Titel onbekend (WAT EEN MYSTERIE)

De geschiedenis van huisdieren in de familie Van der Wel-Schut is vrij groot als je bedenkt dat beide ouders niet zo gecharmeerd zijn van het houden van dieren in een kooitje. Ik leefde altijd zo mee met het meisje van 'Ik wil een huisdier' van Kinderen voor Kinderen. Dat was gewoon de echte pijn die ik voelde en de terreur waar ik trauma's aan heb overgehouden.

                                                            Dit dus:

In totaal hebben we zo'n 7 (gewenste) dieren in huis gehad (ongedierte dus niet meegerekend) en ik ben zo vrij geweest om voor ieder die dit leest de beestenboel even op een rijtje te zetten.

In den beginne kreeg ik na lang zeuren de grootste verassing van mijn leven: een goudvis voor mijn verjaardag. Na jarenlang lieveheersbeestjes in plastic bakjes met nagemaakte 'natuurtjes' te hebben gehouden werd ik blijkbaar volwassen genoeg geacht om de zorg te dragen van een levensechte vis. Ik besloot om dit wonder de naam Vis te geven. Je kon Vis in tegenstelling tot de lieveheersbeestjes niet knuffelen of aaien, maar ze vloog in ieder geval ook niet weg en na een paar weken voelde ik al echt een band groeien tussen mij en mijn vis.
Natuurlijk moest Hugo, mijn broertje, toen ook een vis hebben die de naam Vin kreeg. Maar Vin was een zwakke vis en op een ochtend zag ik hem in zijn kom drijven. Mijn vriendschap met Vin was nooit zo sterk als die met Vis (niemand komt tussen een kind en haar vis) maar ik was zeven en heb tranen met tuiten gehuild. Na een ceremoniële begrafenis kreeg Hugo een nieuwe vis die hij op aanraden van ondergetekende ook Vin noemde.
En toen sloeg het noodlot toe: goudvis Vis legde het loodje en de vis die ik daarna kreeg (raad eens hoe die heette) sprong na een paar maanden al uit zijn kom toen we terugkwamen van vakantie (ja, hij had wel te eten, dat deden de buren) (hoop ik..). Opnieuw waren er tranen maar deze keer omdat Vis in plaats van een eervolle begrafenis een enkeltje kliko had gekregen en dat vond ik echt not done. Om een lang verhaal kort te maken: er zijn 3 Vissen en 2 of 3 Vinnen geweest voordat er we erachter kwamen dat wij misschien niet helemaal geschikt waren voor het houden van vissen aangezien ze het ondanks onze goede zorgen allemaal niet veel langer dan een half jaar uithielden.

Een paar jaar na Vis de derde kregen we een kanariepietje van een oud vrouwtje dat er alleen in het weekend boodschappen mee deed (grapje). Hij heette Basje en was al best oud. Desondanks leek hij nog behoorlijk jong en vitaal als hij door de woonkamer vloog (alleen in zo'n kooitje is ook zielig) terwijl mijn vader achter hem aanzat om te voorkomen dat hij ergens op poepte.
Uiteindelijk viel hij van zijn stokje. Mijn vader kwam het me vertellen toen ik net met een vriend een hevig B-damangevecht aan het voeren was. We staakten de strijd en renden naar beneden om te kijken naar het zielige hoopje vogel dat onderin de kooi lag.
Basje kreeg een mooie begrafenis van mij, mijn vader en mijn moeder. Hugo was er niet bij omdat het hem te emotioneel werd. Irene, mijn zusje, was er niet bij omdat ze liever de zandbak leegat.
Als er ooit iemand in dit huis gaat wonen en de tuin verbouwt zal diegene een aantal skeletten vinden: 2 vissen en 1 vogel. Sorry alvast.

Na Basje was er een lange periode van een huisdierloos bestaan. Het duurde zo'n 3 jaar en we (ik) hebben zo'n 3 jaar lang gesmeekt om een konijn. Uiteindelijk kwam het konijn omdat mijn moeder er volgens mij stiekem ook wel eentje wilde en omdat we al tijden lang een konijnenhok tegen het huis aan hadden staan. Voor meer info, kijk: http://notfoenny.blogspot.nl/2013/12/interview-met-mijn-konijn.html want ik vind dit een zwaar ondergewaardeerd maar zeer geslaagd verhaal. En daarbij heb ik niet echt veel zin om opnieuw hetzelfde te gaan vertellen.
Maar er is wel een verhaal. Een dramatisch verhaal. Famke was kwijt. Famke is het konijn en ze was kwijt. En het word nog erger, we dachten dat we haar nooit meer terug zouden vinden.
Maar nu hoor ik je denken: hoe kwam dit afschuwelijke drama tot stand? Nou kijk, Famke mag altijd overdag los door de tuin lopen/huppelen omdat ze anders maar de hele dag in dat hokje en haar en zit en dat is zielig (en dan wordt ze nog dikker dan dat ze nu is). De tuin is daarvoor hermetisch afgesloten met kippengaas en paaltjes. Maar Famke is een nogal graverig konijn. Dat wil zeggen dat ze over het algemeen wit is maar als ze 's avonds weer terug is voor haar eten is ze een soort oplossing voor het zwarte pietenprobleem: helemaal zwart. Nu heeft ze dus een gat gegraven onder een houten schutting door naar de buren en wij zouden wij niet zijn als we daar niet veel te laat achter kwamen en dus de hoop al een beetje konden opgeven. Ter vergelijking: het konijn van het buurmeisje is een keer door een fret uit zijn hok gehaald, doodgebeten en weer teruggelegd, kun je voorstellen wat er gebeurt met een konijn dat losloopt.
De volgende dag hing er een dikke grijze mist in huize Van der Wel-Schut. De platenspeler liep vast, de bloemetjes lieten hun kopjes hangen en de pindakaas was op. Tot we de dierenbescherming belden. Wat bleek, mensen in de buurt hadden Famke in de goot zien zitten en hebben haar naar binnen gehaald om haar daarna aan ons uit te leveren. Zo kwam er toch nog een goed einde aan dit inmiddels weer veel te lange verhaal.

Nog 1 ding: mocht ik ooit nog een ander dier in huis nemen dan is dit of een kat of een konijn. Een kat omdat katten cool zijn en ze dan McGonagall kan heten. Een konijn omdat konijnen cool zijn en ik hem/haar dan Kommer kan noemen. Niet omdat Kommer zo'n leuke, flitsende, moderne naam is maar omdat ik dan kan roepen: 'kom, Kommer'.