Note: ik klaag niet hoor!! Juist niet, ik vind het fantastisch allemaal! Zie dit maar als een 'kijk eens hoe cool en druk mijn leven is en hoe ik dat allemaal tóch weet te managen en dat daarna op internet tentoon spreid zonder toe te geven aan eventuele enorme onzekerheden'-post.
 |
| Foto: Sanne Peper |
Oostpool
Toneelgroep Oostpool produceert ieder jaar een coming of age voorstelling met een groep jongeren en ik mocht dit jaar meespelen, joepie de poepie!! We speelden Het lijden van de jonge Werther naar de stokoude briefroman van Goethe. Als je meer wil weten over Werther en zijn puberperikelen moet je maar even op Wikipedia kijken of dan had je moeten opletten bij Duits.
 |
| Waarschijnlijk was ik aan het praten toen deze foto genomen werd, anders kan ik ook niet verklaren waarom ik zo keek Foto: Sanne Peper |
En, ook heel leuk, ik heb blokfluit gespeeld! Toen ik klein was wilde ik keyboard spelen, maar dat mocht niet, ik moest eerst maar eens blokfluit leren. Dus ik braaf beginnen op een sopraan blokfluit en omdat ik natuurlijk enorm getalenteerd en muzikaal ben mocht ik later ook op een alt blokfluit mijn fluitkunsten uitproberen. Dat kwam nu dus allemaal mooi van pas en het fijnste was (dat rijmt): ik speelde Mieke heeft een lammetje (weetjewel, dat liedje dat vrijwel iedereen kan op zijn/haar instrument) en als het vals was dachten mensen dat het erbij hoorde! Verder heb ik ook nog wel serieuze Brahms gespeeld hoor, maar dat terzijde.
Ohja fuck, school, iets met slagen
Ja dat was ook nog even een dingetje. Ik had 7 januari mijn eerste auditie en 22 april de laatste, twaalf auditiedagen met voorbereidingsopdrachten en alles erop en eraan. Tussendoor nog wat Werther en de tijd om te leren voor proefwerkweken was alweer voorbij. Gelukkig heb ik vorig jaar iets meer huiswerk gemaakt (wat op zich geen wereldprestatie is als je bedenkt hoe weinig ik dit jaar heb gedaan) en stond ik er goed voor zodat ik het nu wel kon hebben om wat zessen (en wat zevens) te halen. En voor de mensen die zeggen dat dat vet hoog is: nee.
De examens waren vreselijk, thanks for asking. Ze waren op zich niet zo lastig, maar mijn motivatie om te leren lag ergens in het wrak van de Titanic dus ik heb nog minder geleerd dan voor een proefwerkweek in de eerste (toen ik vrijwel niks deed). Niet dat ik ga zakken hoor, ik heb waarschijnlijk alleen een onvoldoende voor wiskunde en die ga ik herkansen, maar ook zonder herkansing ben ik waarschijnlijk geslaagd. Oh, en daarbij, ik heb twee jaar geleden met heel veel inkt, zweet en tranen mijn HAVO gehaald dus in feite ben ik al binnen. Champagne!
Nu komt een heel lang verhaal over audities, mocht je denken 'jemig mens, alsof ik hier geïnteresseerd in ben, met je stomme audities': OK, even scrollen. Ik ga nu schrijven wat ik zelf had willen lezen toen ik in januari doodsbang was en heel graag wilde weten wat er ging gebeuren.
Audities zijn.....
.....volgens veel mensen verschrikkelijk, maar ik vond ze meestal wel leuk. Ik heb auditie gedaan voor de toneelschool in Arnhem, de Amsterdamse Toneelschool&Kleinkunstacademie in Amsterdam en de opleiding theatraal performer aan de Toneelacademie Maastricht. Voor wie niet weet wat een theatraal performer zoal doet, kijk dit filmpje, als je die kletsmajoor even doorspoelt is het allemaal zeer prachtig. Voor wie niet weet wat kleinkunst is: lees dit maar even.
Goed, audities zijn heel erg eng, vooral de eerste ronde in Amsterdam heeft me jaren van mijn leven gekost. Aan de andere kant ontmoet je heel veel leuke mensen en zijn de docenten annex juryleden meestal ook wel lachen.
Drie scholen betekent drie visies en drie heel verschillende audities. Voor de duidelijkheid: er is inderdaad ook nog een HBO toneelschool in Utrecht maar daar heb ik geen auditie gedaan omdat ik toen ik zestien was besloot dat de site er niet cool uitzag en dat dat een valide reden was om me niet aan te melden.
Eerste ronde Arnhem: ontzettend veel mensen, opdrachten waarvan je als buitenstaander zult zeggen: WAT???? (we moesten onder andere schildpadden, giraffes en chimpansees uitbeelden. Aan de andere kant: de andere groep moest een naaimachine vormen) Je moet twee monologen leren en omdat mijn auditie de dag na mijn proefwerkweek was kende ik er maar eentje uit mijn hoofd en ging de andere rampzalig. Lang verhaal kort: ik ben na de eerste ronde vrolijk weer naar huis gestuurd (iedereen ging naar huis maar ik hoefde niet meer terug te komen) wat ik niet zo erg vond want ik begreep het wel en ArtEZ had toch niet echt mijn voorkeur.
Maastricht: ik had me hier dus ingeschreven voor theatraal performer en zo kwam ik met ukelele en al aan op een school die ik nog nooit had gezien in een stad waar ik nog nooit was geweest. Al na een halve dag wist ik: deze opleiding is helemaal niets voor mij, veel te serieus allemaal. Het enige dingetje was dat ik twee dagen later een mail kreeg waarin stond dat ik door was naar de tweede ronde. Dus ik lijdzaam weer naar Maastricht, ditmaal voor de tweede ronde regie en theatraal performer, in Maastricht doe je in de tweede ronde namelijk altijd auditie voor twee opleidingen.
Mijn performance was niet al te best. Niet genoeg doordacht een best wel melodramatisch. Aan de andere kant had ik wel een mooi muziekje eronder gezet dus dat vond ik persoonlijk dan wel weer leuk.
Voor regie moesten we naar aanleiding van een foto of een tekst die gegeven werd een scène schrijven die gespeeld moest worden door twee mensen uit je auditiegroepje. En echt, I nailed it. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik was de allerlaatste van de twee dagen, na mijn stukje zouden we weer naar huis mogen en ik stond aan. Tussen het regisseren door heb ik overigens ook nog wat ontzettend brutale dingen geroepen naar de docent die mij beoordeelde, maar volgens mij kon hij dat gelukkig wel hebben.
Ondanks dat het heel leuk was om te regisseren wist ik ook gelijk dat ik dit niet vier jaar lang wil doen, laat mij maar gewoon spelen. Maastricht dacht daar anders over en liet mij door naar de derde ronde regie. Stel je dit even voor: er melden zich heel veel mensen aan voor de regie-opleiding die allemaal heel graag willen en ik, de persoon die voor het eerst regisseerde in de tweede ronde zit ineens bij de laatste twintig terwijl er maar zo'n tien mensen worden aangenomen. Woeps.
Nouja, ik deed die auditie (een beetje regisseren en heel veel spelen en vies worden en in ondergoed rondlopen), die trouwens drie dagen duurde, en iedere dag werd ik er zekerder van dat ik geen regie wilde studeren. Vat dit niet verkeerd op, ik vond het echt heel leuk en ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad die drie dagen met iedereen die daar was, maar de opleiding en ik klikten gewoon niet.
De dag na de laatste dag kreeg ik een mail: niet aangenomen. Toch een buts voor je (mijn) ego, maar niet heel lang over ingezeten.
Amsterdam: de eerste ronde ziet er zo uit: je bereid een monoloog of een lied voor en dan krijg je samen met een andere auditant twintig minuten waarin je allebei je ding doet en dan opdrachten krijgt waardoor ze een beter beeld krijgen van wat je kunt. Ik was samen met een heel lief meisje uit Friesland en zij kreeg zo'n zeven minuten, ik de rest. Hoeveel tijd je krijgt zegt overigens niks, er zijn heel veel dingen op audities waar mensen over stressen en betekenis aan gaan geven, maar die niks zeggen. Na die twintig minuten mag je weer naar huis. Ik wist dat er in de eerste ronde ontzettend veel mensen af zouden vallen dus ik ging er voor het gemak maar vanuit dat ik ook niet door zou zijn. En toen kreeg ik ineens een mail waarin stond dat dat wel zo was, blijheid alom. Voor de tweede ronde moet je een liedje en wat dialoogjes leren en krijg je op de dag zelf wat bewegings- en improvisatieoefeningen die op zich niet zo lastig zijn, je moet alleen goed op elkaar letten en lekkoa lellek zijn. Het ging allemaal wel prima, maar ik wist ook nu dat er maar een aantal mensen door zouden zijn. En hoppatee: toen ik thuiskwam van mijn tweede ronde Maastricht zat er een zeer fijne en gewenste mail in mijn inbox: door naar de laatste ronde. Ik vet blij natuurlijk want Amsterdam was wel by far mijn eerste keuze en door naar de derde ronde betekent ook dat je het jaar daarop in de tweede mag beginnen, mocht je niet zijn aangenomen. Voor de derde ronde heb je twee werkdagen en dat houdt in dat je wat lessen (beweging, lezen en praten) krijgt en dan zelf aan het werk moet om aan het einde van de tweede dag te presenteren wat je hebt gemaakt met je groepje. Dolletjes. Toen kwam de real shit, namelijk de slotauditie. Ik koos ervoor om een lied ('Wat voor weer zou het zijn in Den Haag' van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink) en een monoloog ('Oom Donald' van Ischa Meijer) te doen en het was doodeng. Goh Esther, als je toch al zo ver bent gekomen, waarom is het dan nog zo doodeng? Nou, omdat er een enorme jury zit die je aankijkt en wel heel aardig is maar toch beslissen die mensen over jouw bezigheden van de komende vier jaar en daarna. Daarom. Anyway, na de auditie zijn Ella (Ella begeleidde mij op piano bij mijn lied, maar ze zingt zelf ook en heel mooi en dan speelt ze ook nog eens gitaar en ze heeft zelfs een heuse eigen Facebookpagina: Mozarella) en ik naar het Rijksmuseum gegaan (Ella werd boos als ik alleen 'het Rijks' zei omdat ik daar volgens haar nog niet cool genoeg voor ben) en verder hebben we ons de hele middag beziggehouden met wifi zoeken omdat ik een mail zou krijgen als ik niet was aangenomen en gebeld zou worden als ik wel was aangenomen. Na heel veel selfie's met de Nachtwacht en refreshen in de McDonald's werd ik uiteindelijk gebeld en daar was ik heel erg blij mee. We hebben tezamen gesprongen en een beetje halfslachtig gegild midden in Amsterdam, maar dat vond niemand die langsliep gek.
Nog even wat dingen die ik zelf graag had willen weten voordat ik auditie ging doen:
- Doe wat je wordt opgedragen, als je een schildpad na moet doen doe je een schildpad na, be the turtle bro
- Niet naar je buren kijken, je eigen schildpad is fantastisch
- Sowieso niet te veel op andere mensen letten, sommigen proberen hun onzekerheden en zenuwen letterlijk te overschreeuwen door heel cool te gaan praten over zichzelf. Lekker boeiend. En ook als ze zeggen dat ze al heel veel hebben gedaan en gezien en heel veel van alles weten: lekker boeiend.
- Mensen gaan zich op audities relatief vaak ineens uitkleden of heel heftig zoenen als ze een scène spelen (daarbuiten gelukkig niet). Als het iets toevoegt: prima, anders: de jury gaat je echt niet doorlaten omdat ze je BH hebben gezien of omdat jij even lekker hebt liggen tongen met het knapste meisje uit je auditiegroep.
- Heel super mega ontzettend veel jezelf blijven. Wow Esther, heb je niets beters te bieden? Dikke cliché dit. Yes, I know, maar door de zenuwen, andere auditanten en prangende juryogen is de verleiding groot om je net iets cooler en grappiger voor te doen dan je bent. Ik heb moeten aanzien hoe een jongen bij mij in de tweede ronde in Amsterdam krampachtig een soort van stand-up comedy act ging houden terwijl hij alleen maar een gesprekje hoefde te voeren. Pijnlijk. Niet doen.
- Geniet. Stel dat je niet doorgaat en je niet genoten hebt van alles wat er bij die audities gebeurt, dan is dat zonde van je dag èn zonde van de energie die je ook had kunnen steken in het spelen. En daarbij helpt een beetje lol hebben ook nog bij je uitstraling, puntje voor jou als je je dus niet laat overheersen door stress en zenuwinzinkingen.
 |
| Nog even een gouwe ouwe van Werther Foto: Sanne Peper |
En nu ben ik super hard aan het niks doen maar eigenlijk ook heel veel. Ik kijk bijvoorbeeld films met het zusje dat al last begint te krijgen van een empty nest syndrome. Beetje jammer trouwens dat ze de laatste tijd steeds minder films met me wil kijken omdat de films die ik goed vind volgens haar saai en poëtisch zijn (zegt degene die uit zichzelf Forrest Gump gaat kijken). Verder zoek ik hard naar een kamer in Amsterdam, train ik voor de Vierdaagse, kijk ik afleveringen van oude programma's uit vervlogen tijden en doe ik mijn uiterste best om mijn dag-nachtritme om te draaien. Stilte na de storm zeg maar.
En daarna?
Weg hier en hupsakee naar Amsterdam. Weg van de mensen die de GTST-tune beginnen te zingen als ik binnenkomen en een kerkkaars niet op de grond durven te leggen omdat ze dat respectloos vinden (maar uit zichzelf zeggen dat de kaars in plastic rollen ook niet echt eerbiedig is). Weg van de mensen die 'kei' en 'friet' zeggen. Weg van 'jij bent echt gestoord' en 'Esther, ga toch lekker toneeltje spelen'. Weg van Steeds Hoger (dé toneelvereniging van Gemeente Heumen) waar ik vanaf zijn achtste heb gezeten en waar het ontzettend fijn was en is. Weg van het gedeelte van Nederland dat boven zeeniveau ligt en dus weg van de veiligheid bij overstromingen. Toen ik na mijn eerste ronde met een jongen die ik daar had ontmoet de stad in ging kwamen we per ongeluk op de Wallen uit. Iets met 'het plattelandsmeisje gaat naar tha big city'. #leuk #zinin
Toegift omdat u zulk leuk publiek was
 |
| Het verhaal achter dit verhaal is dat ik in groep drie zat en duidelijke schrijfaspiraties had. Ik schreef dit verhaal en leverde het in bij het grootste taalkundige genie dat ik in mijn omgeving had: juf Janneke. Zoals je ziet vond juf Janneke het superknap (aan elkaar geschreven ja) dat ik zoveel fouten in één verhaaltje maakte. Ik was natuurlijk omneudig trots op dit compliment, maar ik maakte me wel een beetje zorgen of ik later, als ik het verhaaltje terug zou vinden tussen alle heroïnespuiten en grotemensen-videobanden die je dan op je kamer hebt liggen, of ik dan nog wel zou begrijpen hoe knap dit van mij was, gezien mijn leeftijd. Dus ik besloot onder het verhaaltje, in het handschrift van juf Janneke en met bijna dezelfde kleur pen als zij had , even te vermelden hoe oud ik was. Het moest natuurlijk wel met haar naam ondertekend worden, want het zou vreemd zijn als de auteur zelf zoiets onder haar meesterwerk zet. True story. |
