Waarom ik in Amsterdam was en niet op school

Ik baalde eigenlijk wel, had gisteren bijna geen tijd om aan mn pws te werken terwijl ik net op dreef was. Maarja, mijn schrijftalent waarvan ik niet wist dat het er was/is, is eindelijk ontdekt en dus moest ik wel naar de bron van alle vooroordelen (waar mijn pws over gaat) Amsterdam. Waarom?

Een paar maanden geleden zag mam een stuk in de NRC staan waarin een schrijfwedstrijd werd aangekondigd. Je moest een essay schrijven van max. 2000 woorden en het moest gaan over de vraag 'Wat is luxe?' en ik moest maar ff mee doen. Ik ga als gehoorzame dochter dus aan de slag, schrijf een stukje van ongeveer 900 woorden, kon echt niet meer verzinnen, en stuur het op. 

Word ik begin september gebeld: 'jij had meegedaan aan een essaywedstrijd toch?'

'Eeh ja...'

'Nou je hebt de aanmoedigingsprijs gewonnen'

'Oh. Oke' (Vanbinnen danste ik hoor, geloof me.)

Toen kwam er een heel mailverkeer tussen mij en de KHMW-secretaresse (KHMW=Koninklijke Hollandsche Maatschappij der Wetenschappen), PROBLEEM: ik moest een stukje over mezelf schrijven: HOE??? Dus bekende ik maar aan mevrouw de secretraresse (die overigens heel aardig is) dat ik geen professor doctor Mr ben en mijn hoogst behaalde diploma het zwemdiploma B is (nog een hele prestatie want ik haat zwemmen). Gelukkig hielp ze me en heb ik dit er maar van gebakken:

Er staat Esther van der Wel (Nijmegen, 1997) zit in de vijfde klas van de havo op de NSG Nijmegen.
In haar vrije tijd doet ze graag aan toneel en speelt ze piano.

En ja, toen was gisteren dus de uitreiking van de prijzen. Om 3 uur in het kantoor van de NRC vlakbij de Dam. Wij (ik+pap+mam) om 12 uur (okeoke, 12:30) weg en na 2x de weg kwijt raken zijn we om 14:55 bij het NRCcafé. Doorweekt met dampende jassen en beslagen brillen komen wij de ruimte binnenstampen waar het natuurlijk al helemaal vol zit met heren en dames in hun zondagse kleren. Zíj hebben geen natte haren en stinkende jassen. Thank God dat het opvalt dat ik de jongste ben en dus 'die ene van de troostprijs' moet zijn en dus meteen naar een plek vooraan word gewezen.

Nou, eerst al die juryrapporten voorlezen (de mijne was echt heel lief, de andere snapte ik niet) en daarna een hele discussie over wat luxe is. Als IEMAND het nu waagt om in mijn bijzijn het woord luxe te laten vallen ben ik bereid een ambulance te bellen. De discussie mensen waren de jury plus Liset Hamming, de winnares. Ik was dus lichtelijk in paniek toen er een microfoon onder mijn neus geduwd werd, ik had wel gezien dat de tweede prijs iets moest zeggen en hij had een goed verhaal over de complete geschiedenis van de zwarte parel. Maar ik besefte pas dat ik óók iets interessants moest vertellen toen de chef opinie van de NRC naar mij toe kwam. Als iemand in de zaal mijn hart eens had gehoord, die draaide echt non-stop de hele middag overuren. Maargoed, ik heb dus gedwongen iets 'interessants' gezegd:

-En Esther, jij had ook een interessant stuk in je essay dat ging over geven is belangrijker dan krijgen.

-.................Ja

-Dat vond ik interessant, en ik denk ook dat het zo is.

-....................Ja, daarom zette ik het er ook in. gelach, ik hoor van de stress bijna niet meer wat hij zegt

-hij stelt een vraag, geen idee wat

- ik hang een lulverhaal op over schuldgevoel, geen idee waar dat vandaan kwam en hij was ook niet echt onder de indruk.

- Het staat morgen in de krant

-NEENEENEE

Dan eindelijk die prijzen, een gouden medaille, een zilveren en een aanmoedigingsprijs (oorkonde).

Complete fotoshoot ter plaatse van mijn geliefde moedertje en een fotograaf van de KHMW, ik heb de foto's nog niet maar ik pleur ze wel een keer op Facebook.

Daarna kregen wij als gelukkige winnaars een kijkje achter de schermen, ofwel we mochten naar het kantoor om de pagina's te zien die vandaag in de krant staan. Zó'n mooi kantoor! Eigenlijk 1 grote ruimte met verschillende delen en een verhoging in het midden. 

En toen kwam het jongens, de borrel. Dat is gewoon een synoniem voor awkward alleen staan en hopen dat er iemand je goed genoeg vind om met hem te praten. Gelukkig was ik 'dat meisje dat ook iets had gewonnen' en wilden mensen ook echt met mij praten. Dus heb ik 20/30 minuten staan converseren met, naar eigen zeggen, 'het nieuwe leukste duo van Nederland' Ruud en Jaap, die elkaar ook nog nooit hadden ontmoet. Ze vroegen zich af hoe ik het essay geschreven heb en ik antwoorde (de waarheid en niets dan de waarheid) dat ik gewoon maar wat had getypt en dat ik verbaasd was dat mensen het überhaubt willen lezen. Nou, die vonden ze wel leuk en Jaap vroeg of DWDD nog niet had gebeld, ja antwoorde ik, die hebben wel gebeld maar ik heb nee gezegd want je moet ook prioriteiten hebben. (Wat die zijn weet ik niet maar ze vonden dat ik het ster-zijn al begon te leren.)  En geloof het of niet, maar ik heb handtekeningen aan ze uitgedeeld (bij gebrek aan een handtekening was dat gewoon mijn naam). Kwam even later nog een vrouw en die wild maarliefst twéé handtekeningen, 1 voor haar en 1 voor haar ex ("altijd vrienden blijven met je ex"). 

Ons sentimentele afscheid bestond uit Ruuds uitspraak dat wij een drie-eenheid zijn, Jaap de Vader, Ruud de Zoon en ik de Heilige Geest al vind ik die titel discutabel. En als kers op de taart een groepshug want we waren nou toch intiem, vond Ruud.

Als afsluitertje heb ik nog een handtekening gescoord van Philip Huff (ja ja mensen, de schrijver van Dagen van gras die zo veel mensen lezen voor Nederlands) en heb ik de winnares de (verkeerde, SORRY) link naar mijn blog gegeven want ik ben gezegend met een moeder die ontzettend goed reclame kan maken voor mij.

Wij naar huis, ik blij dat ik alles heb overleefd en ik kijk uit naar de krant. Helemaal kapot op de achterbank ga ik Temple Run spelen op papa's mobiel, ik ben ook zo lekker gewoon gebeleven.

VERRASSING!!!

En het beruchte stukje dat zo 'interessant' was

Voor de niewsgierigen de hele pagina: