de gemiddelde lerarenlenigheid bekijkt.
De uitreiking stond volledig in het teken van eieren. Wij, de leerlingen, waren kuikens die uit hun ei kropen en uitvlogen. Iedere mogelijkheid om het woord 'ei' te gebruiken werd dan ook benut. Het programma was verder opvallend goed in elkaar gezet, well done leraren. Een paar mentorenliedjes, een angstaanjagende bioleraar die een lied zong over een ei en een kippenhok voor de leerlingen die net iets anders waren dan de rest.
En dat was het dan voor de meesten. Voor degenen die het willen weten: ik ga na de zomervakantie vwo doen op het SSgN. Voor degenen die het niet willen weten: vergeet de vorige zin.
De nieuwe generatie wereldverbeteraars kruipt uit zijn ei en gaat ontdekken dat alles toch net iets moeilijker is dan verwacht, maar ach, dat was de middelbare school toch ook.

Dronken neuzen met glijdende Russen

Sinds een paar jaar is het blijkbaar normaal bij de familie Van der Wel dat we de carnaval overslaan en in de daarvoor bestemde vakantie onze toevlucht zoeken op de pistes in Oostenrijk. Aangezien er zoveel grappige/leuke dingen gebeuren als je op vakantie bent besloot ik er een blog over te maken. Om ervoor te zorgen dat niemand doorheeft dat dit eigenlijk een ordinair reisverslag is heb ik het ingedeeld in delen. (Ja ik weet dat er twee keer delen staat)

En voor een gouden nachtrust....
De meeste mensen gaat in een hotel als ze op wintersport zijn, wij niet, wij huren een appartement. Waarom? Geen idee. Hoe dan ook, het appartement moet wel betaalbaar zijn, en daarom kwamen we dit jaar terecht in een onderkomen voor twee personen. Vanwege het ruimtegebrek was er nog een aparte kamer (+eigen badkamer) beschikbaar die ik grootmoedig afstond aan Hugo, graag gedaan jongen.
Het appartement bestond uit 4 ruimtes, een hal, een badkamer, een slaapkamer voor mij en Irene en de woonkamer/eetkamer/keuken/slaapkamer van het ouderlijk gezag. Ja inderdaad, pap en mam sliepen in de WEK-kamer (woon, eet, keuken), het bed was zo'n bank die je alleen met ontzettend veel hersens en agressiviteit kunt omtoveren tot bed, gelukkig heb ik bij vlagen allebei de benodigdheden en konden mijn ouwelui zo neerploffen (wat ze niet deden).
Het was al met al niet het meest ideale appartement, maar dat kon mij weinig boeien want de baasmevrouw had paars haar. Maar echt serieus, het was wit en dan boven paars, hoe awesome kun je zijn als bejaarde.
De awesome-heid verdween echter toen mam en ik donderdagavond op Irene's en mijn kamer geknaag hoorden bij mijn bed. Ik heb echt niks tegen muizen, ze zijn überschattig, maar zodra ze té dicht bij mij in de buurt komen ben ik tot alles in staat om de weg te krijgen. Daarom hebben mama en ik eerst die arme onschuldige Irene in bed gekieperd en zijn daarna mijn bed en de muur gaan onderzoeken. Thank God en de hemel en de aarde en alles wat daar tussen zit, de muizen zaten niet in de kamer en konden daar (IN PRINCIPE) ook niet komen. Voor mijn gemoedsrust hebben we ook nog peper door een kiertje geduwd, daarna een ondefinieerbare soort zalf en om het gat te dichten kwam er nog een teen knoflook achteraan, in ya face *gecensureerd*beesten.

Schilehrer und anderen
Hugo en ik konden nog niet zo ontzettend goed skiën dus moesten we op les, en uiteraard worden we dan bij het langzaamste groepje gezet, bij een leraar die niks doet. Dus heb ik als oudste maar even gefixt dat we bij een toffer groepje kwamen. En tof it was, de leraar heette Martin en woonde al zijn hele leven in Zell am See (daar waren we dus), hij wist alle tentjes en.. nouja, hij was gewoon cool. De high-fives en boksen vlogen heen en weer en iedere ochtend informeerde hij vriendelijk naar wie er een kater had en wie er naar welke tent was geweest.
Sowieso was ons hele groepje geweldig. We hadden een Engelse vrouw (Scotty) van minstens 65 die op vakantie was zonder dat haar familie het wist. Of ze wisten het wel, maar ze dachten dat ze naar Parijs ofzo was, op een citytrip. Ze was vorig jaar aangereden door een snowboarder: schouder, 2 wervels en knie gebroken. Daarna had ze een maand in een ziekenhuis in Frankrijk gelegen en ze kon pas sinds 2 maanden weer goed lopen. Die familie wilde natuurlijk dat ze zou oppassen en dit jaar niet zou gaan skiën, haar broer had haar in Jersey op het vliegtuig naar Londen gezet met het idee dat ze van daaruit naar Parijs zou vertrekken. Hun zorgen waren trouwens wel terecht, na één ochtend was haar knie twee keer zo dik als de andere.
Scotty was net een personage uit een film die je ontzettend graag in het echt wil kennen maar er zijn bijna geen mensen zoals dat personage, zeg maar zoiets als de rollen van Maggie Smith. Ondanks dat ze de hele tijd aan de bar hing en om de zoveel tijd naar buiten vluchtte om te roken doet ze veel aan sport en ze is/was echt fantastisch. Oja, en ze zei dat ik een "lovely (spreek uit als 'loevely') accent" had, woohoo!

De lunch op onze eerste dag bij Martin was de beste lunch ever, ik was vorig jaar al in dat restaurant geweest maar dit was zo veel beter. Het was het enige restaurant dat echt aan carnaval deed, de eigenaar was verkleed in een boevenkostuum (zo een met witte en zwarte strepen) en de serveerster deed zich voor als een zeer vrijpostige agente. Echt een gouden duo. De eigenaar had standaard een flinke pot bier op de bar staan die hij regelmatig moest bijvullen, hij schreeuwde door de zaak heen aanwijzingen naar de agente en was een uitmuntende goochelaar (of iets wat daar op lijkt). Zo bewees hij aan ons dat je maar 3 keer een glas bier kunt ronddraaien zonder dat het bier eruit 'valt', en inderdaad, de eerste keer ging het goed, de tweede keer ging het goed, en in plaats van de derde keer ronddraaien atte hij het glas leeg waardoor Martin geen bier meer had.
Halverwege de lunch kwam zijn broer Gustav binnen, Gustav was blijkbaar wat minder goed bestand tegen de alcohol dan zijn broer want hij was ladderzat. Zijn enorme neus was knalrood en zijn gevlochten haren zagen eruit alsof ze in geen maanden een douche hadden gezien. Maar ook hij was verkleed, al heb ik geen idee wat het moest voorstellen. Hij had een enorme verzameling speldjes op zijn jasje gespeld en een stuk of 8 toeters om zijn nek hangen. Blijkbaar kwam hij wel vaker dronken de zaak binnenzwalken want de agente schreeuwde naar hem alsof hij een moord had begaan, wat op zich best mogelijk was.
Het drankfeest was compleet toen Martin de Engelsen aan de tafel naast ons had overgehaald om Jägerthee te bestellen en ze hem ook een mok gaven, waarna hij onze tafel trakteerde op shotjes.

Voor hen die zich nu afvragen wat dat voor een tent was: volgens mij zat de alcohol in de lucht want de piste lag vol met lege Flügelflesjes. Ik denk niet dat de rest het heeft opgemerkt, die hadden al hun aandacht nodig om niet gevloerd te worden door de alcohol terwijl ze naar beneden probeerden te skiën.

... En weer opstaan
Dit gebeurde er (denk ik) (hoorde ik later); wat doe je als jouw land en ander land aan het overnemen is? Juist, dan ga je skiën. En als je dan toch op de piste staat met je twee matties, dan kan je net zo goed even aan de voordoen wat voor een trucjes je allemaal kan. Dat gebeurde er dus. Ik skiede achter mijn groepje aan naar beneden, we waren afgezien van de drie Russen de enigen op de piste dus er was niks aan de hand. Totdat die Rus dus cool probeerde te doen voor zijn vrienden, hij ging recht naar beneden maar struikelde toen over zijn ski's, maakte een halve salto en kwam zo vlak voor mij terecht. Ik kon niet meer om hem heen en raakte hem vol met mijn ski in zijn nek of op zijn schouder, dat weet ik niet precies. Vervolgens maakte ik zelf ook een soort halve koprolsalto (wat best een prestatie is want met gym krijg ik dat niet voor elkaar) en landde naast mijn vriend de Rus in de sneeuw waar ik nog even dramatisch bleef liggen omdat ik pijn had (dat was wel echt). Maar het mooiste komt nog, mijn groepje was woedend op die Rus en zijn vrienden, en om het nog erger te maken spraken ze alle drie geen Engels of Duits. Fantastisch hoe kwaad al die Engelsen konden worden, ze dwongen hem om sorry te zeggen en dat deed hij dus na 5 minuten. Ik had er geen problemen mee, alleen jammer dat mijn been de rest van de vakantie geblesseerd was, maarja, je kunt ook niet alles hebben.

Stoeltjesliften
Op de tweede plaats van "meest ideale locatie voor geweldige gesprekken" staan de stoeltjesliften (de eerste plaats was al vergeven aan de schoolwc's), het is fantastisch wat voor een mensen je daar tegenkomt. Zo heb ik een heel gesprek in het Frans gehad met een Française over het onderwijs in Frankrijk, reuze interessant natuurlijk en goed voor mijn Frans.

Dan nu mijn top vier van leukste gesprekken/uitspraken waarvan ik heb mogen genieten in de stoeltjesliften.
4: een meisje van vier reserveert een plek in haar moeders aandacht voor zichzelf, en dat doet ze vrij handig: "aber ich bleibe bei mama, weil ich noch kleiner bin."

3: na een week met ontzettend beleefde Engelsen kwam ik vrijdag naast een groep Engelse vrienden te zitten die me een hele andere kijk gaven op Engeland, leuk voor de afwisseling:
- Bloody hell, fuck these skies, fuck those pole's, I wanted to make a fucking salto but this shitty snow is shit.

2: 2 jongetjes van de Schischule zitten tussen mij en een meneer in. De jongere vertelt vol trots over zijn oudere zus die al 6 jaar oud is, de andere antwoord teleurgesteld dat hij alleen maar een jonger zusje heeft, maar even later weet hij toch iets waarmee hij de oudere zus kan overtreffen:
- Ich bin neun Jahre alt
- (vol ongeloof) Nein... Das glaube ich nicht, du bist kein neun Jahre alt
- (hoogst verontwaardigd) Aber das stimmt!! Ich bin neun Jahre alt!!
Er volgde een discussie over of die jongen nou 9 was of niet en tot mijn grote genoegen stookte de vreemde man de discussie nog even op, ik genoot.

1: 2 vrouwen van rond de 35 waren aan het praten over hoe hun week tot nu toe was verlopen, helaas voor hen hadden ze niet door dat ik Nederlands was:
- Ik had met Lot afgesproken dat er minstens één iemand uit ons groepje moest zoenen deze week, en gelijk die avond had Lot een Mercedes-dealer aan de haak geslagen!
- Ohja? Ik heb niemand hier van mijn partner verteld dus ik snap niet waarom ik nog niemand heb, ik denk dat ze het dan ruiken ofzo.
- Oh nee hoor, er wordt hier heel veel vreemdgegaan volgens mij, we hebben allemaal al minstens 2 of 3 keer gezoend.
- Echt? Maar ik heb mijn trouwring ook afgedaan, dus daar kunnen ze het ook niet van weten.
- ...
- ...
- ...
- We worden oud
- Ja...

Er moet nog wel even gezegd worden dat niet alle stoeltjeslifttochten even geweldig zijn, ik heb 10 minuten mogen doorbrengen naast een hele enge meneer op leeftijd die constant zat te rochelen en zijn neus zat te snuiten met alle geluiden er gratis en voor niets bij.

En er was rust

Het blijkt maar weer dat Kinderen voor Kinderen wel op waarheid gebaseerd is, iedereen heeft een ochtendhumeur behalve ik. Ik stond vanmorgen vrolijk mijn ontbijt te maken ("want een goed ontbijt is broodnodig") en mijn charmante broertje kwam binnen met zijn koptelefoon op. Hierna volgde de volgende conversatie:

-Goeiemorgen Huug (Hugo)

-....

-Goedemorgen zus, en hoe gaat het met jou op deze stralende ochtend?

-Wat?

-Ik zei goeiemorgen

-Oh..

Dat had dus weinig zin, gelukkig kwam mijn al even charmante zusje binnen:

-Goeiemorgen Nene (Irene)

-Wat? Eeh, goeiemorgen??

Nou oké, ik pak mijn stalen ros (die er helaas niet zo 

uitziet: 

weet iemand waar je die kunt kopen?) en vertrek naar de educatieve instelling die men ook wel met "school" aanduidt. 

MAAR... Terwijl ik naar school reed gebeurde het: de mensen uit Malden en omstreken kennen dat stuk Rijksweg bij de McDonalds, altijd druk en al helemaal als je 's ochtends in de fiets-spits zit. Nou vandaag dus niet want wonder boven wonder was het stil. Het was zelfs zó stil dat ik een vogel hoorde! Maar daar bleef het niet bij, een paar seconden later hoorde ik nóg een vogel! En nóg één! Het enige wat ik hoorde waren die vogels en mijn kettingkast die het voor elkaar kreeg om te klinken als een ratel en een terminale muis, tegelijk! Alles leek langzamer te gaan, ik werd niet ingehaald door coole grote jongens die flink doortrappen, sterker nog: de fietsers voor mij gingen even snel als ik (en dat wil wat zeggen aangezien mijn versnellingen er gisteren de brui aan hebben gegeven) (oké, oké, mijn snelheid is sowieso niet echt verbluffend hoog). Ik geloofde mijn oren niet maar wist dat het glorieuze moment niet lang kon duren. En inderdaad: zodra de McDonalds achter mij lag werd ik ingehaald door de volgende snelle gozer en een oude auto die vast veel waard was maar niet echt snel. Nog nagenietend probeerde ik de vogel weer te horen maar dat was tevergeefs, geen vogel voor mij...

MAARMAAR... Het is een wonder! Op de Scheidingsweg was het ook stil! Dit keer was ik voorbereid en liet me niet afleiden door terminale muizen met ratels maar luisterde ik naar de vogels. En verdomd, er zat een duif tussen. Op zich zijn duiven niet zo bijzonder (behalve toen ze me aanvielen bij de Notre Dame) maar vroeger, als ik bij oma logeerde hoorde ik 's ochtends ook altijd duiven. Thuis lieten die beesten zich nooit horen, maar bij oma stikte het ervan. Toen ik vijf was bleef ik extra lang in bed liggen om naar de duiven te luisteren, ik had toen nog geen idee dat het duiven waren, maar ik vond het een fascinerend geluid. Ik wist wel dat oma waarschijnlijk allang op was, maar dat liet ik maar even zo, ik bleef gewoon een half uur liggen klooien met het koord van de lamp terwijl ik luisterde naar de duiven. Later luisterde ik niet meer naar de duiven, nu word ik wakker met de verschrikkelijk irritante drang om op mijn iPod te kijken om mijn "sociale leven" bij te werken. In plaats van gelijk naar mijn leesboek te grijpen kijk ik filmpjes waarin idiote Amerikanen elkaar met scheerschuim slaan of van kleine kinderen die onderuit gaan op het ijs. Jammer eigenlijk, duiven luisteren is veel leuker dan lezen over feestjes waar je niet was, kindsterren die de verkeerde vrienden hebben en de dagplanning van mensen die je al in geen jaren hebt gezien.
Zo zat ik dus op de fiets, extra langzaam trappen (wat best een prestatie is) en hopen dat de stoplichten heel lang op rood zouden blijven staan zodat ik zonder autogeluiden naar de vogels kon luisteren (en de mensen te laat op hun werk kwamen, muahahaha).
Maar helaas, je kan nou eenmaal als zestienjarige niet denken dat je vijf bent, dus om me uit de droom te helpen was daar de vrachtwagen van de Dar, bijgestaan door de bladblazermannen die de fietsstallingen bladvrij moesten maken. Tegen de werkloosheid denk ik.
Goedemorgen.

"Toneel is saai"

Waarom zo laat?
Nee, ik vind toneel niet saai, vandaar de aanhalingstekens. Ik wil het tegendeel juist bewijzen door te vertellen over het stuk wat ik dit weekend heb gespeeld. Maar waarom nu, en niet zondag al? Daarom.

Anoniem
Beste "anoniem" (zie reactie op vorige blog), don't worry, hier is weer een blog! En nee, iedere dag een blog zou een beetje te gek worden want ik ben hier minstens een uur mee bezig, en daarbij heb ik helemaal niet genoeg inspiratie. Maar bedankt voor het compliment! (wie ben je?)

En nu to the point
Voordat ik bij toneel zat was ik vrij verlegen en vreemd (maar dat ben ik nog steeds een beetje), door toneel ben ik veeel minder verlegen geworden. Ik durf nu gewoon mensen aan te spreken en presentaties gaan me ook makkelijker af dan de gemiddelde havo-5 leerling. En geloof me, feestjes zijn veel leuker als je gewoon meteen vraagt of er iets te doen is, in plaats van eerst twee uur in een hoekje te gaan zitten niksen en chips eten.
Daarbij heb ik nu ook meer vrienden, want echt: toneelmensen zijn de leukste mensen, ik weet niet waarom, maar neem het maar gewoon van mij aan.
Meer redenen waarom toneel niet saai is, wel waarom mensen niet zoveel moeten zeiken op (Nederlandse) acteurs, maar dat heeft niks met saai te maken en ik doe het ook wel eens, sorry.

