Tja, af en toe moet je toch doen alsof je van je bloedverwantjes houdt (dt?) en dan ben je verplicht om naar een reünie te komen. Zo had nu een nicht van pap het idee gekregen om het huis van een tante onveilig te maken door al haar neefjes, nichtjes en een enkele oom of tante plus aanhang uit te nodigen.
Een paar jaar geleden was er ook al zo'n reünie en die was wel leuk, bleek ik twee verre achterneefjes te hebben (tweeling) die een dag ouder waren dan ik. Dus ik was als lichte tomboy weer helemaal gelukkig, niet één maar twee slachtoffers om te stalken.
Helaas heeft de tweeling zich nu aan hun familie-plicht onttrokken (waren die ouders er wel?).
Eerst dacht ik, goh laat ik eens kennis gaan maken met de mensen hier. Dat gaat dus zo:
'Hallo, van wie ben jij?' (van mezelf, Dobby is a free elf)
'Van Wim'
'Ohja, dan ben jij....' (alsof je ooit mijn naam hebt gehoord)
'Esther'
'Ohja, en hoe oud ben je?' (moet dit?)
'Ik ben woensdag 16 geworden'
'Ohja, dan zit je in de derde... Vierde...' (oh please Oprah, vraag het gewoon)
'De vijfde'
'Ohja...' (awkward silence gevolgd door langzaam van elkaar weglopen)
Ik stond dus niet helemaal te springen om nog 35 keer dit gesprek te voeren dus was ik aangewezen op een spelletjeskast met vooroorlogse spelletjesdozen waarvan ik de inhoud niet eens heb bekeken want ik had al een puzzel gevonden. Dus dwong ik Hugo (broerTJE) om met mij te gaan puzzelen.
MAAR lucky me, er blijken nog drie kleine Van der Welletjes te bestaan. Eentje heette CHARlotte (de char is belangrijk), had al twaalf lentes achter de rug (was niet te zien, onderdeurtje) en was, om het subtiel te zeggen, niet mijn favoriete familielid. De kleintjes waren schattig. Ik werd gedwongen om verstopprtje te spelen. Kreeg een verstopplaats aangewezen. Zo doen ze dat tegenwoordig. Damn. En uiteraard was mijn lieve broertje te puberaal om zich tot zulke kinderachtige praktijken te verlagen en bleef hij liever in een hoekje zitten om zijn mobiel en de nootjes op te maken. Irene deed wel mee maarja, die deed maar leuk wat die gekke kinderen zeiden, hoef je je tenminste niet te vervelen. Geef dr ongelijk.
Na een tijdje (5 minuten) had ik dat verstoppen ook wel gezien dus ging ik maar weer naar binnen en Godzijdank, mijn geliefde oompje was gearriveerd (natuurlijk weer zoals het een zoon van mijn opa betaamd fashionable late late late late) (die heb ik niet van Suze gejat, die heb ik zelf bedacht) en had zijn bloedjes (van 19 en 21 denk ik) meegenomen. Hoera, puzzelen met Annig. Blugh, te moeilijk, let's go. Komen die kinders aanrennen 'Esther Esther, kom eens mee! Er is daar een deur en daar zitten allemaal geesten en zombies enzo achter'. Als Ghostbuster in opleiding hol ik natuurlijk met mijn helpers (Hugo en Annig) naar buiten om de bewuste deur te ontgeesten. Had ik effe geluk, de deur zat om een hoekje en de kleintjes durfden niet voor mij uit te lopen. Ik loop om het hoekje en begin keihard te gillen, nog nooit zulke bange kinderen gezien, zelden zo'n leedevermaak gehad. We (ik) maakten er maar van dat het de deur naar Narnia is, volgens mij geloofden ze er weinig van.
Gelukkig voor Charlotte en haar nichtjes moesten ze naar huis en wij ook. Enige benoemenswaardige wat er nog gebeurde was dat Hugo's dag weer goed was doordat hij een blikje cola en een overgebleven zak pasta meekreeg.
En toen kwam er een olifant met een lange snuit en..........
(Geen idee waarom dat stuk wit gearceerd is......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten