How to je karma opkrikken

Dus, how to krik up je karma? Het is heel simpel want er zijn maar een paar mogelijkheden.
Mogelijkheid ÉÉN (één één één één) (dit moet je denken in een echoënde stem, dat geeft een cool effect): red een puppy of een klein kind, zo jong mogelijk, van de verdrinkingsdood.
Mogelijkheid TWEE (twee twee twee twee) (je weet wat je moet doen): bedenk een medicijn dat in een keer kanker, ebola en aids de wereld uitschopt en vraag er geen patent op.
Mogelijkheid DRIE (drie drie drie drie) (het begint irritant te worden): deze is optioneel want volgens sommige mensen werkt hij wel en volgens anderen weer niet, struggles. Bedenk/doe aan/aanbid een religie/radicale levenswijze/zen. Atheïsten hebben namelijk geen God of andere willekeurige hoge macht die hun karmapunten voor hen bijhoudt en omdat ze het zelf te druk hebben met 'zijn' hebben ze dus vette pech en krijgen geen karma.
Ik weet overigens zelf nog niet tot welke groep ik behoor, maar hé, ik ben 17! Alle tijd van de wereld yo! (werken de uitroeptekens?) (ik heb gemerkt dat 'yo' een cool woord is dat hippe mensen uit Amsterdam gebruiken dus doe ik dat nu zelf ook maar, moet ook met de tijd meegaan.)
Mogelijkheid VIER (.) (hèhè, eindelijk een beetje rust): wordt vrijwilliger. Dit stuk is alweer veel langer dan dat ik gepland had dus laat ik dan ook maar gelijk to the point komen: ik ben vrijwilliger.
Zo. Dan weet iedereen dat gelijk ook weer. Doe er maar niet lacherig over want vroeg of laat ben je oud en moet ik je door het ziekenhuis heen naar de kerkdienst rijden omdat je de eerste twee mogelijkheden niet hebt benut.

Ik heb met twee anderen dus ook ik het
 fabuleuze tijdschrift Moodiez gestaan.
 Kent u het? Nee, ik ook niet, maar het gaat
 om het idee.

Ik zal het even uitleggen. In de eerste kregen we een brief over het vrijwilligerswerk die de meesten meteen weer weggooiden maar ik als wannabe nerd leverde hem natuurlijk meteen in. Het hele gebeuren heet Radboudrijden en dat maakt mij een Radboudrijder, wat natuurlijk een ontzettend cool-klinkende titel is en ik ben er trots op hem te mogen dragen. Iedere zondag is er een oecumenische viering in het ziekenhuis en de Radboudrijders zijn er om de patiënten die willen, daar naartoe te brengen en ze ook weer op te halen. En omdat ik officieel niks mag zeggen over patiënten ga ik ook niks zeggen over patiënten behalve dat ze zo blij zijn dat je het doet. En het is ook leuk om te doen, niet vanwege je karmapunten, dat is natuurlijk onzin, maar omdat je die mensen er zo gelukkig mee maakt. Dat merk je bij de dienst, dat merk je bij het terugbrengen en dat merk je bij het rondbrengen van de communie (wat ik 1 keer gedaan heb). De mensen die de communie gebracht krijgen zijn te ziek om zelf naar de dienst te kunnen en het is zo lief om te zien hoe blij je die mensen ermee maakt.
Zelf zit ik nooit bij de dienst want ja, zo rebels ben ik. Alleen met kerst, de enige keer dat er veel mensen komen, ga ik erbij zitten en mensen kijken. Echt, het is verbazingwekkend wat voor een mensen daar komen. Van spijbelende dokters met het weinige haar dat ze hebben in een sullige (sorry, dokters) scheiding tot gapende dames en van moslims (ja.) tot vrouwen die niet meer bijkomen van het lachen als ze handen moeten schudden, wat overigens heel normaal is, toch?
Nu ga ik niemand vertellen dat ze Radboudrijder moeten worden, zelfs niet dat ze vrijwilliger moeten worden. Ik wil gewoon vragen of iedereen wat liever voor elkaar wil zijn. Ja ik weet het, lekker slijm- en zwijmelig, maar ook een beetje serieus en dat mag op zijn tijd ook wel eens. Degenen die de laatste twee programma's van de heren Joling en Gordon hebben gezien weten hoop ik dat het best belangrijk is dat sommige mensen wat meer aandacht krijgen. En geloof me, ook oude en zieke mensen kunnen verrassend leuk uit de hoek komen.

Dat was het serieuze deel, nu komt het leuke deel.

DE SCHILDERSWIJK IS HILARISCH
RTL had een programma dat heette 'Rondkomen in de Schilderswijk'. Ze volgden bewoners en.... en..... ja, dat was het eigenlijk. Die mensen zijn van zichzelf al vermakelijk genoeg, wat bleek uit deze geestige quotes.

'Hennie heb gisteren geprobeerd een zelfmoordpoging te doen (dit is grappig, als je het niet zag: lees opnieuw). Qua inname van tabletten.  Ik zat tien minuten achter de computer en toen lag ze half laveloos  op de bank (half laveloos. Interessant). Bleken tabletten te zijn waardoor ze in katzwijm was gevallen. (...) (dat betekent dat er een klein, niet grappig, stukje tussen zat) Nouja, de eerste keer schrok ik wel, maar als je dat 4, 5 keer meegemaakt heb dan denk je, ja, ach (dit is tragisch-komisch).'

De man die dit zei belde even met het ziekenhuis om te vragen waar Hennie zich bevond en deed toen deze gouden uitspraak:

'Nou, dat weten we dan ook weer. Die lig op de intensieve carré'

In het volgende shot lag Hennie in het ziekenhuis en zei dat de inderdaad op de intensieve carré lag.

Om een beetje populair te worden bij de Schilderswijkjes kwamen twee politici even kijken hoe het erbij stond met de bewoners. Helaas waren ze niet bepaald de ideale personen om dat te doen. De ene was een soort jolige student die grapjes maakte die niemand begreep
. De andere was een lange slungel die waarschijnlijk gepest werd op de basisschool en via de politiek van plan was om keihard terug te slaan. En om het nog erger te maken waren het ook nog eens kakkers met idealistische ideeën die niet helemaal aansloten bij die van de Schilderswijkjes.
Ze wilden het even hebben over de werkloosheid in de wijk en dat resulteerde in deze voortreffelijke dialoog:

- Ik ben ook werkloos
- Oh, u bent ook werkloos?
- Ja, ik ben ook werkloos
- En sinds wanneer?
- Sinds ze me ontslagen hebben

Toen ze weggingen lieten ze ook hun telefoonnummer achter, maar tot teleurstelling van de bewoners belden ze niet en om die logica te snappen moet je toch echt uit de Schilderswijk komen.