En nu to the andere point
Maar oké, dit weekend hadden we dus een uitvoering. Voor de duidelijkheid: ik zit (al) 8 jaar bij Steeds Hoger in Malden en ieder jaar hebben we een uitvoering. Oja, ik noem het uitvoering, maar je kan natuurlijk ook voorstelling/show/vul zelf maar in zeggen, is allemaal hetzelfde.
Het stuk was een beetje ingewikkeld, maar ik zal proberen het uit te leggen; het ging over een schoolklas die het stuk "The tragedy of king Richard" van Shakespeare ging spelen. Het was generale repetitie, en omdat er mensen waren uitgevallen, vielen er twee leraren in. En laten dat nou net de leraren zijn waar de klas een ontzettende hekel aan had, de klas was trouwens sowieso al een stelletje verwaande apen, maar dat terzijde.
Na een 'binnenkomscène' begonnen ze te spelen, het gaat over de bad guy, Richard, die ervoor zorgt dat zijn broertje wordt vermoord (Clarence, oftewel Roos) en indirect de dood van zijn oudere broer, koning Edward, veroorzaakt. Marc was bij de by the way geweldig met zijn terminale hoestje dat je om de zoveel tijd hoorde.
Richard werd dus koning, maar niet voordat ik (ik speelde Richard) (te veel meisjes), of in ieder geval mijn personage, ermee stopte en Ella mijn plaats innam. Ik werd even later Catesby, een mattie van Richard, want de doden mochten ook weer meedoen. De klas had blijkbaar toch te weinig leerlingen en dus had bijna iedereen een dubbelrol.. Ella was trouwens echt hilarisch met het stuk wc-papier dat onder haar rok uitstak toen ze terug kwam van haar 'meditatie', en ze bracht ook nog eens een schitterende versie ten gehore van "I am the champion".
Thom werd ook nog een keer Richard nadat hij Ella neersloeg met het hoofd van de prins, die koning zou worden als hij achttien was. Het hoofd was afgehakt uiteraard. In de kast... Er was een kast waar mensen in werden opgesloten, en ja, we hebben heel vaak  'kom uit de kast joh!' geroepen :-).
Maargoed, Thom mocht dramatisch sterven en dat deed hij in een hele mooie scène waarin hij tegen lichten vocht. Dat klinkt echt debiel, maar het zag er heel goed uit. Daarna kwam Richmond (Hugo) aan en werd hij tot koning gekroond.
Nou dat was dus in het kort het verhaal, er was verder nog die prins (Hugo) (mijn lieve broertje ja) die om de zoveel tijd zijn sterfscène oefende, heel grappig. Buckingham, die eerst een handlanger van Richard was, maar later met een leger tegen hem vocht, met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Margareth, die als moeder Richard de huid volschold. En nog een groepje moordenaars, die op de één of andere manier in staat waren om met plastic mesjes mensen te vermoorden. Er waren nog wel andere mensen, maar dat zou een beetje te veel van het goede worden.

Dus, snapt iedereen het een beetje? ;p

Et puis
En verder gebeurden er nog wat grappige dingen die ik het vermelden waard vond:

• Hugo was zo slim om van tevoren zijn zakken vol te stoppen met snoep zodat hij in de coulissen kon eten. Maar tijdens één van zijn 'sterfscènes' vielen er wat snoepjes uit, en als een echte Van der Wel ruimt hij het dan niet op, maar laat hij het dan liggen waardoor Noor een scène later vol in een jelly bean ging staan. Het publiek was totaal in de war, het was echt een chaos: overal werd met popcorn gegooid en ik kreeg een rotte tomaat tegen mijn hoofd die vast niet voor mij bedoeld was. Mensen gilden en kinderen huilden om hun moeder. Paniek paniek.
  Dat zou er dus gebeurd zijn als we niet gewoon door waren gespeeld alsof er niets aan de hand was. Ik trapte mopperend de snoepjes weg en hoera, daar was Ella waardoor we de scène verder konden spelen. Ik weet alleen niet hoe het nou met Noor's schoen zit.
• Ik vergat m'n tekst..... Ja ik weet het, dat is verschrikkelijk en ik zou er eigenlijk voor moeten worden gevierendeeld , maar ik heb t opgelost! Het publiek had niks door. Dat was het.
• Er was een journaal, jahaaa, we weten dat er in 1483 nog weinig tot geen tv's waren, maar het was wel een heel mooi journaal. Eerst kwam er een intro die geweldig droog was, een slagveld met een vrolijk muziekje eronder en daarna reclame. Aangezien wij alle paarden een warm hart toewensen was de reclame van het (fictieve) bedrijf "Horse4ever", voor al uw zwarte hengsten want de witte zijn nog moe van Sinterklaas, zoals u al in het filmpje heeft kunnen zien. Daarna kwam het journaal: 'de dingen die gebeuren', ik interviewde (ja ik was ook interviewer) Else als Buckingham die de slag tegen Richard voorbereidde en sloot af met "terug naar jou Dieuwertje", dat vond ik persoonlijk nogal grappig en het publiek zo te horen ook.
• En last but not least, de poster. Shanna heeft m gemaakt en ik vind hem heel mooi, dus bij dezen.
  

Ik bedenk me trouwens net dat ik nooit een blog echt afsluit, laat ik eens gek doen:

Baibai, zwaaizwaai en doe de groeten thuis!!